Έχασα τον φίλο μου...

Δεν θα πάμε παρέα διακοπές τον επόμενο μήνα, δεν θα κάνουμε πρωτοχρονιά μαζί, δεν θα έρθει στα γενέθλιά του, δεν θα παίζει angry bird στο ipod με τον Χρήστο, δεν θα συζητήσουμε για το ζώο στην ομάδα του που τεμπελιάζει στη και μιλά άσχημα στους επισκέπτες του μουσείου, δεν θα πίνουμε παρέα, δεν θα συζητάμε τη Νένη-σίφουνα που σκαλίζει ακατάπαυστα την οθόνη της... Και πολλά άλλα δεν --

Ο Γιώργος με το γλυκούτσικο παλιο-βρωμο-γατάκι που έτρωγε συνέχεια και με ξυπνούσε κάθε μέρα στις 06:00 για να ξαναφάει...

"...ἀλλὰ γὰρ ἤδη ὥρα ἀπιέναι, ἐμοὶ μὲν ἀποθανουμένῳ, ὑμῖν δὲ βιωσομένοις· ὁπότεροι δὲ ἡμῶν ἔρχονται ἐπὶ ἄμεινον πρᾶγμα, ἄδηλον παντὶ πλὴν ἢ τῷ θεῷ." (Απολογία Σωκράτους - το τέλος)

"..ήλθε όμως η ώρα να πηγαίνουμε σε διαφορετικούς δρόμους· εγώ για να πεθάνω, εσείς για να ζήσετε. Ποιος από μας πηγαίνει στο καλύτερο κανείς δεν το γνωρίζει ― μόνον ο θεός."
Αγγλιστί:

"...but the hour of departure has arrived, and we go our separate ways, I to die, and you to live. Which of these two is better only God knows."









* Κάποια στιγμή θα βρω τρόπο να υμνήσω όλους τους ανθρώπους του Cochin και St Anne που μας περιέθαλψαν, την Νένη κι'εμένα και μας στήριξαν με την ανθρώπινη παρουσία τους και μας πρόσφεραν συμπόνια με απόλυτη αξιοπρέπεια και ειλικρίνεια...