Μνημόνιο-Ξεμνημόνιο στη χώρα του Υπαρκτού Σουρεαλισμού

Ακολουθεί κείμενο του καλού μου φίλου Άγη Βερούτη.

Ο Άγης είναι καλός φίλος διότι ο κόσμος μου βελτιώνεται από την παρουσία του Άγη. Επίσης αισθάνομαι ασφαλέστερος από το γεγονός ότι συνυπάρχω στον ίδιο ευρύτερο γεωγραφικό χώρο όπου είναι κι'αυτός...

Όσο για τον τίτλο του άρθρου: 
Ο Σουρρεαλισμός ήταν κοσμογονικό πολιτιστικό κίνημα. Ο Σουρρεαλισμός και η σημερινή Ελλάδα δεν έχουν τίποτα το κοινό... Ο Σουρρεαλισμός ήταν μια αναγέννηση ενώ η σύγχρονη Ελλάδα είναι δείγμα συσκότισης. Βέβαια, ο Αγης δανείζεται από τον Σουρρεαλισμό την έννοια του "πέραν της λόγικής" που ενίοτε χαρακτήριζε τα σουρρεαλιστικά γραπτά... όπως πολλά από τα δρώμενα εν Ελλάδι αποτελούν αποθέσωση του παραλογισμού. Επίσης κάνει τον παραλληλισμό με το κράτος υπαρκτού σοσιαλισμού, που στην νεο-ελληνική πράξη σημαίνει ανύπαρκτο κοινωνικό κράτος αλλά και σοβιετικού τύπου διοίκηση και νομοθεσία.

Τρόπον τινά, στην Ελλάδα έχει επιτευχθεί η δικτατορία του προλεταριάτου της Διοίκησης.

"Μνημόνιο-Ξεμνημόνιο στη χώρα του Υπαρκτού Σουρεαλισμού

του Αγη Βερούτη

Το σημερινό μπάχαλο που λέμε "μνημόνιο" προκύπτει από τις επιλογές και τις δεσμεύσεις της εκάστοτε κυβέρνησης, αναφορικά στον ΤΡΟΠΟ που θα επιτευχθούν οι στόχοι του ισοσκελισμού του προϋπολογισμού που απαιτούσαν οι δανειστές μας.

Υπεραπλουστεύσεις της σημασίας του μνημονίου και της εφαρμογής του, πέφτουν στα ίδια λάθη που έκαναν όσοι μάχονται τις μεταρρυθμίσεις που είναι απαραίτητες για την επιβίωση της χώρας.

Οι κύριοι τιμητές (κατακριτές) του μνημονίου, το κατακρίνουν γιατί θέλουν να παραμείνουν οι μισθοί του δημοσίου στα σημερινά τους επίπεδα, και οι αδειοδοτήσεις μπάχαλο που βοηθούν στη δημιουργία περιουσίας από φακελάκια, και με τη σιγουριά της ατιμωρησίας. Με άλλα λόγια, όσοι κατακρίνουν τις μεταρρυθμίσεις του μνημονίου, το κάνουν κυρίως γιατί τους ξε-βολεύει από τη μασαμπούκα που είχαν συνηθίσει.

Συγκεκριμένα:

Εξαρχής η τρόικα επέμενε σε 75% μείωση του κόστους του κράτους, και 25% αύξηση της φορολογικής είσπραξης, όμως όχι με αύξηση των συντελεστών, αλλά με ανεύρεση της "φοροδιαφυγής" που διατείνονταν οι αρχικοί διαπραγματευτές ΓΑΠ-Παπακωνσταντίνου ότι υπάρχει σε βαθμό 26% του ΑΕΠ, βασισμένοι σε μια μπακάλικη μελέτη από δύο (2) ερευνητές του πανεπιστημίου του Σικάγο, εξετάζοντας στοιχεία των στεγαστικών της Ελλάδας, χωρίς να υπολογίζουν ότι ο Έλληνας έκανε το σκατό του παξιμάδι για να πάρει ένα σπίτι, και ότι οι τράπεζες δεν τηρούσαν την Πράξη Διοικητού της Τραπέζης της Ελλάδος που καθόριζε μέγιστο ποσοστό πληρωμής σε στεγαστική δόση το 40% του εισοδήματος του δανειολήπτη.

Επίσης επέμενε σε απελευθέρωση της σιδηροδέσμιας Ελληνικής οικονομίας από τον κρατικό εναγκαλισμό και την υπερνομοθέτηση, την μείωση της τερατώδους γραφειοκρατίας, και την πάταξη της διαφθοράς και ατιμωρησίας των λαμογιών σε δημόσιες θέσεις. Από αυτά δεν έγινε σχεδόν τίποτα!!!

Αντί αυτών, οι πανηλίθιοι επέλεξαν την κάλυψη της τρύπας κατά 75% από φορολόγηση με αύξηση των συντελεστών μιας και η δήθεν φοροδιαφυγή ήταν ένα ψέμα, ένα "φάντασμα", ένας λάθος υπολογισμός μιας παιδαριώδους μελέτης, και 25% από μείωση του κόστους.

Επέλεξαν δηλαδή τον εκμηδενισμό της παραγωγικής οικονομίας, υποβάλλοντας την σε φορολόγηση που ξεπερνούσε το 67%, και κυριολεκτικά δημιουργώντας έτσι 1,5 εκατομμύρια "νέες θέσεις ανεργίας" (κλόπυ-ραητ από George Billinis)!

Συνεχίζει και κοστίζει όμως, ελλείψει μεταρρυθμίσεων, η διαφθορά 6% του ΑΕΠ και η γραφειοκρατία 7% του ΑΕΠ της Ελληνικής οικονομίας, και άλλο 10% τα κλειστά επαγγέλματα, πράγματα που θα έπρεπε να είχαν μηδενιστεί την πρώτη μέρα μετά την υπογραφή του πρώτου μνημονίου.

Τόση είναι η οικονομική ανελευθερία της Ελλάδας, που βρίσκεται στην παγκόσμια κατάταξη ανάμεσα στη Σενεγάλη και το Μαλάουι. Ποιος να είναι τόσο ηλίθιος να πετάξει τα λεφτά του επενδύοντας στην Ελλάδα; Μόνο κανένα κοράκι που θα αγοράσει πτώματα με 10 ευρωλεπτά στο 1 ευρώ πραγματικής αξίας, και θα πουλήσει στα 30 ευρωλεπτά λίγους μήνες μετά. Αυτοί είναι οι επενδυτές που θέλουμε; Μόνο τα ενεχυροδανειστήρια και η ρευστοποίηση τιμαλφών στο 40% της αξίας τους πάει καλά στην Ελλάδα σήμερα. Και μετά ο χρυσός εξάγεται σε βαλίτσες στη Γερμανία και την Τουρκία, αφορολόγητος και ανενόχλητος. Αυτό θέλουμε επιτέλους;;;

ΝΑΙ πιστεύω στις μεταρρυθμίσεις του μνημονίου.

ΟΧΙ δεν στηρίζω την επιλογή της υπερφορολόγησης των υποζυγίων.

ΟΧΙ δεν νομίζω ότι η Ελλάδα θα σωθεί αφήνοντας αμετάβλητες όλες τις παθογένειες που δημιούργησε το Δημόσιο Λεβιάθαν.

Η υπερφορολόγηση προσπαθεί να υποκαταστήσει το δανεισμό των διεθνών αγορών, στα χρόνια των ψεύτικων στατιστικών της "ισχυρής οικονομίας" των πολιτικών απατεώνων, με τα χρήματα που είχαν αποταμιεύσει οι νοικοκύρηδες της μεσαίας τάξης στα προηγούμενα 60 χρόνια, δημεύοντας τις ακίνητες περιουσίες τους, και κλέβοντας τις καταθέσεις τους και τις ασφαλιστικές τους εισφορές, τις δουλειές τους, τις ζωές τους!

ΠΙΣΤΕΥΩ ότι πρέπει να "κουρευτεί" το κράτος, και η μείωση του κόστους να περάσει πίσω στην οικονομία με δραστική μείωση των Βυζαντινών φόρων. Τέτοιο μνημόνιο μας χρειάζεται.

Αυτό, όποιος λέγει ότι θα το αντιστρέψει με "ένα νόμο" και "ένα άρθρο", ή με αεροψεκαζμούς των Ωφελίμ και όποιων άλλων, με βρίσκει απέναντί του.

Πάντα απέναντι θα με βρίσκει.*

Άει στο διάολο πια!"

Τέλος κειμένου...

* Είμαστε δύο...

Εκπληκτικό άρθρο στο Capital του κου Ανδρέα Ζαμπούκα

Ο κος Ζαμπούκας όχι μόνο γράφει καλά ελληνικά -- πράγμα σπάνιο εν Ελλάδι - αλλά και περιγράφει καλά τα πράγματα, πράγμα ενδεχομένως έτι σπανιότερο. Χθες λοιπον, δημοσίευσε άρθρο του το γνωστό Capital, e-περιοδίκό που επιβεβαιώνει καθημερινά ότι ΔΕΝ είναι όλοι οι σύγχρονοι έλληνες ηλίθιοι, αναπροσάρμοστοι, ανώριμοι, κι'εν γένει, "losers"...   Λαϊκότητα και λαϊκισμός Μυκόνου

Του Ανδρέα Ζαμπούκα

Το «Νάμμος» στη Μύκονο, είναι ωραίο «μαγαζί». Πάνω στη θάλασσα με λευκό και εκρού ντεκόρ, με σουπλά χυμένης άμμου και πάντα πολύ «ωραίο κόσμο». Ωραία είναι όμως και τα πανηγύρια στην Ικαρία. Ωραίες είναι οι γυναίκες βγαλμένες από περιοδικά «life style», ακόμα πιο ωραίες με παλιά τζιν σορτς  και άβαφες. Ο καθένας ό,τι του αρέσει, αισθάνεται. Ο  «λαϊκός ήρως» Ρέμος (κατά κόσμον Πασχαλίδης) που και που, σκάει μύτη στα καλοκαιρινά «λαϊκά σανατόρια» τύπου «Νάμμος», προκαλώντας ρίγη ικανοποίησης στο κοινό του. Επειδή αισθάνεται, όμως και ο «μέσος άνθρωπος», ιδιότητα που δεν απέβαλε ποτέ, πετάει και καμία πολιτική ατάκα, αποδεικνύοντας ότι συμμερίζεται τις αγωνίες του «καταπιεσμένου λαού»του. Έτσι έγινε πριν λίγες μέρες, όταν καταφέρθηκε εναντίον της Μέρκελ και του Σόιμπλε κι άρχισε το σήριαλ της μιντιακής παράκρουσης, τρέφοντας τη φλυαρία των  ανωνύμων και γεμίζοντας τα πρωτοσέλιδα των επωνύμων. Δεν υπάρχει  αμφιβολία ότι ο Ρέμος είναι ένα από τα κλασικά δείγματα του λαϊκισμού που δηλητηριάζει, εδώ και δεκαετίες, την ελληνική συνείδηση. Γιατί ο πολιτιστικός λαϊκισμός είναι πολύ χειρότερος από τον πολιτικό και τον καταναλωτικό. Αυτός είναι που προετοιμάζει την ημιμάθεια του καταπιεσμένου ανθρώπου, για να πέσει πιο εύκολα στα δίχτυα της πολιτικής απάτης των κομμάτων. Πρώτα, εθίζονται τα ένστικτα στο μεσσιανισμό του Ρουβά, του Ρέμου, της Μενεγάκη, της Στεφανίδου και στο απόλυτο «τίποτα» της ευκολίας και μετά χαλαρώνουν στην «αγκαλιά» του κάθε πολιτικού, πιστού ακόλουθου και του ιδίου των κανόνων του life style. Πως εξηγείται όμως, η υπερβολική αυτή τάση της δικής μας «υποτροπής» σε όλα τα είδη του μεσσιανισμού και του λαϊκισμού; Ο  λαϊκισμός του life-style είναι απότοκος του θρησκευτικού και κοινωνικού μεσσιανισμού, που βίωσε αυτός ο τόπος, εδώ και αιώνες. Πάντα οι κοινωνίες μας ήταν φτιαγμένες με υποζύγια, προσηλωμένα στον παπά ή στους «προστάτες» που αναπαρήγαγαν τα πελατειακά δίκτυα. Κι άλλοι ήταν, όμως άλλαξαν. Μετά τον πόλεμο, εμείς παραδοθήκαμε στην αμερικάνικη οικονομική και πολιτιστική εξάρτηση, ενώ εκείνοι έχτιζαν τις δημοκρατίες τους. Βιώσαμε τον ιδεολογικό λαϊκισμό της αριστεράς, που αποδείχτηκε το πιο κατάλληλο άλλοθι για να εισβάλει ανεμπόδιστα το αμερικάνικο εξαγώγιμο κιτς στη ζωή μας. Με λίγα λόγια, ο φανατικότερος οπαδός του Ρέμου φαντασιώνεται το «δίκαιο» του σοβιέτ, ζει ή θέλει ζει σαν Αμερικάνος του Σόχο και στο τέλος ψηφίζει Χρυσή Αυγή ή Καμένο (ο ΣΥΡΙΖΑ του πέφτει λίγος) για να τιμωρήσει αυτούς που απειλούν τη νιρβάνα του. Σ΄αυτή τη διεστραμμένη ψυχοσύνθεση στηρίχθηκε η ανάπτυξη ολόκληρου του συστήματος μαζικής  κουλτούρας, κυρίως μετά το 1990, με την έλευση των ιδιωτικών καναλιών. Αν ρωτήσετε το Σταμάτη Μαλέλη, «μιντιομάστορα» και άριστο γνώστη της σύγχρονης «ελληνοβαλκανικής» βλακείας, αυτό θα σας πει. Βρήκε δηλαδή πρόσφορο έδαφος το «σταριλίκι» να αναπτυχθεί και να διαμορφώσει το ξιπασμένο πρότυπο του νεοελληνικού «βλαχομπαρόκ».   Σε μια τέτοια ιδεολογία καταλύθηκε η μορφή του μάγκα που χορεύει όρθιος ζεμπέκικο, χάθηκε το φιλότιμο   του εργατόπαιδου της γειτονιάς, αλώθηκε η πολιτιστική ταυτότητα της ελληνικής επαρχίας, γκρεμίστηκε το χαμηλό ασβεστωμένο σπίτι με τις βουκαμβίλιες και αποθρασύνθηκε η ματιά της κοπέλας που σε «έκοβε» και κατέβαζε  το βλέμμα περιμένοντας να κάνεις το πρώτο βήμα... Μολύνθηκε έτσι, η λαϊκότητα κι αντί  να γίνει η βάση για έναν νέο πολιτισμό, με μαγιά τον Χατζηδάκη, το Θεοδωράκη, τον Πικιώνη, το Σκαλκώτα, τον Βαμβακάρη, τον Κακογιάννη, τον Ελύτη,  τη δημοτική ποίηση και την «παιδεία» των γνήσιων λαϊκών αξιών, έγινε πρώτη ύλη πλουτισμού για το κάθε τυχάρπαστο «πασοκικό υβρίδιο». Νάτος λοιπόν, ο Ρέμος παντοδύναμος, λαμπερός και πάμπλουτος να παίζει με την «κυρίαρχη λαικϊστική ιδεολογία» των ημερών, ως εκπρόσωπος του «μέσου Έλληνα». Και όχι μόνο αυτός. Κι άλλοι πολλοί, και «ποιοτικοί» και «πνευματικοί» και «αναγνωρίσιμοι», όλοι «ασφαλείς στο χρήμα και στη δόξα», να δουλεύουν σε ψιλό γαζί την κακόμοιρη μάζα και να της πουλάνε «συμπόνια» και «προστασία». Νέοι «μεσσίες», τραγουδιστές, ποιητές, παπάδες, καθηγητές, παρουσιάστριες, «μόδιστροι και εκδιδόμενες» του σωρού  «συντάσσονται» και πάλι με τις «λαϊκές» απαιτήσεις για την υπεράσπιση ενός «ασάλευτου βαλκανικού παρόντος». Τη λαϊκότητα τη θέλαμε για να στηρίξουμε στα στοιχεία της τον αστικό μας πολιτισμό.  Το φιλότιμο, τη λαϊκή τέχνη, τον έρωτα, τη συλλογικότητα, τα πανηγύρια στην Ικαρία, τον ίαμβο, το δεκαπεντασύλλαβο, τον κύκλο του χορού μας έπρεπε να τα βάλουμε μέσα στις πόλεις, όπως ο Παπαδιαμάντης πότιζε με Ελλάδα την αστική συνείδηση των Αθηναίων, στην εποχή του. Θέλαμε ακόμα τον πόνο της προσφυγιάς και το νατουραλισμό από ταινίες σαν τη «Συνοικία το όνειρο», να τα κάνουμε σύγχρονες γειτονιές με όμορφα ανθρώπινα κτίρια και όμορφους Έλληνες αναγνωρισμένους στην πρόοδό τους και όχι αναγνωρίσιμους στα ξιπασμένα βλέμματα των «υποτακτικών» τους. Δεν το κάναμε όμως! Επόμενο, λοιπόν, είναι ο κάθε Ρέμος να «προστατεύει» το «λαό» του και να δοκιμάζει τις ηγετικές του ικανότητες ως πρόεδρος ποδοσφαιρικών ομάδων και αργότερα, αν κρίνει πρόσφορο το έδαφος,  στη Βουλή. Μία κοινωνία που «φτιάχνεται» μόνο με το «διονυσιακό» και απορρίπτει το «απολλώνιο», που δεν συμμετέχει πουθενά παρά μόνο σε μειοψηφίες που κλείνουν τους δρόμους, είναι φυσικό να «λατρεύει» είδωλα και μεσσίες, από τον Άγιο Ραφαήλ στη Μυτιλήνη, μέχρι τον «Άγιο Ρέμο» στις απανταχού πίστες του «χωριού» της.

Τελος.









Θυμάμαι πάντα τις συνεντεύξεις των "περιπτεριούχων της περιοχής" που σερβίρονται ως έγκυρη πηγή πληροφόρησης και αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο των ρεπορτάζ των ελλήνων υπερ-"δημοσιογράφων".

Β: Επίσης θυμάμαι τον καθηγητή μου Ελληνικών που μου έλεγε ότι στην Ελλάδα σήμερα, το "φαίνομαι" περνά στο προσκύνιο και αφίνει πίσω το "είμαι". Άρα "δείχνω" πλούσιος, φαίνομαι σαν μορφωμένος, κάνω τον πολιτικά ώριμο, κλπ. Έλεγε λοιπόν ότι η Γυναίκα του Καίσαρα, όπως και οι αρχαίοι αριστοκράτες έπρπεπε όχι μόνο να είναι αλλά και να φαίνονται. Οι δημερινοί Ελληνες ζουν τη ψευδαίσθηση ότι αρκει να "φαίνεσαι" ή να "δείχνεις".
- Σε ποιόν το "δείχνεις"; τον ρώτησα.
- Στους άλλους, που επίσης "φαίνονται", απάντησε.
Μια κοινωνία βιτρίνας, λίγο βρώμικης και κάπως κακόγουστης...

Γιατί στην Ελλάδα καταργείται το ΙΓΜΕ... και άλλες επιστημονικές μικρο-οργανώσεις, ή πολιτιστικές, ή ερευνητικές...

1) Διότι κάποιες σφύριξε ότι το ΙΓΜΕ σπαταλούσε "εταιρικό" χρήμα για ιδιωτικούς σκοπούς -- δηλαδή για να περνάνε καλύτερα κάποιοι από τους εργαζόμενούς του.

2) Γενικώς διότι πολλές από τις οργανώσεις αυτές "κατοικούνται" από εξειδικευμένα άτομα, εκ των οποίων λίγα είναι ρουσφέτια Ελλήνων πολιτικών και παρατρεχαμένων.

3) Το παραπάνω "λίγα άτομα" καταγράφεται σε σχέση με π.χ. δημόσιους οργανισμούς (π.χ. ΟΣΕ. ΕΑΒ) ή κεντρικές διοικήσεις υπουργείων (π.χ. εργασίας) όπου οι περισσότεροι είναι πολιτικά ή συνδικαλιστικά ρουσφέτια.


Εκ των παραπάνω είναι σαφές ότι αν καταργήσεις π.χ. όλη τη κεντρική διοίκηση του Υπουργείου Εργασίας δεν θα αλλάξει τίποτα στη ροή της ζωής στην Ελλάδα εν γένει, αλλα θα δεινοπαθήσουν οι Ελληνες πολιτικοί και οι παρατρεχάμενοι και οι συνδικαλιστές από τους ψηφοθυρο-φόρους τους.

Ενα σχόλιο που εξηγεί τα ανεξήγητα που συμβαίνουν στην Ελλάδα: ο (ευρω-φερτος) μπαμπούλας

"(...) η αποδοχή {απο τη κυβέρνηση της Ελληνικής Δημοκρατίας}των παροτρύνσεων των εκπροσώπων της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας τους επιτρέπει {στη κυβέρνηση της Ελληνικής Δημοκρατίας} και να μην γίνουν δυσάρεστοι στις Βρυξέλλες και ταυτόχρονα να διατηρήσουν τα πράγματα ως έχουν στην Ελλάδα."
Σημ. δική μου: δηλαδή να εφαρμοστεί μερικώς ή να γινει αποδεκτή χωρίς καθ'όλου εφαρμογή, η εν λόγω παρότρυνση


 Τάδε έγραψε ο κος Μαυριδής στο Capital την Τετ 10/07/2013.

Είναι η ακριβέστερη και συνάμα η περιεκτικότερη πρεγραφή της καταστασης στην Ελλάδα τα τελευταία 3 χρόνια.
Το γνωρίζω ΚΑΙ από προσωπική εμπειρία!

Μόνο που δεν κατάφερα ποτέ να το πω τόσο απλά και ωραία.

Μπορώ να συμπληρώσω:
...διοτί και να θέλαν να ενεργήσουν πάνω στη βάση των παροτρύνσεων, είναι πεποισμένοι ότι δεν θα γίνει τίποτα όταν έρχεται από "υπουργό" (π.χ. μεταρρυθμσίεις στην εργασία -- που κολλούσαν στους Γεν Δντες. Κ.α.)
...διότι δεν γνωρίζουν ΠΩΣ διενεργείται η αλλαγή-- άρα ο εξωθεν μπαμπούλας, με πειστήριο της παρουσίας του το δικό του κείμενο -- είναι μία λύση. Όπως τα παιδάκια: δεν ακούν τη μαμά ή τον μπαμπά, αλλα ακούνε τον Μπαμπούλα...