Something Is Rotten In The State of Denmark!

ΚΑΤΙ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ


Κείμενο του εξαιρετικού, πολυγραφότατου και δραστήριου (εν αντιθέσει με εμένα) φίλου Άγη Βερούτη στο Capital.


Κάτι πολύ περίεργο συμβαίνει. Διαφορετικά δεν θα είχαμε εσπευσμένη ψήφιση διατάξεων που να παρέχουν το ακαταδίωκτο από ποινική ή άλλη δίωξη για στελέχη της κυβέρνησης και του κρατικού μηχανισμού, ή ακόμη και για ουσιαστική αμνηστία σε ποινικές διαδικασίες που ήδη έχουν ξεκινήσει.

Ειδικά στο θέμα του ΟΑΕΕ, ο αποκλεισμός πάνω από 400.000 ελευθέρων επαγγελματιών και μικρομεσαίων επιχειρηματιών καθώς και άλλου ενός εκατομμυρίου μελών των οικογενειών τους, από υπηρεσίες υγείας που έτσι κι’αλλιώς τους χρεώνονται, θα ήταν αρκετός σε πολλές χώρες να ρίξει οποιαδήποτε κυβέρνηση, όμως στη χώρα μας δεν συμβαίνει αυτό. Τουναντίον.

Η κοινωνία μας αδιαφορεί και αποδέχεται τη στοχοποίηση των παραπάνω πολιτών και την εξάντληση της σκληρότητας του καθεστώτος, με φορολόγηση και εισφορές αναντίστοιχες του αληθινού εισοδήματός τους σε μια οικονομία που έχει χάσει το 25% του ΑΕΠ της, κατά παράβαση του άρθρου 4.5 του Συντάγματος.

Η κοινωνία μας κλείνει τα μάτια στην δήμευση της περιουσίας τους και ποινική τους δίωξη για χρήματα που αδυνατούν να πληρώσουν.

Η δε δικαιοσύνη παριστάνει την άσχετη, λες και 400.000 ανασφάλιστοι και διωκόμενοι είναι αόρατοι ή χειρότερα ανύπαρκτοι!

Με εξαίρεση ελάχιστους Πρωτοδίκες που τιμούν τον όρκο τους στο Σύνταγμα, τόσο η πλειοψηφία των δικαστών όσο και το Συμβούλιο της Επικράτειας αλλά και ο Άρειος Πάγος, αδυνατούν να αναγνωρίσουν την ύπαρξη Ελλήνων που από την κρίση να αδυνατούν να πληρώσουν όσα το κράτος αυθαίρετα απαιτεί από αυτούς, με την συλλογιστική των κεφαλικών φόρων.

Από την άλλη 3 εκατομμύρια φορολογούμενοι και ασφαλισμένοι δεν έχουν να πληρώσουν αυτά που τους ζητάνε. Με βάση τις ψεύτικες υπέρογκες αντικειμενικές, μια μεγάλη ληστεία εναντίον αυτών είναι σε εξέλιξη.

Ταυτόχρονα υπερβολικές ληξιπρόθεσμες “οφειλές” έχουν ήδη βεβαιωθεί με τη στρογγυλή σφραγίδα του κράτους. Ολόκληρα 63 δισεκατομμύρια ευρώ.

Το σύνολο των “καθυστερημένων οφειλών” των Ελλήνων πολιτών προς το κράτος αυξήθηκε, μόνο τον τελευταίο χρόνο, πάνω από 13 δισεκατομμύρια ευρώ, δηλαδή όσο το χαράτσι της ΔΕΗ για 5 χρόνια. Χιλιάδες κατασχετήρια φεύγουν κάθε ημέρα.

Έχουν κατάσχει δεκάδες χιλιάδες τραπεζικούς λογαριασμούς και σπίτια, και συνεχίζουν.

Περάσαν νόμους που αν χρωστάς 10 και το σπίτι σου κάνει 50, μπορούν να στο πάρουν και να το βγάλουν στο σφυρί για το 1/3 της αντικειμενικής του, ή και λιγότερα, όταν σε φορολόγησαν σε ολόκληρη την πλασματική υπέρογκη πλέον αντικειμενική αξία του 2007!

Όμως σπεύδουν να αμνηστεύσουν τις ατασθαλίες των δημάρχων και παρατρεχάμενων στους ΟΤΑ.

Αμνηστεύουν τις έν εξελίξει έρευνες των εισαγγελέων στις μίζες των εξοπλιστικών.

Αμνηστεύουν τις διοικήσεις των ναυπηγείων Σκαραμαγκά.

Και φυσικά αμνηστεύουν τα μαζικά εγκλήματα της διοίκησής του ΟΑΕΕ κατά των ασφαλισμένων του.

Γιατί τόση βιασύνη, και γιατί τώρα;

Τη Ζήμενς βέβαια την αμνήστευσαν εγκαίρως, πολύ πριν ασχοληθεί η δικαιοσύνη σοβαρά μαζί της. Επίσης αμνήστευσαν τις διοικήσεις τραπεζών που έδωσαν τις καταθέσεις των πολιτών δανεικά και αγύριστα στα κόμματα, ενώ μονομερώς διέγραψαν τις οφειλές από τόκους, και μείωσαν σε 2% το επιτόκιο των 275 εκατομμυρίων που χρωστάνε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, τα οποία κατά τον Όλι Ρέν δεν εξυπηρετούνται εδώ και ένα χρόνο τουλάχιστον. Την ίδια στιγμή που ψήφισαν ώστε το κράτος χρεώνει ως και 30% τόκο-πρόστιμα τους πολίτες σε ένα μόνο χρόνο και μια μέρα.

Τι συμβαίνει άραγε τώρα για να χρειάζεται να δοθεί ασυλία σε χιλιάδες δήμαρχους που οι πολίτες έχουν υπόνοιες (ή αποδείξεις) πως πιθανόν έχουν λεηλατήσει τα δημόσια ταμεία; Με τις κρατικές προμήθειες για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004;

Όταν δίνει το κράτος ασυλία σε χιλιάδες ανθρώπους του αναδρομικά, προφανώς κρίνει πως την χρειάζονται, άρα κρίνει (ή γνωρίζει) ότι έχουν πράξει αξιόποινες πράξεις. Η αμνηστία δεν έχει έννοια ούτε χρηστικότητα αν όλα ήταν καμωμένα νόμιμα. Εφόσον αφορά δημόσιους λειτουργούς, τα εγκλήματα που αμνηστεύονται είναι εγκλήματα κατά της κοινωνίας και του Λαού.

Με άλλα λόγια οι εκλεγμένοι από το Λαό εκπρόσωποί του ενεργούν με τροπο που προστατεύει εκείνους που τον έβλαψαν, και σκλαβοποιεί το Λαό. Ποιος πολίτης έδωσε τέτοια εντολή με την ψήφο του; Και πώς την παίρνει πίσω;

Τη ίδια στιγμή που η κοινοβουλευτική πλειοψηφία δίνει ασυλία σε καταχραστές δημοσίου χρήματος, και καταργεί μια παράγραφο του άρθρου 263 του Ποινικού Κώδικα νομιμοποιώντας αναδρομικά το χρηματισμό δημοσίων υπαλλήλων, έχει ψηφίσει νόμους που ποινικοποιούν την οφειλή προς το κράτος (όχι κλοπή, αυτή έχει ασυλία) πάνω από 5.000 ευρώ, και μάλιστα με διαρκές αυτόφωρο! Χειρότερα από ότι στους δολοφόνους!

Ψήφισαν νόμους που επιτρέπουν την κατάσχεση τραπεζικών λογαριασμών και πρώτης κατοικίας των πολιτών για οφειλές πάνω από 500 ευρώ. Και έκαναν με την τρόικα συμφωνίες για να βγάζουν στο σφυρί τα κατασχεμένα σπίτια κάτω από το 1/3 της αντικειμενικής αξίας τους, χωρίς καν να δίνουν τα ρέστα στους, άστεγους πλέον, χρεοκοπημένους πολίτες που αφήνουν πίσω τους.

Αυτά, ενώ φαίνονται να χαρίζουν στον εαυτό τους 0,275 δις ευρώ από τα χρήματα της ανακεφαλαιοποίησης που πληρώνει ο φορολογούμενος, απαγορεύοντας με νόμο (πάλι) στις τράπεζες να πληρωθούν μέρος των οφειλών τους από τα χρήματα των κρατικών επιχορηγήσεων προς τα κόμματα αυτά, καθιστώντας τις επιχορηγήσεις ακατάσχετες.

Όταν ένας νομοθέτης είναι τόσο στυγερός και σκληρός απέναντι στον πολίτη, δικαιούται άραγε να είναι τόσο ανεκτικός στη μίζα, στο φακελάκι, στην εθνική μειοδοσία; (δεν είναι "ανεκτικός" αλλά προστατευτικός. Αποτελεί μέρος της μίζας. Οι ηθικές αξίες των πολιτών και του νομοθέτη ΔΙΑΦΕΡΟΥΝ στη περίπτωση αυτή!)

Αυτό αντίκειται στη βασική αρχή της Ισονομίας που είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της Δημοκρατίας. (Η ισονομία είναι καλή, αλλά να μη πάμε και φυλακή! Είπαμε...)

Δεν μοιάζει σαν κάποιοι να σκεπάζουν τα ίχνη του εγκλήματος φεύγοντας, και να κρύβουν τα κλοπιμαία με τρόπο που να μη μπορεί να τα ψάξει η δικαιοσύνη;

Οι εκλεγμένοι βουλευτές μας, ψηφίζουν νομούς που αποποινικοποιούν την κλοπή από τους εκλεκτούς κομματικούς συντρόφους τους, και ποινικοποιούν το επιχειρείν, την ιδιωτική περιουσία, την ανέχεια και προάγουν την εξαθλίωση του Λαού;

Πως είναι δυνατόν μια χούφτα από λίγους ανθρώπους να ρίχνουν μια χώρα τόσο χαμηλά;

Ο Μπαστιά, επίκαιρος όσο ποτέ μετά από 150 χρόνια λέγει "Ο νόμος όταν αμνηστεύει κρατικό έγκλημα πρέπει να ανατραπεί από το Λαό." [από τον τοίχο ενός φίλου]

Και αν η συνταγματικότητα των νομών κρίνεται από το Συμβούλιο της Επικράτειας, πώς αυτό δεν έχει ακόμη ακυρώσει αυτούς τους νομούς ως αντίθετους στην Ισονομία που επιβάλλει το Σύνταγμα;

Κάτι σάπιο μυρίζει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας του Νότου...

Το μυρίζει κανείς;

Πηγή:www.capital.gr

Μικρομεσαίοι στο προσκύνιο -- θυμάμαι το "κίνημα των μικρομεσαίων" του θανόντος Π'νδρέου

Κέιμενο πάλι του εξαίρετου και φίλου Άγη. Η αναφορά στους μικρομεσαίους μου θυμίζει τοβν Α Παπανδρέου όστις ψάρευε ψηφοφόρους ονοματίζοντας τους "μικρομεσαίους" διότι υπάρχουν πολλοί στην ελλάδα (αρα και πολλοί ψηφοφόροι). Βέβαια στην συνέχεια άλλαξε η χρειά του μικρομεσαίου Παπανδρεϊκής επινόησης και σήμαινε πικραμένο και "μοναχικό που δεν σε παίζουν οι άλλοι που θάθελες να είσαι σα κι'αυτούς". Ο Άγης δεν εννοεί αυτούς. Αναφέρεται σε ανθρώπους που έχουν μέτριες προσδοκίες, ζουν απλή ζωή δεν ενοχλούν ίνα μη ενοχληθούν και έχουν την ηθική που παλιά λεγόταν μικροαστική... εν πολλοίς καλοί και τίμιοι άνθρωποι που δεν έχουν την αξίώση να είναι ούτε φέρονται, σαν μεγιστάνες κάοιτοι της Καλιφόρνιας. Ή σαν Ελληνες  πολιτικοί... Η απάντηση στο άρθρο του Άγη βέβαια είναι:  προτιμότερο να μη δηλώσει τίποτα. Ετσι έχει ελπίδες να επιβιώσει και να συμβάλλει κάποια στιγμή και στην οικονομία της χώρας. Διοτι για να συμβάλλεις οικονομικά πρέπει να υπάρχεις πρώτα απ'όλα... Ακόμη και στην Ελλάδα, εκ του μηδενός τίποτα δεν βγαίνει... το ζούμε τώρα! Μικρομεσαίοι: Δύσκολο ν΄ ανοίξουν, εύκολα θα τους κλείσουν

Του Άγη Βερούτη Ίσως μια από τις δυσκολότερες αποφάσεις της ζωής κάποιου, είναι να μπει στη μάχη ενάντια σε ένα τεράστιο δολοφονικό κρατικό μηχανισμό, σχεδιασμένο και κατασκευασμένο για να τον καταστρέψει, και στελεχωμένο από ανθρώπους που τον βλέπουν όχι ως άνθρωπο που έκανε το λάθος να κυνηγήσει το όνειρό του για οικονομική ανεξαρτησία, αλλά ως έναν προδικασμένο απατεώνα που πρέπει να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας, ως φορολογητέα “ύλη”... Καθένας γνωρίζει ότι η Ελλάδα είναι ίσως η χειρότερη χώρα στη δύση και ίσως και στην ανατολή, με εξαίρεση ίσως κάποιες περιοχές του πλανήτη που βρίσκονται σε πόλεμο ή σε εμφύλια διαμάχη, για να έχει κάποιος επιχείρηση, όσο μικρή και αν είναι αυτή. Από την πρώτη στιγμή τα εμπόδια που πρέπει να υπερπηδήσει ένας επίδοξος μικρομεσαίος είναι δυσθεώρητα, είτε για να βγάλει μια άδεια λειτουργίας, είτε για να προσλάβει έναν άνθρωπο και να μεγαλώσει την δουλειά του πέρα από το επίπεδο του one-man-show, είτε για να εισπράξει ένα τιμολόγιο με πίστωση, ό,τι και αν έχει πουλήσει, είτε για να διεκδικήσει δικαστικά το δίκιο του, που με το τωρινό σύστημα είναι αδύνατον, αφού η απόδοση δικαιοσύνης μπορεί να καθυστερήσει και 4, 8 ή και 10 χρόνια στο βραδυκίνητο σύστημα της Ελλάδας. Οι νόμοι που ισχύουν ανά πάσα στιγμή μπορεί να αλλάξουν, πάντα εις βάρος του, πάντα για να γίνει πιο εύκολο για το αδηφάγο κράτος να τον κατασπαράξει, και να τραφεί από τις πληγωμένες σάρκες του, και τα προδομένα του όνειρα. Είναι ίσως το μεγαλύτερο ψέμα, να λέει κάποιος ότι η χώρα θα βγει από την ύφεση με λίγες μεγάλες επενδύσεις, που στην καλύτερη περίπτωση δημιουργούν μερικές χιλιάδες θέσεις εργασίας προσωρινά όπως η υλοποίηση ενός οδικού άξονα, ή μερικές εκατοντάδες μόνιμες θέσεις εργασίας, όπως το λιμάνι του Πειραιά ή ένα μεγάλο ξενοδοχειακό συγκρότημα. Αν δεν το έχουν καταλάβει κάποιοι, η αληθινή ανεργία βρίσκεται κοντά στα 2.000.000 ανθρώπων, και πολύ πάνω από το 28,6% που δηλώνεται επισήμως, ενώ χάρη στις ακούραστες προσπάθειες του κράτους, αναμένεται ομοβροντία λουκέτων μετά την συνειδητή απόφαση των κρατικών γραφειοκρατών “να κλείσουν συνοπτικά όποιους αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις του κράτους”, να απενεργοποιήσουν τους Αριθμούς Φορολογικού Μητρώου τους, και να μπλοκάρουν τους τραπεζικούς λογαριασμούς τους, λες και αυτό θα συνεισφέρει στη δυνατότητά τους να πληρώσουν. Η διεθνής εμπειρία στις ΗΠΑ και στις μεγάλες οικονομίες της Ευρώπης, δείχνει ότι η ανεργία καταπολεμάται μόνο με τη στήριξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων των 1-25 ατόμων, όπου λόγω του μεγάλου αριθμού τους, και μόνη η πρόσθεση μιας θέσης εργασίας στην καθεμιά είναι δυνατόν να αυξήσει την απασχόληση κατακόρυφα, καταπολεμώντας την ανεργία αποτελεσματικά και άμεσα. Όμως στην Ελλάδα, το χειρότερο εμπόδιο στη μικρομεσαία επειχειρηματικότητα είναι ο τρόπος που απεικονίζονται λογιστικά και φορολογικά οι πωλήσεις. Αυτός είναι διαφορετικός από ό,τι στις ανεπτυγμένες χώρες, κυρίως γιατί ο κρατικός μηχανισμός βλέπει την καταγραφή των συναλλαγών ως μια ευκαιρία να δημιουργήσει μια πρόσθετη απαίτηση απέναντι στον μικρομεσαίο, μέσω του ΦΠΑ και του φόρου εισοδήματος επί χρημάτων που πιθανόν ποτέ να μην εισπράξει, αδιαφορώντας αν αυτό τον φέρνει σε οικονομικό αδιέξοδο, αν τον καταστρέφει, ή αν μαζί του καταστρέφει και άλλες 10-15 μικρομεσαίες επιχειρήσεις που μπορεί να έχουν συναλλαγές μαζί του. Είναι βολική για το κράτος η υποχρεωτική πλασματική λογιστική απεικόνηση μιας πώλησης που ποτέ δεν θα εισπραχθεί, ως εισπραχθείσα. Από αυτήν προκύπτει η, καταχρηστική σε κάθε πολιτισμένη χώρα, υποχρέωση από αυτήν την πώληση να πληρωθεί ανείσπρακτος ΦΠΑ, και φόρος ανείσπρακτου εισοδήματος που προκύπτει από αυτήν την ουσιαστική ζημία μιας μικρομεσαίας επιχείρησης. ------------- Παράδειγμα του παραλογισμού της ελληνικής λογιστικής απεικόνισης των συναλλαγών: - ο Αλέκος, μικρομεσαίος επιχειρηματίας προγραμματιστής-πληροφορικάριος, φτιάχνει ένα πρόγραμμα δουλεύοντας 12 μήνες και το πουλάει €20.000 εκδίδοντας το νόμιμο τιμολόγιο - ο Βασίλης, παράγγειλε το πρόγραμμα για να στήσει μια δική του επιχείρηση τυπώνοντας πχ εξατομικευένες ευχητήριες κάρτες. - ο Αλέκος εκδίδει το τιμολόγιο για το πρόγραμμα που παρέδωσε, και μετά από 1 μήνα πρέπει να πληρώσει το ΦΠΑ 23% ακόμη και αν δεν έχει εισπράξει ούτε ένα ευρώ. - λίγους μήνες μετά, ο Βασίλης κλείνει την εταιρία του καθώς ελάχιστοι αγοράζουν κάρτες από αυτόν, και ρίχνει φέσι στον Αλέκο. - στο τέλος του χρόνου ο Αλέκος πρέπει να περιλάβει στη δήλωσή του το τιμολόγιο, για το οποίο ήδη έχει πληρώσει από την τσέπη του €4.600 ΦΠΑ παρότι ξέρει ότι ποτέ δεν θα εισπράξει, και να κληθεί να πληρώσει όχι μόνο το 26% φόρο εισοδήματος από το πρώτο ευρώ (άλλα €5.200) αλλά και το 80% ως προκαταβολή φόρου για την επόμενη χρονιά (ακόμη €4.160), δηλαδή έχει δώσει από την τσέπη του συνολικά €13.960 για μια συναλλαγή που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. - στον 1 χρόνο επίσης έπρεπε υποχρεωτικά να πληρώσει και ως €5.200 ακόμη για ασφαλιστικές εισφορές στον ΟΑΕΕ παρά το γεγονός ότι δεν είχε εισόδημα. Συνολικός απολογισμός για τον Αλέκο που μπορεί να δούλεψε από το καθιστικό του σπιτιού του και να ζούσε με το μισθό της γυναίκας του για ένα χρόνο, ήταν -€19.160. Για να διεκδικήσει τα χρήματα της συναλλαγής από το Βασίλη, χρειάζεται και άλλα 2-3 χιλιάρικα για δικηγόρους και δικαστικά έξοδα, ώστε τελικά ίσως μετά από 8-10 χρόνια να ανακαλύψει ότι ο Βασίλης δεν μπορεί να τον πληρώσει, γιατί δεν έχει πια κανένα περιουσιακό στοιχείο στο όνομά του. ------------- Όλα αυτά θα ήταν πολύ μικρότερο πρόβλημα, αν η οριστική λογιστική απεικόνιση της συναλλαγής ήταν μετά την είσπραξη του τιμολογίου, ή αν του επιτρεπόταν να αφαιρέσει το ποσό της συναλλαγής (write-off) όπως συμβαίνει σε όλες τις ανεπτυγμένες οικονομίες του πλανήτη, και όπως ήδη στη δική μας χώρα επιτρέπεται να κάνει μόνο μια τράπεζα. Δεδομένου ότι υπάρχουν όλα τα εργαλεία πλέον στα χέρια του εφόρου για να διαπιστώσει τις πραγματικές συναλλαγές μιας μικρής ή μεγάλης επιχείρησης, είναι άξιον απορίας γιατί δεν έχει επαναπροσδιοριστεί σε λογική βάση αυτή η κρατική μηχανή καταστροφής. Όλα συνηγορούν στο διωγμό των μικρομεσαίων, με αποτέλεσμα την εκτόξευση της ανεργίας σε επίπεδα εμπόλεμης σύρραξης, και πολύ πάνω από εκείνη που είχαν οι ΗΠΑ στην Great Depression. Είναι φενάκη, πλασματική προσδοκία, και κοροϊδία του Λαού να ακούμε ότι θα έρθει η ανάπτυξη με τις μεγάλες επενδύσεις. Δεν θα έρθει! Οι μικρομεσαίοι, αληθινά οι μόνοι που μπορούν να καταπολεμήσουν την ανεργία που μαστίζει την κοινωνία, εκείνοι που είναι η πραγματική ραχοκοκαλιά της οικονομίας διεθνώς, δέχονται απανωτά χτυπήματα με το ρόπαλο στην σπονδυλική τους στήλη και στο κεφάλι τους από τους κρατικούς μηχανισμούς της Ελλάδας, που μόνο σκοπό δείχνουν να έχουν το να τους αποτελειώσουν. Το εύκολο και δίκαιο φορολογικό σύστημα των 10 σελίδων που υποσχόταν ο εκάστοτε υπουργός οικονομικών στα τελευταία 4 χρόνια της κρίσης, δεν έγινε ποτέ! Ούτε πρόκειται! Δεν θα γίνει μέχρι να κλείσει και ο τελευταίος εναπομείναντας μικρομεσαίος, διότι το κράτος χρειάζεται τα χρήματα που αχρεωστήτως και αδίκως λαμβάνει από τους μικρομεσαίους, για να συνεχίσει να πληρώνει δεκάδες χιλιάδες απτυχίωτους και διεφθαρμένους, και για να προσλαμβάνει 20άδες κηπουρούς στον τομέα του “πράσινου”, όπως έκανε πρόσφατα στον Δήμο της Αγίας Παρασκευής, ενώ οι παιδικοί σταθμοί του ίδιου δήμου έχουν πολύ λιγότερες νηπιαγωγούς απ’όσες θα χρειάζονταν για μια στοιχειώδη φροντίδα των παιδιών. Έχουμε ακόμα λίγο δρόμο για τον πάτο. Μέχρι να ρουφήξει το κράτος και την τελευταία σταγόνα αίματος από τους μικρομεσαίους, ίσως να έχουμε λίγους ακόμα μήνες. Υπομονή..."" Μπα. Οι πολιτικοί μας, πέραν από άσχετοι είναι και πελαγωμένοι. Επίσης το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να προσλαμβάνουν κόσμο στον εκάστοτε τομέα του πρασίνου. Δεν χρειάζεται σκέψη... βολεύουν όποιον θέλεις. Ενω νηπιαγωγό--κι'αν η κόρη της Πιπίτσας δεν είναι νηπαιγωγός, πως θα τη βολέψεις. Ε;

Ελληνική Λαϊκή Σοφία -- βαθύ λεξιλόγιο

Και Ελληνική φιλο-λογία. Με την ευγενική και ακούσια συμβολή του εξαίρετου ιστότοπου, σλανγκ-τελεία-τζηΑρ. Όπως θα έλεγε ο άξιος μελετητής του τόπου, το σάϊτ είναι γαμήσιους! 

Κυβερνήσεις της Ελλάδας

"τον κώλο βάζεις μάγειρα, σκατά θα μαγειρέψει"
"εκαστος στο είδος του κι ο κώλος στις κουράδες" (μόνο που οι κυβερνήσεις τηε ελλάδας δεν αρκέστηκαν στο ρόλο εκείνο του πρωκτού...)
"άλλος γαμεί κι'αλλος πλερώνει"

Geoffrey "Georgakis" P'ndreou

"αγκαούγκας",
"βλάκατρον",
"τσόφλι",
"βλήμαντρον",

και το κοινώς αποδεκτόν, "βλακόμετρο"

                                                            Λ Α Μ Ο Γ Ι Ο Κ Ρ Α Τ Ι Α;