Η απαξίωση και το ταίρι της

Στην Ελλάδα τα έχουμε απαξιώσει όλα... και δεν έχουμε άδικο(λέω εγώ).

- η δημόσια παιδία στην Ελλάδα είναι της πλάκας -- επίσημα, με εντολή του ελληνικού κράτους. (Έχει επίσημα κατεβάσει το επίπεδό της με προσταγή Υπουργού Παιδίας. Παγκόσμια πρώτη!)

- οι πολιτικοί θεωρούνται ανέκδοτα. Τα κανάλια τους δίνουν χρόνο μεν, αλλά ο κόσμος μάλλον τους έχει διαγράψει όσον αφορά στην αξιοπιστία τους (ανύπαρκτη), τις προθέσεις τους (να φάμε, να αναδειχθούμε), τις ικανότητες τους (εδώ γελάμε).
Να πεις τη κυβέρνηση σύριζα Καραγκιόζιδες προσβάλλεις το Καραγκιόζη

- η υγεία είναι στα χάλια της

- ελληνική δημόσια διοίκηση θεωρείται τα άκρον άωτον της ανικανότητας.

Το πρόβλημα δεν είναι μόνο η απαξίωση, αλλά επίσης

α) οι παράπλευρες απώλειες: ακόμη κι'εαν εμφανιστεί "καλός"πολιτικός, θα παραμεριστεί άμεσα "...ίδια σ...ά είναι, όλοι ίδιοι είναι"


β) η δυσκολία επανάκτησης της αξιοπιστίας. Τι πρέπει να συμβεί και για πόσο χρόνο για να επανέλθει η κατάσταση; Δεν το γνωρίζω.

Γνωρίζω όμως ότι όσο εμείς ψαχνόμαστε, οι άλλοι θα προχωράνε.

Το ταίρι της απαξίωσης: σήμερα τα εν οίκω είναι πάντα εν δήμω. Όσο δεν το καταλαβαίνουμε, τόσο οι άλλοι θα μας ξεπερνάνε -- όχι λόγω ικανοτήτων δικών τους αλλά λόγω δικής μας ηλιθιότητας.

Τρισμέγιστο κείμενο εξαιρετικά καλογραμμένο - Ο Ελληνάρας....

Το παρακάτω, εξαιρετικά καλογραμμένο, κείμενο του Άρη Αλεξανδρή  μου το έστειλε φίλος μου προ ημερών. Αξιώθηκα να το διαβάσω σήμερα.

 

Με οπτική γωνία τη συμπεριφορική  του νεο-έλληνα, τα εξηγεί όλα: τις ακατανόητα ηλίθιες επιλογές της τρέχουσας κυβέρνησης, τις ακατανόητες επιλογές πολλών νεο-ελλήνων που κατασρτέφουν τη χώρα την οποία, υποτίθεται, θα κληροδοτήσουν στα παιδιά τους, την φαινομενική αδιαφορία του καθε έλληνα για κάθε άλλον έλληνα και την απόλυτη αδιαφορία για τα παιδιά του, την ακατανόητη επικράτηση του παρανοϊκού, την ακατανόητη επικράτηση εφηβικής θεώρησης της ζωής, τον ακατανόητο αμείλικτο αγώνα κατά της δημιουργίας και υπέρ της ανεργίας...

 ... τα λέει όλα και όσα δεν λέει ευθέως συμπεραίνονται εύκολα.

Περαιτέρω σχόλια περιττεύουν.

 

 

Αλέξης Τσίπρας: 

Ο Ελληνάρας μέσα σου που πρέπει να εξοντώσεις

 

""Ο Αλέξης Τσίπρας αποτελεί την υπερήφανη ενσάρκωση των πιο παθογενών χαρακτηριστικών του νεοέλληνα. Είναι ένα ημιμαθές άτομο που ανδρώθηκε στον κομματικό σωλήνα, δεν χρειάστηκε να δουλέψει ποτέ στη ζωή του, δεν κουράστηκε για τίποτα, δεν πάλεψε για τίποτα, δεν κατέκτησε τίποτα· απλώς θήτευσε στο κατηχητικό της παράταξης, γαλουχήθηκε με τα δόγματα και τον φανατισμό της κλίκας του, και όταν έφτασε η ώρα του, αναδείχθηκε ως αρχηγός της. Την ώρα που άλλοι σπούδαζαν, ξανασπούδαζαν, ταξίδευαν, δούλευαν, έστηναν δουλειές, αποτύγχαναν, ξαναπροσπαθούσαν, πετύχαιναν, μοχθούσαν, αμφισβητούσαν, εξελίσσονταν, και προσέθεταν με χίλια ζόρια και βιώματα ο καθένας το δικό του λιθαράκι στην πραγματική ζωή, ο Αλέξης Τσίπρας μεγάλωνε εκπροσωπώντας την πιο κλισέ εκδοχή του αδρανούς παρασίτου: Ήταν ο παρατεταμένα έφηβος ιδεαλιστής που, να μωρέ, θα έκανε πολλά πράγματα αν ο κόσμος ήταν ιδανικός, αλλά δυστυχώς, επειδή δεν είναι και μέχρι να γίνει τέτοιος, θα πορεύεται με τον μόνο τρόπο που θεωρεί αποδεκτό η κουλτούρα της παράταξης. Συγκεντρώσεις, συλλαλητήρια, αφισοκολλήσεις, καταληψούλες, κηρύγματα. Μέχρι που του έλαχε να μας κυβερνήσει. Οπότε και αποφάσισε να μας δείξει πώς γίνονται όλα εκείνα για τα οποία ο ίδιος δεν έχει ιδέα, και για τα οποία άλλοι έχουν φτύσει αίμα όσο εκείνος κοιμόταν.

Από μόνη της η ιδέα του να κυβερνηθεί ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος από έναν αριστερό κρατιστή που εχθρεύεται τον καπιταλισμό και διακατέχεται από ιδεολογικά ταμπού προηγούμενων αιώνων, είναι αστεία, αντιφατική και προβληματική. Η επίδοση του Αλέξη Τσίπρα ως πρωθυπουργού ήταν προδιαγεγραμμένη, λοιπόν, και κάθε νοήμων άνθρωπος μπορούσε εύκολα να προβλέψει πόσο καταστροφική θα ήταν, όποια στρατηγική κι αν ακολουθούσε ο πρώτος. Είτε, δηλαδή, παρέμενε πιστός στα βλακώδη ακροαριστερά του φρονήματα είτε πραγματοποιούσε την αναμενόμενη κωλοτούμπα ενώπιον της αμείλικτης πραγματικότητας είτε έκανε και τα δύο (όπως και συνέβη), ήταν προφανές εξαρχής ότι θα αποτύγχανε. Γιατί, αφενός, ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός μιας μοσχαναθρεμμένης καπιταλιστικής κοινωνίας είναι αδύνατος (ούτε ο λαός τον θέλει ούτε ο Τσίπρας ήταν σε θέση να τον πετύχει) και, αφετέρου, η επίτευξη της οικονομικής ευημερίας ενός οποιουδήποτε καπιταλιστικού κράτους δεν γίνεται να περατωθεί με επικεφαλής ένα πρόσωπο με το έλλειμμα γνώσης, ικανότητας, εμπειρίας και πρόθεσης του Τσίπρα.

Με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, η χώρα χαράμισε εφτά μήνες για να αποδειχθεί το αυταπόδεικτο, για να εμπεδωθεί το προφανές, για να επαληθευτεί ένα μαθηματικό σχήμα – δεδομένο εξαρχής: Η πρόσθεση μηδενικών θα κάνει πάντοτε μηδέν, όσα κι αν είναι τα μηδενικά. Τα μήλα δεν κάνουν πορτοκαλάδες, τα πορτοκάλια δεν κάνουν μηλόπιτες, η αρρώστια δεν θεραπεύεται από τον γιατρό που αρνείται την ύπαρξή της.

Ουσιαστικά, τους τελευταίους μήνες παρακολουθήσαμε το ντροπιαστικό θέαμα μιας σουρεαλιστικής μεταμόρφωσης, την πρόσκρουση ενός μπανάλ κομματικού παράγοντα στην άβολη πραγματικότητα, με την οποία ο κόσμος κανονικά εξοικειώνεται γύρω στα 16. Γίναμε όλοι μάρτυρες της όψιμης ενηλικίωσης του Αλέξη Τσίπρα, πληρώσαμε για να πειστεί με βιωματικό τρόπο ένας σαραντάχρονος άντρας ότι ο καπιταλισμός δεν ανατρέπεται, ότι τα χρέη απαιτούνται ακόμα κι απ’ τους ευγενικότερους δανειστές κι ότι ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος. Στοιχειώδη πράγματα, αστείες καταστάσεις, το θέατρο του παραλόγου. Ένα παιδάκι του ανέξοδου φοιτητικού συνδικαλισμού μετέβη από το πεδίο των φαντασιώσεων στην απτή πολιτική μάχη, εκεί όπου οι εκ του ασφαλούς φιλοσοφικές ενατενίσεις είναι απλές ονειρώξεις, και τα ’χασε. Κατατρόμαξε. Αντίκρισε για πρώτη φορά την αλήθεια χωρίς τα βολικά θεωρητικά φτιασιδώματα με τα οποία συνήθιζε να την περιβάλλει ως τζάμπα μάγκας σε όλη του τη ζωή, και έπαθε αμόκ. Ο πρωθυπουργός της χώρας ως ανίδεος intern που μαθαίνει σιγά σιγά τη ζωή.

Αυτό, όμως, που ζήσαμε όλοι με προσωπικό κόστος, ο καταποντισμός, δηλαδή, της αγοράς και της οικονομίας, και η βύθιση της χώρας σε απύθμενα βάθη παρακμής, δεν ήταν απλώς “το ξεβράκωμα” του Τσίπρα, όπως λένε πολλοί. Ο Τσίπρας απέτυχε παταγωδώς, αλλά αυτό που άφησε πίσω του είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από προσωπική του αποτυχία, κάτι πολύ σημαντικότερο από τον ίδιο. Ο βόρβορος του Τσίπρα είναι ένα πανίσχυρο και ειρωνικό κοινωνικό σύμβολο, απεικονίζει ρεαλιστικότατα τη ματαίωση της νοοτροπίας που αυτός πρεσβεύει και επιχειρεί να διαιωνίσει, με την οποία όμως έμαθαν να ζουν, να μεγαλώνουν, να αναπαράγονται και να πεθαίνουν εκατομμύρια Έλληνες. Το φιάσκο της πρωθυπουργίας του είναι η επιβεβαίωση της ακυρότητας του νεοελληνικού ονείρου, του οποίου γνήσιο τέκνο ήταν και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας: Ενός ονείρου που θέλει τον λαό υποταγμένο σε ένα τεράστιο και δυσκίνητο κράτος που τρώει τις σάρκες του, και παράλληλα απομυζά όσους παράγουν πλούτο έξω από αυτό. Ένα ολόκληρο κοινωνικοοικονομικό μοντέλο, η κρατούσα φιλοσοφία ζωής στην Ελλάδα καίγεται αυτή τη στιγμή μαζί με την πολιτική οντότητα του Τσίπρα, ανεξάρτητα απ’ το πώς πουλάει ο ίδιος τον εαυτό του ή πώς τον βλέπει ο καθένας μας: ως προσάναμμα ή αποκαΐδι. Στο τέλος η φωτιά θα κάψει τα πάντα και τους πάντες, αν η κατάσταση δεν ανατραπεί εγκαίρως.

Η φρίκη της ερασιτεχνικής πολιτικής Τσίπρα δεν έχει αποκαλυφθεί ακόμα σε όλο της το μεγαλείο, πρώτον επειδή ενέσκηψε σε νεκρή περίοδο και άρα παραμένει σε μεγάλο βαθμό λανθάνουσα, δεύτερον επειδή εξακολουθεί να αντισταθμίζεται από την απέχθεια του κόσμου για τους προκατόχους του πρωθυπουργού. Παράλληλα, η διάσπαση του κόμματός του διασκεδάζει τις εντυπώσεις (ήρωας ή προδότης; – το σήριαλ μαγνητίζει την προσοχή των εκλογέων για να αποτρέψει τη στροφή της προς την οικονομία), κι έτσι ελάχιστοι έχουν, μέχρι στιγμής, καταλάβει ότι έρχεται η ώρα που θα πληρώσουμε αδρά την τοποθέτηση ενός παιδιού στο τιμόνι.

Η παρακαταθήκη και το όραμα του Τσίπρα, ωστόσο, θα μείνουν ανέπαφα. Το γιγαντιαίο πελατειακό κράτος, η διαφθορά, οι συντεχνίες, τα βολέματα, η τεμπελιά και κάθε άλλο γνώρισμα που συναποτελεί το πασοκικό κοινωνικοπολιτικό corpus της μεταπολίτευσης θα εξακολουθήσουν να συνιστούν το (κεκαλυμμένο πάντα) ζητούμενο του λαού (όπως συνέβαινε και πριν τον Τσίπρα), γιατί κανείς μέχρι σήμερα δεν βρέθηκε να εκπαιδεύσει το εκλογικό σώμα διαφορετικά. Κανείς δεν βρέθηκε να κηρύξει το αντίθετο, να επιφέρει μεταρρυθμίσεις και να θυσιαστεί στη μάχη, στην προσπάθεια να απαλλάξει τον λαό απ’ τις κακές του ροπές. Γιατί, ας μην κοροϊδευόμαστε, ο άνθρωπος που θα βγάλει την Ελλάδα από αυτό το τραγικό τέλμα θα μισηθεί όσο κανείς άλλος από τη γενιά που θα τον εκλέξει. Μόνο έτσι, όμως, θα καταφέρει να σώσει τις επόμενες.

Δεν αρκεί η ηλικιακή νεότητα για να πλησιάσεις την πρόοδο. Ο συντηρητισμός είναι θέμα ανατροφής και πνεύματος, δεν κατοικεί σε ληξιαρχικές πράξεις γέννησης.""

Άρης Αλεξανδρής

Νόμος είναι....

... ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ:

...Ο,τι εκδοθεί στο ΦΕΚ;

...ο,τι πει ο βεζύρης

...το δίκαιο του εργάτη (αλλά στην ελλάδα ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ πλέον παρά λίγους εργάτες, σαν τις καρέτα-καρέτα)

...το δίκαιο του άνεργου(μπα, κανείς αρμόδιος δεν νοιάζεται για τους άνεργους)

Εχω μία ιδέα!

νόμος είναι το δίκαιο του τεμπέλη    και,

νόμος είναι το δίκαιο του λαμόγιου


τα δύο αυτά δίκαια είναι συμβατά μεταξύ τους!

Εξαίρετο άρθρο: Το τέλος του τσαμπουκά λαού. Μάκάρι.

 Άρθρο εκπληκτικά σαφές, περιεκτικό ου μην αλλά και πλούσιο σε ιδέες και συνειρμούς (παρά τη συντομία) από το Athens Voice της Πέμπτης 7-5-2015, του Αλέξη Αρβανίτη.
Το αναπαράγω (χωρίς άδεια) διότι δεν θα μπορούσα ποτέ να το είχα γράψει εγώ τόσο καλά.

Θερμές ευχαριστίες λοιπόν στον Αλέξη Αρβανίτη και μακάρι το τέλος να τελεύσει. Διότι μετά τη πτώση του τσαμπουκά μπορεί να βγει πιο ελεύθερα η δημιουργία από μέσα μας.

"Το τέλος του τσαμπουκά λαού

Του Αλεξη ΑΡΒΑΝΙΤΗ

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν ήταν ο εισηγητής της στείρας αντιμνημονιακής ρητορικής που ολοφάνερα πια οδηγεί σε αδιέξοδο. Προηγήθηκε ο Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος άνοιξε το δρόμο διάπλατα για να επωφεληθούν οι πολιτικές δυνάμεις που βρίσκονται τόσο στα ακροδεξιά όσο και στα ακροαριστερά του πολιτικού μας φάσματος. Οι αιτίες του αδιεξόδου δεν εδράζονται βέβαια στην αντιμνημονιακή ρητορική ενός ή δύο ατόμων αλλά σε βαθύτερους κοινωνιοψυχολογικούς μηχανισμούς που μπορούν να εκμεταλλευτούν οι ηγέτες μίας χώρας για να κερδίσουν την εξουσία, συχνά για να οδηγήσουν προς τη λάθος κατεύθυνση.

Κλασικό παράδειγμα είναι η πορεία του γερμανικού λαού προς την καταστροφή υπό την καθοδήγηση του Χίτλερ. Η κοινωνιοψυχολογική θεωρία ματαίωσης-επιθετικότητας εξηγεί με απλά βήματα τον τρόπο. Πρώτον, υπήρξε η ματαίωση των στόχων του λαού που είχε θέσει ως στόχο την οικονομική και πολιτική ηγεμονία της Ευρώπης, αλλά αναγκάστηκε, μετά από την ήττα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, να υποστεί συνθήκες βαριάς απογοήτευσης και φτώχειας. Δεύτερον, η ματαίωση των στόχων δημιούργησε αισθήματα επιθετικότητας στο γερμανικό λαό. Τρίτον, ο ηγέτης της Γερμανίας υπέδειξε αποδιοπομπαίους τράγους, τους Εβραίους, για τη διοχέτευση της επιθετικότητας του γερμανικού λαού. Τέταρτον, ξεκίνησε ο διωγμός των Εβραίων και κλιμακώθηκε η σύγκρουση μέχρι την καταστροφή των Εβραίων, του ίδιου του γερμανικού λαού, αλλά και όλης της υπόλοιπης Ευρώπης.

Η ίδια θεωρία μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να εξηγήσει τι συμβαίνει στην Ελλάδα των μνημονίων. Πρώτον, υπήρξε η ματαίωση των στόχων του λαού που είχε θέσει ως στόχο την οικονομική ευημερία, ειδικά μετά την είσοδο στο ευρώ, αλλά αναγκάστηκε, μετά την υπέρογκη αύξηση του χρέους της χώρας, να υποστεί συνθήκες βαριάς απογοήτευσης και φτώχειας. Δεύτερον, η ματαίωση των στόχων δημιούργησε αισθήματα επιθετικότητας στον ελληνικό λαό. Τρίτον, οι Έλληνες ηγέτες υπέδειξαν εύκολους στόχους για την διοχέτευση της επιθετικότητας. Ο Σαμαράς υπέδειξε το ΠΑΣΟΚ. Ο Μιχαλολιάκος τους μετανάστες. Ο Τσίπρας τους Ευρωπαίους. Τέταρτον, ξεκίνησε ο διωγμός των αποδιοπομπαίων τράγων.

{Σε αντίθεση με τους Γερμανούς, ακόμη και στην εποχή της weimar, σημειωτέον ότι στην σημερινή Ελλάδα ο λαός υποφέρει και παλεύει: τα δεινά της ανύπαρκτης Διοικητικής  υποστήριξης, της κακής παιδίας - άρα πάσχει από έλλειψη ελευθερίας του πνεύματος και του σύνδρομου του ετερόφωτου - και την χρόνια χαοτική οικονομική νομοθεσία} {Δηλαδή είναι ακόμη πιο έτοιμος να δεχθεί αποδιοπομπαίους τράγους, ειδικά αυτούς που τον βοηθάνε να εθελοτυφλεί}


«Το Γιώργο Παπανδρέου τον διώξαμε, τώρα θα διώξουμε και το ΠΑΣΟΚ» είπε ο Αντώνης Σαμαράς εν μέσω ζητωκραυγών σε ομιλία του. «Εάν πάρουμε ένα καλό αποτέλεσμα θα είναι μια καλή αρχή για να καθαρίσουμε την Ελλάδα από πάσης φύσεως σκουπίδια» έλεγε ο Νίκος Μιχαλολιάκος πριν τις εκλογές για τους μετανάστες και κέρδισε υψηλά ποσοστά στις εκλογές. Ο Αλέξης Τσίπρας έκανε σημαία του το «Γκόου μπακ κυρία Μέρκελ, γκόου μπακ κύριε Σόιμπλε» και κατέκτησε την πρωθυπουργία.

Όλοι τους έκαναν καριέρα καβάλα στον τσαμπουκά του ελληνικού λαού και στην επιθετικότητα που δημιούργησε η ματαίωση των στόχων του. Για να μπορούν όμως να πετύχουν τα μέγιστα έπρεπε να υποδαυλίζουν διαρκώς την επιθετικότητα αυτή. Εστίασαν μάλιστα ακριβώς στην πηγή της: το μέγεθος της ματαίωσης. Εξηγούσαν επανειλημμένα στον ελληνικό λαό ότι κάποιοι άλλοι φταίνε και ο περιούσιος ελληνικός λαός δεν κερδίζει αυτά που πραγματικά δικαιούται.

Ο ελληνικός λαός δεν έχει συνειδητοποιήσει ακόμη ότι δεν δικαιούταν αυτά που κέρδιζε, ότι οι προσδοκίες που έχει με βάση το παρελθόν δεν είναι βάσιμες και ότι το πραγματικό του βιοτικό επίπεδο πρέπει να είναι χαμηλότερο. Εξακολουθεί να είναι ιδιαίτερα θυμωμένος και επιθετικός. Ταυτόχρονα, οι ηγέτες αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων γιατί ενισχύουν το αίσθημα της ματαίωσης με το να κρατούν ψηλά τον πήχη των προσδοκιών και να υποδεικνύουν αποδιοπομπαίους τράγους. Κατά αυτό τον τρόπο δεν αντιμετωπίζουν τα ουσιώδη προβλήματα της χώρας στη ρίζα τους παρά μόνο τους αποδιοπομπαίους τράγους. Η εξουσία, βλέπετε, είναι πολύ γλυκιά ακόμη κι αν την κατακτάς με ψέματα, ακόμη κι αν εμμένεις σε αυτά.

Όσους αποδιοπομπαίους τράγους και να σκοτώσουν οι ηγέτες μας, τα προβλήματα θα παραμείνουν. Θέλουμε δε θέλουμε, οι Έλληνες θα μάθουμε να ζούμε με λιγότερα, τουλάχιστον για κάποιο διάστημα. Χωρίς θυσίες και δύσκολες αλλαγές για την δημιουργία ενός νέου αναπτυξιακού μοντέλου για τη χώρα, η κατάσταση δεν θα βελτιωθεί. Αντίθετα, η χώρα κινδυνεύει να συνεχίσει την πορεία της απότομης καθόδου. Όσο πιστεύουμε ότι δικαιούμαστε περισσότερα από όσο αξίζουμε, θα είμαστε επιρρεπείς στην ανάπτυξη της επιθετικότητας και στην ανάδειξη «τσαμπουκάδων» ηγετών που θα την εκμεταλλεύονται. Όχι μόνο δημιουργική και αναπτυξιακή δεν είναι μία τέτοια εξέλιξη, αλλά μπορεί εν τέλει να οδηγήσει στην καταστροφή."


Είναι εξαιρετικά εμπνευσμένη προσέγγιση του θέματος: η ακατανόητη και λυσσαλέα επιμονή μέρους των Ελλήνων και των ΜΜΕ στη λατρεία του παραλόγου, του απιθάνου και, ενίοτε, του παρανοϊκού.

Από Τα Σημαντικότερα Σχόλια Σε Ελληνική Εφημερίδα¨"Οι Προδότες Του Φραπέ"

Κείμενο του εξαιρετικού Λεωνίδα Καστανά που αναρτήθηκε στο (επίσης εξαιρετικό) Athens Voice την προηγούμενη Τετάρτη

Δανείζομαι το κείμενο διότι ταυτίζομαι απόλυτα με αυτά που λέει αλλά και με αυτά που ο συγγραφέας έχει πει στο παρελθόν. Ελεγα κι'εγώ τα ίδια, αλλά χωρίς τη περιεκτικότητα και το περιγραφικό και γλαφυρό τρόπο του Λεωνίδα (τον οποίο δεν γνωρίζω προσωπικά).
Παραθέτω το κείμενο όπως αναρτήθηκε, με τη προσθήκη ελάχιστών δικών μου μικρο-σχολίων σε αγγύλη και με χρώμα. Δεν χρειάζεται να γράφω "συμφωνώ" γενικώς διότι είναι εξυπακούεται --



"ΟΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΤΟΥ ΦΡΑΠΕ
Λ. Καστανάς

Πέντε χρόνια σχεδόν έχω τη «Μαργαρίτα». Έγινα γνωστός όταν έγραψα ότι το πρόβλημα της Ελλάδα είναι ο λαός της. {συμφωνώ, αλλά θα προσέθετα ότι αυτό είναι το ένα πρόβλημα. Το άλλο είναι ότι η Ελλάδα δεν μοιάζει τόσο με αυτούσιο κράτος αλλά με "μαγαζί που φτιάχτηκε για να κονομήσουμε" και έχει δήθεν υπουργεία που κάνουν δήθεν έργο και μελέτες, πολιτικούς που δήθεν λύνουν τα θέματα της χώρας, κλπ} Από τότε δεν άλλαξε σχεδόν τίποτα. Προχθές οι Έλληνες ανέβασαν μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, του κόμματος που προσπάθησε με συνέπεια και τελικά τα κατάφερε να πείσει ότι το μνημόνιο έφερε την κρίση και όχι η κρίση το μνημόνιο. Δεν πρόκειται για δυο Ελλάδες. Πρόκειται για τα 9/10 και το 1/10. Ναι, ένα 10% είναι οι θιασώτες του ορθολογισμού στη χώρα αυτή και αυτό αποτυπώθηκε και σε αυτές τις εκλογές. Τα πιο μισητά πρόσωπα στο δημόσιο βίο είναι ο Στέφανος Μάνος, που χρόνια τώρα έλεγε αλήθειες και τον κράζανε, και η Άννα Διαμαντοπούλου, που έκανε τη μόνη σοβαρή μεταρρύθμιση, αυτήν των ΑΕΙ. Την πρώτη που θα τσακίσει η νέα διακυβέρνηση. Το ΠΟΤΑΜΙ βγήκε να μιλήσει για κοινή λογική και τo είπανε πρακτορείο μιας ντουζίνας «κακών». Μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα θα γίνουν μόνο όταν το 98% των κομμάτων κάνει μια κυβέρνηση συνεργασίας και τις επιβάλλει. Αλλά και, πάλι, αν μείνει απέξω ένα 2%, ένας Γκλέτσος ας πούμε, να κάνει αντιπολίτευση, σε 4 χρόνια θα είναι κυβέρνηση. Και επειδή αυτό είναι αδύνατο δεν θα γίνουν ποτέ. Και ας πτωχεύσουμε και ας μας διώξουν από το ευρώ και ας μας στραγγαλίσουν και ας γίνει της κακομοίρας.
Ο εξαιρετικός εθνολαϊκισμός είναι πια η κυρίαρχη και σχεδόν η μοναδική ιδεολογία στη χώρα. Ανελεύθερη οικονομία, κρατική συμμετοχή και επέμβαση παντού, σπατάλη, χρέη και μπαταξήδες, διαφθορά και των γονέων, εκπαίδευση για κλάματα, βιομηχανία πτυχίων και απολυτηρίων, προστατευτισμός και ρουσφέτι, πάτος στον ανταγωνισμό και την καινοτομία, διογκωμένος τριτογενής τομέας, έλλειμμα εμπορικών συναλλαγών, κατευθυνόμενες επιδοτήσεις, θαλασσοδάνεια, δουλειές μόνο με ΕΣΠΑ και διορισμός στο δημόσιο. Και μέχρι να μας κάτσει η κέντα στον άσσο αρακτοί στα καφενεία. «Φρέντο καπουτσίνο μέτριο, παρακαλώ, και τσάκο κι ένα τάβλι». Ξεχάσαμε και το φραπεδάκι.
Αν ήταν να γίνει αλλιώς θα ’χε γίνει. Αν ήταν να αποκτήσουμε ανθηρό πρωτογενή τομέα θα το είχαμε κάνει όταν πολλές δεκάδες δις έμπαιναν στη αγροτική παραγωγή από τα ευρωπαϊκά προγράμματα. Και γίνονταν ακίνητα και αυτοκίνητα με τις ευλογίες του κράτους και υπό τις προτροπές της εκάστοτε αντιπολίτευσης.

Αν ήταν να αποκτήσουμε βιομηχανία δεν θα κλείναμε ούτε τις δικές μας, ούτε τις ξένες, θα τις εκσυγχρονίζαμε θα φέρναμε κι άλλες. Θα φτιάχναμε ζώνες, με ειδικό καθεστώς, και θα αυξάναμε τις θέσεις εργασίας. Δεν θα τις πηγαίναμε στη Βουλγαρία, υπήρχε τρόπος να μείνουν εδώ και να δουλέψουν. Στην Ιταλία και την Ισπανία γιατί μείνανε; {Ακριβώς! Εμειναν ακόμη και στην Ελβετία όπου η καθαρίστριες παίρνουν €2500 το μήνα}
Αν ήταν να αποκτήσουμε δημόσια διοίκηση θα το ’χαμε κάνει όταν είχαμε 1,2 εκατομμύρια καλοπληρωμένους ΔΥ με τις καλύτερες εργασιακές συνθήκες στον κόσμο και τη μεγαλύτερη κατανάλωση ηλεκτρικού ρεύματος στην Ευρώπη. Βάλε τον κλιματισμό και άνοιξε τα παράθυρα, μεγάλε. Αλλά εμείς στην ήδη χάρτινη γραφειοκρατία προσθέσαμε και την ψηφιακή και έχουμε χιλιάδες σελίδες για να ρυθμίζουν τις σχέσεις του κράτους με τους πολίτες.
Αν ήταν να αποκτήσουμε σοβαρό τουρισμό θα το ’χαμε κάνει αφού μας έλαχε να ζούμε στο ωραιότερο μέρος του κόσμου, με το καλύτερο κλίμα και με την πιο εμπορεύσιμη ιστορία. Αλλά εμείς μείναμε στο mousaka και στο do you like my love the Greece?
Αν ήταν να αποκτήσουμε διεθνώς αναγνωρισμένα πανεπιστήμια θα το ’χαμε κάνει με την πληθώρα των επιστημόνων που παράγουμε και την έφεση των Ελλήνων για ανώτατες σπουδές. Αλλά εμείς γεμίσαμε ντεμέκ ανώτατες σχολές την Ελλάδα και φροντίσαμε να έχει το δικαίωμα το κάθε προβληματικό να τις σπάει, γιατί έτσι δένεται το ατσάλι του κομμουνισμού, ή γιατρεύεται η αγαμία. {Κατα βάση, στην Ελλάδα δεν θέλουμε τόσο γνώση ή μόρφωση. Θέλουμε το πτυχίο.}
Αν ήταν να αποκτήσουμε σοβαρή βασική εκπαίδευση θα το ’χαμε κάνει. Τότε που είχαμε ένα δάσκαλο ανά 5 μαθητές (πρώτοι στον κόσμο), τάξεις με 10 μαθητές και σχολεία με 180 (στην Αθήνα όχι μόνο στα νησιά), χιλιάδες σελίδες δωρεάν σχολικών βιβλία και χιλιάδες βοηθήματα, χιλιάδες καθηγητές στα φροντιστήρια, διπλές και τριπλές παραδόσεις (σχολείο, φροντιστήριο, ιδιαίτερο), δεκάδες διαφορετικά συστήματα εισαγωγής στα πανεπιστήμια, πανάκριβα και σούπερ εξοπλισμένα εργαστηριακά κέντρα, δεκάδες απίθανες ειδικότητες εκπαιδευτικών με 18 ώρες εργασία την εβδομάδα, ειδικά ευρωπαϊκά προγράμματα για ταξιδάκια και δεν συμμαζεύεται. Αλλά εμείς κάναμε τα σχολεία μηχανισμούς διανομής πτυχίων και απολυτηρίων, μετατρέψαμε την αντιαυταρχική εκπαίδευση σε ξέφραγο αμπέλι, πατώσαμε στις εξετάσεις PISA και βγάζουμε μαθητές το 50% των οποίων είναι οργανικά αναλφάβητοι.
Αν ήταν να αποκτήσουμε θεσμούς, σοβαρή δημοκρατία και στοιχειωδώς επαρκές πολιτικό σύστημα θα το ’χαμε κάνει αφού όλοι πολιτικολογούμε ασύστολα, αφού διαλυθήκαμε και πεθάναμε στον εμφύλιο πόλεμο, αφού φάγαμε 7 χρόνια χούντα. Αλλά δεν καταλάβαμε τίποτα. Το 2015 εκλέγουμε ακόμα μοντέλα, τηλεπερσόνες, αθλητές και απογόνους και δίνουμε 7% στους φασίστες και 5% σε σταλινικούς θιασώτες των πιο σκοτεινών χρόνων της Σοβιετίας. Η πιο απαγορευμένη λέξη στην πολιτική μας ιστορία είναι η «συνεργασία». Αλλά και όταν την κάνουμε είναι μόνο για να δηλώσουμε τον αντιευρωπαϊσμό μας. {Μήπως απλά αγαπάμε το "αντι"; δηλαδή, φερόμαστε σαν έφηβοι: κάτω τα πάντα! Αρνητικοί σε όλα!} Αγαπάμε την τρομοκρατία, και επιβραβεύουμε τη φασιστική με την Τρίτη θέση στις εκλογές.
Αν ήταν να δώσουμε πραγματικά εφόδια στους νέους θα το ’χαμε κάνει. Αλλά εμείς τους κρατάμε μέχρι να ασπρίσουν τα μαλλιά τους μέσα στα σπίτια μας και τους χαρτζιλικώνουμε και όταν βγαίνουν βόλτα τους φωνάζουμε. «Κωστάκη, ξέχασες το ζακετάκι σουυυυυυυυυ».
Αν ήταν να φτιάξουμε πόλεις θα το ’χαμε κάνει στη χώρα με τα πιο ήπια καιρικά φαινόμενα, την πιο βαριά παράδοση και τους περισσότερους αρχιτέκτονες και πολεοδόμους. Αλλά εμείς μισούμε την πόλη και αγαπάμε τα χωριά και τα σπίτια μας. Φτιάχνει ο καλλιτέχνης του δρόμου ένα καταπληκτικό graffiti σένα τοίχο και πάνε δέκα καθυστερημένοι και το ταγκάρουνε, το μουντζουρώνουνε ή γράφουν το νούμερο της θύρας της ομάδας τους.
Δεν θέλουμε ούτε ανάπτυξη, ούτε Ευρώπη, ούτε διαφωτισμό. Επιδόματα θέλουμε και κάποιον να μας χώσει όλους στο δημόσιο ή το δημόσιο να αγοράζει αποκλειστικά τα προϊόντα μας. Βρώμικες πόλεις θέλουμε με συνήθως αστείους δήμαρχους, για να φαίνεται καθαρό το σπίτι μας και μεις σοβαροί. Και ο καθένας ένα σχολείο απέναντι από το σπίτι του να μην κουράζεται το παιδί να πηγαίνει φορτωμένο μια δεκάκιλη τσάντα.
Ό Έλληνας δοκίμασε και ανέβασε ψηλά ό,τι πιο χυδαίο, κάλπικο, λαϊκίστικο, ανίκανο κυκλοφορούσε στο πολιτικό σύστημα. Απίθανους τύπους που έκαναν χειραψίες σε λαϊκές αγορές ή έβγαιναν στην TV και έλεγαν ανοησίες σε ακόμα πιο ανόητους δημοσιογράφους. Μέχρι κάτι ανθρωποειδή φασιστόμουτρα και μπράβους της νύχτας έκανε βουλευτές. Για να τον σώσουν από τους κλέφτες που πριν 5 χρόνια τους έβγαζε πρώτους βουλευτές με χιλιάδες ψήφους κι ας ήξερε ότι δεν ήταν καθαροί. Μέχρι κάτι φοβερούς γελοιότυπους ψήφισε που είναι σίγουροι ότι κάποιοι μας ψεκάζουν και άλλους ακόμα πιο γελοίους που τώρα τους ετοιμάζει για αρχηγούς του κράτους. Αναγόρευσε σε επιτομή της πολιτικής σοβαρότητας απολιθώματα που έχουν πρότυπο τη Βόρεια Κορέα και σου λένε κατάμουτρα ότι δεν σέβονται το Σύνταγμα και τους νόμους. Και πάνω που ’χε ξεμείνει από πολιτικούς ταγούς βρήκε μπροστά κάτι παρωχημένους εναλλακτικούς κομμουνιστές, που έχουν πρότυπο τη Βενεζουέλα και την Αργεντινή, και είπε να τους δοκιμάσει μπας και γυρίσει το δώρο των Χριστουγέννων και καταργηθούν η Τράπεζα Θεμάτων και ο ΕΝΦΙΑ.
Θα κάτσουμε εδώ να πιούμε το ποτήρι μέχρι τέλους. Θα στείλουμε τα παιδιά μας στη Δύση, θα χαλαρώσουμε και θα απολαύσουμε τη δύση της πατρίδας. Μια δύση που της αξίζει και μας αξίζει. Γιατί και μεις, το 10%, αποτύχαμε να γίνουμε κάτι παραπάνω. Μόνο κουβέντες μάθαμε να λέμε και να γράφουμε, περισπούδαστες. Δεν καταφέραμε να φτιάξουμε μια στέρεη ενιαία πρόταση και ένα ισχυρό δημοκρατικό σχήμα με κανονικούς ανθρώπους και στοιχειωδώς έντιμους και ικανούς πολιτικούς. Και μας βρωμάει και ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ γιατί καταφέρνει να προσελκύει το 6%. Είμαστε και μεις μέρος του προβλήματος. Να μην το ξεχνάμε. Ίσως το μεγαλύτερο."

Αυτή είναι η αρχαία Ελλάδα. Μήπως ήταν καλύτερα; Τουλάχιστο τότε κάτι γράφανε, παρήγαν, κλπ

ΟΚ, ας δεχτούμε ότι είμαστε μέρος του προβλήματος, να μη βγάζουμε το εαυτό μας απ'έξω. Όμως, μήπως επιμένουμε σε λάθος πράγματα, σε μία χώρα όπου ο πολύς κόσμος ΔΕΝ ενδιαφέρεται γι'αυτά τα πράγματα  -- δηλαδή δεν πουλάνε; έννοιες ευθύνης, έθνους, ο,τι είναι ανταγωνιστικό ή ακόμη ο,τι έχει να κάνει με προσωπική προσπάθεια, η προσπάθεια δεν οδηγεί πουθενά... κλπ; τι να κάνεις τους "μεγάλους" όπως λέει ο Σύριζα, μισθούς των € 80,000 το χρόνο όταν με κυβερνητικά κοννέ βγάζεις πολλαπλάσια το εξάμηνο - και αφορολόγητα;
Εάν η Ελλάδα ανήκει στους Ελλήνες, αυτοί οι Ελληνες θέλουν αυτά τα πράγματα, όπως φαίνεται. Δεν τους ενδιαφέρει η γνώση, η εκπαίδευση, μόνο το χαρτί. Δεν τους ενδιαφέρει το περιβάλλον, παρά μόνο το δικό τους σπίτι. Δεν τους ενδιαφέρει πραγματικά το παιδί τους η το μέλλον του, φτάνει να δείχνουν οτι ενδιαφέρονται...
Κατουσίαν: μας ενδιαφέρει το φαίνεσται και μόνο. Δείχνω μορφωμένος άρα είμαι. Δείχνω ωραία, άρα είμαι. Δείχνω οξύνους, άρα είμαι.

Ξαναγυρνάμε στο κείμενο του 2011!

Εκλογές 2015: η χώρα του "κοννέ" και της υπόσχεσης

Τι θες;
Θα τόχεις!

"Εμένα δε με δεσμεύει τίποτα!" (εκτός από την ίδια μου τη βλακεία, προφανώς), "κανένα μνημόνιο" και, κατ'επέκταση, καμμία υπόσχεση...

Στην Ελλάδα της τεράστιας (δικτατορικής) διοίκησης είναι προφανές οι πολιτικοί ψάχνουν συγκεκριμένο στήριγμα για να εκλεγούν, με υπόσχεση (θα σε (ξανα)προσλάβω στο δημόσιο), ή δήλωση "εγώ δεν δεσμεύομαι από κανένα μνημόνιο!" (ψυχολογική υπόσχεση)... αλλά σπανίως με την αξία τους. Εξ'ου και οι πολλοί Δημ Υπαλληλοι: για να "μας" ψηφίζουν...


Εξαίρεση αποτελούν κάποιοι νεο-στρατολογηθέντες υποψήφιοι οι οποίοι, εν κατακλείδι, δεν είναι και πολιτικοί καριέρας...


Και κανένας από τα μεγάλα πολιτικά κόμματα δεν έχει ενδιαφερθεί για τα εξής δύο θέματα:
* το εθνικό συμφέρον
* την ανεργία

Η Ελλάδα έχει την 5η υψηλότερη ανεργία στην υφήλιο (Eurostat) και την μεγαλύτερη στους μακρόχρονα άνεργους.

Το θέμα δεν ενδιαφέρει καθόλου τους πολιτικούς μας. Καμμία σοβαρή νύξη από τους υποψήφιους για την ανεργία. Η ανεργία προφανώς δεν ενδιαφέρει τους Έλληνες πολιτικούς.

Αλλά και τα άλλα θέματα ΔΕΝ τους ενδιαφέρουν, όμως τα πραγματεύονται...

Και, τέλος, ιδού ένα θέμα στο οποίο όχι μόνο ΔΕΝ ενδιαφέρονται, αλλά και τσακώνονται: η ίδια η χώρα την οποία προτίθενται να εκπροσωπήσουν.

Ως εκ τούτου, το πόρισμα για τους Έλληνες είναι:

7

Οι συντάξεις στην Ελλάδα: το μεγαλύτερο ποσοστό Δημόσιας δαπάνης στον ΟΟΣΑ!

Βέβαια, αυτή την εποχή ασχολούμαστε με το ποιός, απο τους εφήβους στην Βουλή των Ελλήνων θα ψηφίσουν στις προεδρικές εκλογές και, λυρίως, πως θα ψηφίσουν.

Και βέβαια καταιγισμός από τα μέσα μαζικής ψυχαγωγίας επί του θέματος. Να μου πείτε, φτηνό πρόγραμμα -- τζάμπα καλεσμένοι και σίγουρη μπουρδολογία: πως να αντισταθούνε τα κανάλια!

Βέβαια, το θέμα του τι είναι καλύτερο για τη χώρα, δεν εμπίπτει στη επιχειρηματολογία κανενός, ούτε των πολιτικών, ούτε των μέσων


Για αλλαγή, παραθέτω πίνακα του ΟΟΣΑ που δείχνει τη δαπάνη για συντάξεις σαν ποσοστό του συνόλου των δημοσίων δαπανών.

Οι συντάξεις σαν ποσοστό του συνόλου των κρατικών δαπανών. Πηγή ΟΟΣΑ.

Στην Ελλάδα έχουμε το 2 μεγαλύτερο ποσοστό μετά την Ιταλία με ~28%. Ο μέσος όρος των χωρών του ΟΟΣΑ είναι 18%.

Βέβαια, το υψηλό ποσοστό συνδέεται και με τη πτώση του συνόλου των δαπανώ. Από την άλλη, οι ίδιες οι συντάξεις έχουν πέσει σημαντικά επίσης.

Δεν γνωρίζω πόσοι τυχεροί συνταξιούχοι στα 40-45 υπάρχουν στην Ελλάδα, πόσοι με άλλους τρόπους, αλλά το ποσοστό μιλάει από μόνο του.

Αναρωτιέμαι, στο μέλλον θα υπάρχουν συντάξεις;

Η τις πήραν όλες κάποιοι σοσιαλ-ελληνάρες συνταξιούχοι και έφυγαν;;;;

Δεν Δόθηκε Πότέ Στον Έλληνα Πεδίο Υγιούς Οικονομίας...

Από to άρθρο "Κρεμάστε Εναν Ιδιοκτήτη" του Κου Ανδρέα Ζαμπούκα στο Capital, παραθέτω μια παράγραφο που εξηγεί τη πεμπτουσία των όσων υφίστανται όλοι όσοι προσπαθούν να ευδοκιμήσουν ΕΚΤΟΣ Δημοσίου στην Ελλάδα.

Είναι εξαιρετικό -- το πως πέτυχε να τα πει όλα σε μία πρόταση: "Εδώ και δύο αιώνες, δεν δόθηκε ποτέ στον Έλληνα, ένα πεδίο υγιούς οικονομίας για να εμπιστευτεί την προσωπική του ευδοκίμηση..."
Συμπληρώνω εγώ: εξ 'ου και ανάτρεξε και ανατρέχει σε άλλες, ανορθόδοξες οδούς για να προκόψει. Και η ανορθοδοξία (λαμογιά) έγινε ο κανόνας}


Ιδού η παράγραφος:
"Εδώ και δύο αιώνες, δεν δόθηκε ποτέ στον Έλληνα, ένα πεδίο υγιούς οικονομίας για να εμπιστευτεί την προσωπική του ευδοκίμηση. Απλά, η χώρα μοιράστηκε σε «φιλέτα» και  «ξεροκόμματα» για να μείνουν όλοι ικανοποιημένοι. Αυτό δεν ήταν καπιταλισμός αλλά  ένα τριτοκοσμικό παζάρι μικροσυμφερόντων. Το όνειρο κάθε επαρχιώτη ήταν για δεκαετίες, πότε θα έρθει στην Αθήνα να διοριστεί στο δημόσιο, να χτίσει σιγά σιγά τριώροφο για την οικογένεια  και αυθαίρετο στη Λούτσα για εξοχικό... Κανείς δεν του έδωσε τη δυνατότητα να επενδύσει τον κόπο του στην ανάπτυξη του δικού του τόπου. Κανείς δεν βοήθησε στην εκβιομηχάνιση, στην αστικοποίηση, στην εξαγωγική ανάπτυξη της περιφέρειας. Κανείς δεν καλλιέργησε την κουλτούρα συλλογικής διάθεσης της ιδιοκτησίας προς όφελος του συνόλου (συμμετοχή σε εταιρείες, σε υγιείς συνεταιρισμούς, σε μεταποίηση και εμπόριο). Και όποτε αυτό δοκιμάστηκε, για τα μάτια του κόσμου, απέτυχε εξαιτίας του άθλιου κομματικού κράτους που διέλυε τα πάντα πριν ακόμα, τα δημιουργήσει."
Ευχαριστώ, κε Ζαμπούκα

 Η ελπίδα είναι να δουν τα παιδιά μας το άρθρο αυτό και άλλα παρόμοια και να καταλάβουν, μήπως ξεφύγουν...

Όσο συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι το Ελληνικό πολιτικό-συνδικαλιστικό κατεστημμένο βλέπει τη χώρα σαν Κράτος...

...και όχι σαν μαγαζί που στήθηκε για να κονομήσουν, ΔΕΝ θα καταλαβαίνουμε γιατί το προφανές σε ΟΛΟΥΣ τους άλλους, νοήμωνες και μη, ΔΙΑΦΕΥΓΕΙ στο πολιτικο-συνδικαλιστικό κατεστημμένο της σημερινής Ελλάδας.

Και θα αναρωτιόμαστε, όπως ο κος Κράλογλου σε άλλο ένα από τα ενδιαφέρονται, περιεκτικά και σωστά στοχευμένα άρθρα: "μα δεν το καταλαβαίνουν ότι κάνουν μ@λ@κίες; Εϊναι δυνατό, να είναι ΟΛΟΙ ζώα, στόκοι, ηλίθιοι;"
Στατιστικώς απίθανο, πράγματι.

Παραθέτω μία από τις πολλές και ενδιαφέρουσες απαντήσεις στο άρθρο αυτό (που πραγματεύεται τη μείωση των εξαγωγών τους τελευταίους μήνες λόγω της κεφαλαίων κίνησης και επένδυσης).

Σχόλιο:
"Συμμερίζομαι τις απόψεις του κου Κράλογλου και των όσων απαντησαν, αλλά πιστεύω ότι όλοι στηρίζονται σε λανθασμένη παραδοχή: ότι στη σύγχρονη Ελλάδα το "ΚΡΑΤΟΣ" έχει στόχο τη βελτίωση των πραγμάτων -- οικονομικά, κοινωνικά, κ.α.
Εγώ δεν πιστεύω ότι τούτου ισχύει, ούτε οι έχοντες πολιτική δύναμη ή οι επιρρεάζοντες τους πολιτικούς, έχουν αυτό το στόχο. Πιστεύω -- και οι ενδείξεις φαίνονται σαφείς -- ότι στόχος είναι η κονόμα.

Τώρα να μιλάμε για εξαγωγές κλπ.... πολύ δύσκολος και επίφοβος τρόπος να βγάλεις χρήμα: να βγάλεις το χρήμα που είναι ήδη στο συρτάρι, να το δώσεις σε κάποιον "επιχειρηματία" (και που τον ξέρω αυτόν; μήπως δεν είναι δικός μας;) ο οποίος θα επενδύσει το χρήμα, να παράξει κάτι, να το πουλήσει, για να σου απιστρέψει ΠΙΟ ΠΟΛΥ χρήμα στο συρτάρι... Ουουουουο. Κόπωση. Γιατί να κουραζόμαστε: ας βολευτούμε με ο,τι έχει το συρτάρι τώρα!
Παρ'αυτα, ΔΕΝ πιστεύω ότι οι πολιτικοί + συνδικάλες κλπ λαμόγια θέλουν το κακό κανενός, απλά ΔΕΝ εχουν στόχο το καλό κανενός εκτός του δικού τους "δεβλετίου"...
Εξ'ου και δεν κόβουν ΟΛΟ το μισθό ή ΟΛΗ τη σύνταξη... Τουλάχιστο όχι ακόμα."
_____

Το μόνο που μένει είναι να βρεθεί ο τρόπος να είμαστε ΟΛΟΙ μέρος του Ελληνικού πολιτικο-συνδικαλιστικού κατεστημμένου.

Για να πεινάσουμε παρέα...

Έλληνες -- έθνος ΠΑΝ-αδελφον

Πριν από καιρό συζητόυσαμε με τον φίλο μου Αγης Βερούτη περί της παρατήρησης "είμαστε έθνος αν-αδελφο" που είχε δόσει ε΄νας ελάσσων ελληνας πολιτικός σαν διακιολογία για τα πάνδεινα που υφίστατι η χώρα στα χέρια των ελλήνων. Συμφωνήσμαε τότε ότι το αντίθετο συμβαίνει και σήμερα το έγραψε σε μήνυμά του ο Άγης και θυμηθηκα τη συζήτησή μας. (agissilaos@googlegroups.com)

Μάλιστα, σε παλιό του άρθρο, είχε γράψει "Το να είσαι Έλληνας σημαίνει πως αντιλαμβάνεσαι την μεγαλειότητα του ανθρώπινου νου, τη δυνατότητα του ανθρώπου να ξεπεράσει τα ζωώδη ένστικτα της απληστίας και της ιδιοτέλειας, και την ικανότητά του να διορθώνει τα λάθη του, σεβόμενος αλλά όχι υποτασσόμενος στα φυσικά φαινόμενα.", πολύ ωραίο κείμενο και, κατά κάποιο τρόπο, αληθές: αρκεί να δει κανείς πόσο γρήγορά έφυγαν από τη ζωώδη κατάσταση από αρχαιοτάτων χρόνων. 

Το μήνυμα που έστειλε σήμερα ο Άγης αξίζει να αναπαραχθεί. Εν πολλοίς μεταφέρει το περιεχόμενο της προ ετών συζήτησης μας¨ συζήτηση που έγινε όταν τα δεδομένα ήταν πολύ καλύτερα και το σημερινό Σοβιετικό καθεστώς φάνταζε απίθανο.


"Πολλοί από εμάς πιστεύουν πως είμαστε "έθνος ανάδελφον", ενώ στην πραγματικότητα μάλλον το αντίθετο ισχύει. 
 
Είμαστε "έθνος παν-άδελφον".

Από την έναρξη του Νέου Ελληνικού Κράτους, η ίδρυση, ύπαρξη και διατήρησή του βασίστηκε στην στήριξη άλλων κρατών (κυρίως βορειοευρωπαϊκών), ξεκινώντας από το Λόρδο Βύρωνα και το Ναυαρίνο και φτάνοντας στην είσοδο στην ΕΟΚ με τα ΜΟΠ, τα Πακέτα Ντελόρ και τα ΕΣΠΑ, και στη σημερινή οικονομική στήριξη για να μην χρεοκοπήσει άτακτα η χώρα με όσα αυτό συνεπάγετο. 

Φυσικά βάζουμε και εμείς την υπέρτατη προσπάθειά μας για αυτή την διατήρηση και επιβίωσςή μας, που όμως με βάση τις επιλογές των πολιτικών μας, και των πολιτών που τους επέλεξαν, ήσαν ανεπαρκείς για την επιβίωση του κράτους μας.

Μπορεί σε πολλούς από εμάς αυτή η σχεδόν 200 ετών στήριξη να φαντάζει μικρή, ή ανεπαρκής, ή υστερόβουλη, ή ό,τι θέλει κανείς να πει. 

Επί της ουσίας όμως αυτή η στήριξη μας ήταν ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ, και τελείως διαφορετικοί θα ήμασταν (αν ήμασταν) χωρίς αυτήν.

Γύρω μας στα Βαλκάνια έχουμε πλείστα παραδείγματα εκδοχών μας χωρίς την έξωθεν στήριξη.

Ας μη εθελοτυφλούμε στο ότι έχουμε υπάρξει αποδέκτες στήριξης, ακόμη και αν αυτό σημαίνει ότι ως μονάδες δεν ήμασταν επαρκείς. 

Όμως ως δημιουργοί των ιδεών που θεμελίωσαν τον Ανθρωπισμό μας έκανε "παν-άδελφους" και αποδέκτες των ωφελειών αυτής της παν-αδελφοσύνης του ελληνογενούς παγκόσμιου και διαχρονικού Ανθρωπισμού..."


Κλείνω με την εικόνα που δεσπόζει στο τρέχον στερέωμα της χώρας.

 

Σε Λίγο Καιρό, Στην Ελλάδα Μόνο Οι Δικοί Μας Θα Παίρνουν Σύνταξη...

Ο φίλος μου ο Άγης, καλοπροαίρετος πάντα (παρά τα όσα λέει ο ίδιος για το ότι είναι "πεπατημένος") βλέπει τη λογική. Η νεο-ελληνική πραγματικότητα σε περίπτωση εφαρμογής των παρακάτω οδηγεί ευθέως και αδιαμφισβητητα ση δημιουργία ακόμη ένος ψηφοθυρικού εργαλείου για το πολιτικο-διοικητικό κατεστημένο στην Ελλάδα.   " Του Αγη Βερούτη: Έχει άδικο η τρόικα για τις συντάξεις;

Την περασμένη βδομάδα έγινε χαμός με την πρόταση της τρόικας να μπουν εισοδηματικά κριτήρια στις συντάξεις, και με την άρνηση της κυβέρνησης να συνεχίσει την κουβέντα. Κακώς αρνήθηκε η κυβέρνηση τη μοναδική διέξοδο για να σωθεί η χώρα! Όπως έχω επανειλημμένα αναφέρει σε προηγούμενα άρθρα μου, οι αποδόσεις των εισφορών των σημερινών συνταξιούχων, στη συντριπτική πλειοψηφία τους, είναι πολλαπλάσιες των εισφορών που έχουν καταβάλλει στο σύστημα. Συχνά οι εισπράξεις ενός συνταξιούχου με το σημερινό προσδόκιμο, κυμαίνονται ανάμεσα στις 3 ως 10 φορές το ποσόν των εισφορών, προσομοιάζοντας ένα Ponzi Scheme (πυραμίδα επενδυτών). Είναι επίσης ξεκάθαρο πλέον σε όποιον μπει στον κόπο να το ψάξει, ότι το ασφαλιστικό σύστημα στην Ελλάδα καταρρέει. Σημειώστε κάποια από τα βασικά αίτια αυτής της κατάρρευσης: Το ποσό της σύνταξης πλησιάζει το ύψος του μισθού που έπαιρνε ο συνταξιούχος. Ο υπολογισμός του ποσού της σύνταξης είναι ανεξάρτητος από το άθροισμα των εισφορών του συνταξιούχου στην εργάσιμη ζωή του. Αντίθετα, η σύνταξη υπολογίζεται με βάση τα 5 τελευταία χρόνια μισθού, ή τον βαθμό του συνταξιούχου στο δημόσιο όπου την τελευταία μέρα πριν τη σύνταξη όλοι παίρνουν προαγωγή για να εισπράττουν παραπάνω. Οι πρόωρες συνταξιοδοτήσεις μεταφράζονται σε μικρές εισφορές. Όποιος βγαίνει στη σύνταξη με 20 χρόνια εργασίας καταβάλλει λιγότερα από τα μισά από εκείνα που καταβάλλει κάποιος που βγαίνει στα 35 χρόνια. Τα χρόνια που θα παίρνει σύνταξη κάποιος που βγαίνει στα 53 του, είναι διπλάσια από εκείνα κάποιου που βγαίνει στα 65, σύμφωνα με το προσδόκιμο ζωής των Ελλήνων. Φανταστείτε το πρόβλημα που δημιουργούν στο σύστημα κάποιοι που βγήκαν στη σύνταξη στα 45 ή ακόμη και στα 39! Μόνο στους κάτω των 55 ετών, οι συντάξεις που πληρώνει το ασφαλιστικό σύστημα ξεπερνούν τα 2 δισ. ευρώ ετησίως! Κάτω των 60 ετών, οι συντάξεις ξεπερνούν τα 8 δισ. ευρώ ετησίως! Εκτός από το κόστος της σύνταξης, ο πρόωρα συνταξιοδοτημένος λαμβάνει και δωρεάν υγεία για 20-30 χρόνια, που την πληρώνουν οι υπόλοιποι εργαζόμενοι και φορολογούμενοι. Οι πληρωμές συντάξεων ήταν σχεδόν πάντοτε πάνω από τις εισφορές που εισπράττονταν, με αποτέλεσμα ποτέ να μην δημιουργήσει επαρκές κεφάλαιο το σύστημα. Το ασφαλιστικό σύστημα ήταν πάντοτε αναδιανεμητικό στην Ελλάδα, που σημαίνει ότι ο συνταξιούχος πληρώνεται όχι με τις δικές του κεφαλαιοποιημένες εισφορές, αλλά με τις εισφορές όσων εργάζονται στη διάρκεια της συνταξιοδότησής του. Η εκτόξευση της ανεργίας στο 30% σημαίνει ότι ο ίδιος ή και μεγαλύτερος αριθμός συνταξιούχων πρέπει να συντηρούνται από τις εισφορές πολύ λιγότερων εργαζόμενων, απ’ όσο υπολογίστηκε για το σημερινό ύψος των συντάξεών τους. Πολλοί συνταξιούχοι σήμερα λαμβάνουν σύνταξη υψηλότερη από τους μισθούς εκείνων που εργάζονται και πληρώνουν με τις εισφορές τους και τους φόρους τους, τις συντάξεις των πρώτων. Η αναδιανομή εισοδήματος από τους εργαζόμενους προς τους συνταξιούχους αγγίζει τα 27,5 δισ. ευρώ ετησίως, με ακραία παραδείγματα την ετήσια κρατική επιδότηση πάνω 10 χιλιάδες ευρώ ανά συνταξιούχο του ΟΤΕ και σχεδόν 16 χιλιάδες ανά συνταξιούχο της ΔΕΗ. Την ίδια στιγμή οι επιχορηγήσεις προς τα ταμεία του ιδιωτικού τομέα σχεδόν μηδενίζονται. Η είσπραξη από την παραγωγική οικονομία €27,5 δισεκατομμυρίων ετησίως, ανεβάζει το κόστος της εργασίας και πυροδοτεί την ανεργία σε δυσθεώρητα επίπεδα, πάνω ακόμη και από την ανεργία του Great Depression στις ΗΠΑ το 1929. Το πιο σημαντικό όμως που είδε η τρόικα, είναι ότι πολλοί συνταξιούχοι έχουν πρόσθετα εισοδήματα, που καθιστούν μη-σημαντική την είσπραξη της σύνταξής τους από τα αναδιανεμόμενα εισοδήματα των εργαζόμενων. Δηλαδή κάποιοι μπορούν να βιοπορίσουν ανετότατα χωρίς να εισπράττουν τη σύνταξη αυτή. Γι’ αυτό η τρόικα πρότεινε να μπουν εισοδηματικά κριτήρια στην απόδοση των συντάξεων, όπως από φέτος ήδη ισχύουν για τις συντάξεις των άγαμων θυγατέρων, βάσει του νόμου 4039/2012. Αυτό θα μειώσει δραστικά τις χρηματοδοτικές ανάγκες του κράτους, που θα επιτρέψουν την μείωση των φόρων και των εισφορών, ώστε να πάρει ανάσα η οικονομία, και να ξεκινήσει να μειώνεται η ανεργία, να αποφευχθούν οι δημεύσεις περιουσιών των ήδη εξαθλιωμένων Ελλήνων μικρομεσαίων της αποδεκατισμένης παραγωγικής μεσαίας τάξης. Η τρόικα λέει με απλά λόγια το εξής: “Σταματήστε να πληρώνετε συντάξεις σε όσους δεν τις χρειάζονται, εξαθλιώνοντας όσους ακόμη επιζούν της τεράστιας ύφεσης και υπερφορολόγησης.” Είναι βέβαιο ότι αν συνεχιστεί η σημερινή πρακτική αναδιανομής εισοδημάτων από τους πενόμενους προς τους έχοντες, η οικονομία σύντομα θα φτάσει σε καταστροφικό Κραχ. Φανταστείτε το σουρεαλισμό του να εργάζεται κάποιος οκτάωρο στα 66 του χρόνια για 700 ευρώ καθαρά το μήνα, προκειμένου να πληρώνει με τις εισφορές του σύνταξη 980 ευρώ το μήνα, και δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, σε μια 42χρονη συνταξιούχο του ΟΤΕ. Το μόνο σουρεαλιστικότερο από αυτό, είναι οι τεκμαρτοί φόροι στους άνεργους για να πληρώσουν την ίδια σύνταξη της 42χρονης. Η πρόταση της τρόικας είναι η μόνη λογική λύση του ασφαλιστικού στην παρούσα, και το μόνο που χρειάζεται για να υλοποιηθεί είναι να επεκταθεί η εφαρμογή του 4039/2012 σε όλους τους συνταξιούχους σήμερα. Έστω και την τελευταία στιγμή ίσως προλάβουμε να αποφύγουμε την συνολική κατάρρευση της οικονομίας, λόγω της τερατώδους αναδιανομής που στήσαμε στα προηγούμενα χρόνια. Μιλάμε για 27,5 δισεκατομμύρια ευρώ το χρόνο αναδιανομή! Το ποσό δεν είναι απλά δυσθεώρητο, αλλά πλησιάζει το 15% της συνολικής οικονομίας, και δεδομένου ότι τα εισοδήματα είναι το 33% του ΑΕΠ, κοντεύει το μισό όλων των εισοδημάτων, όλων των Ελλήνων, δημοσίου και ιδιωτικού τομέα. Θα είναι ιστορικό λάθος για την κυβέρνηση να μην πάρει στα σοβαρά αυτή την πρόταση της τρόικας για τα εισοδηματικά κριτήρια σε όλες τις συντάξεις σύμφωνα με το νόμο 4039/2012, τροποποιώντας σιγά-σιγά το ελληνικό σύστημα ώστε να ομοιάζει το Βρετανικό ή το Αυστραλιανό μοντέλο. Δεν χρειάζεται καν ψήφιση νέου νόμου, αλλά απλά η επέκταση του υπάρχοντος. Όποιος έχει ανάγκη θα εισπράττει. Όποιος δεν έχει ανάγκη, δεν θα εισπράττει. Κάθε 1-2 χρόνια θα γίνεται επαναξιολόγηση των δικαιούχων. Ίσως η συμβουλή αυτή της τρόικας για τα εισοδηματικά κριτήρια σε όλες τις συντάξεις, να είναι η ουσιαστικότερη συμβολή της στη βιωσιμότητα της Ελληνικής οικονομίας, και τελικά τη βιωσιμότητα της χώρας της ίδιας! Ακούει κανείς; "

Το συνολικό Ευρωπαικό και Ελληνικό πρόβλημα (σε συντομία)

Κείμενο του αγαπητού φίλου Κωσταντίνου (Κώστα) Λαμπρόπουλου. Ο Κωστας, εξαίρετικός γνώστης της ελληνικής γλώσσας, είναι επίσης αν. στέλεχος στο χώρο της κρουαζιέρας (και ο ένας από τους δύο, ίσως τρεις, γνώστες "maritime cruises profitability cycle". Προφανώς έχει πολύ καλά αναλυτικά προσόντα και ικανότητα σύνθεσης.

Εξ'ου και η απλή σύνθεση επί του θέματος, που ακολουθεί.
Είναι πολύ ενδιαφέρουσα και γοητευτική θεώρηση και πλήρης.

___________

Το συνολικό Ευρωπαικό και Ελληνικό πρόβλημα

του Κώστα Λαμπρόπουλου

Επειδή έχουμε διαβάσει χιλιάδες φορές τα ίδια και τα ίδια, πρέπει να "ξανα-αφηγηθούμε" την συνολική περίπτωση της Ευρώπης και της Ελλάδας για να αντιληφθούμε την κατάσταση στις βασικές της διαστάσεις:

• Η άνοδος των Ασιατικών (Κίνα, Ινδία) αλλά και των άλλων οικονομιών (Ρωσία, Βραζιλία) έθεσε σε παγκόσμιο επίπεδο το θέμα της αναδιανομής του παγκόσμιου τζίρου. 
• Μέχρι τώρα αν Ευρώπη και Αμερική είχαν το ίδιο ΜΕΡΊΔΙΟ προβλεπόταν ότι σε δέκα χρόνια η Ευρώπη θα έχανε τουλάχιστον 10 μονάδες από το μερίδιό της υπέρ των νέων παραγωγών. 
• Η Αμερική θα παρέμενε απλά στα ίδια επίπεδα, ως η χώρα που η καινοτομία και η αλλαγή είναι στοιχειώδες μάθημα στην εκπαίδευση (η πιο innovative κοινωνία στον κόσμο!).
• Η Ευρώπη είχε το "βαρίδι" των υψηλών μεροκάματων προκειμένου να πληρώνεται το περίφημο "κοινωνικό" κράτος, προϊόν των κοινωνικών δικαιωμάτων των συνταγμάτων των Ευρωπαϊκών κρατών (που δεν υπάρχουν πουθενά αλλού στον κόσμο).

 Σε αντίθεση με την Ελλάδα, οι κυρίαρχες τάξεις των μεγάλων Ευρωπαϊκών κρατών που έχουν πατριωτικό χαρακτήρα συνέλαβαν την ιδέα αντί να αναδιανείμουν τα μεροκάματα όλων των Ευρωπαίων προς τα κάτω (προκειμένου να αντέξουν τον ανταγωνισμό των άλλων χωρών χωρίς δημοκρατικές παραδόσεις), να χωρίσουν την Ευρώπη σε Βορρά και Νότο: ο Βορράς σχετικά ακριβός που παράγει προηγμένα προϊόντα, νέες τεχνολογίες καινοτομία κλπ και ο Νότος θα παράγει τα διάφορα άλλα φθηνά -- ώστε στο τελικό σύνολο οι διάφορες δαπάνες να συμπιεστούν εις βάρος κυρίως των χωρών του Νότου...

• Επί πλέον (α) με την τοκογλυφία θα κατόρθωναν να λύνουν τα δικά τους προβλήματα επενδύσεων φθηνά και θα προσέλκυαν ΚΑΙ ΤΑ ΚΕΦΆΛΑΙΑ ΤΟΥ ΝΌΤΟΥ στις δικές τους χώρες. 
• Επί πλέον (β), με τη λιτότητα θα συμπίεζαν τον πληθωρισμό, που είναι ο χειρότερος εχθρός για το κεφάλαιο (περισσότερο και από την ύφεση) παρά τα αντιθέτως πιστευόμενα.

Έτσι με ένα σμπάρο θα έπιαναν τρία τρυγόνια:

1. Ανταγωνιστικότητα έναντι των νέων οικονομιών.

2. Διατήρηση του κοινωνικού κράτους στις χώρες τους εις βάρος των χωρών του Νότου.

3. Συμπίεση του πληθωρισμού και διατήρηση της αξίας του νομίσματός των.

Στα πλαίσια αυτά η Ελλάδα παρουσίαζε την ακόλουθη εικόνα:

1. Χρειαζόταν 50 δισεκατομμύρια Ευρώ το χρόνο για ετήσια κάλυψη ελλειμμάτων.
2. Είχε διογκωθεί το κράτος με πάνω από 1.000.000 υπαλλήλους προς κομματική εξυπηρέτηση των κεντρικών κομμάτων (Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ) αλλά και της Αριστεράς.
3. Η Ελληνική Αριστερά, για να προσφέρει τη συναίνεσή της (αποχή από απεργίες κλπ)  είχε πάρει μερίδιο και αυτή από την αναδιανομή{βλέπε ρεζίλια από ΠΑΜΕ αλλά και το πολύ χρήμα που εισπράχθηκε από τα ΕΣΠΑ, κοροιδεύοντας τη νεολαία ότι ούτε λίγο ούτε πολύ η εποχή που ζούσε ήταν "το προστάδιο της εισαγωγής στο σοσιαλισμό". Μόνο μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης ο κόσμος "ξύπνησε" και κατάλαβε ότι είχαμε απομακρυνθεί από οποιοδήποτε σοσιαλισμό κατά χιλιάδες χρόνια με το θρίαμβο του παγκόσμιου καπιταλισμού σε σημείο να "καταργήσουν" και την ιστορία (βλέπε Φουκουγιάμα).
4. Ενώ συνέβαιναν αυτά η κυριαρχία των τραπεζών είχε επιβληθεί στην Ελλάδα όπως και στις άλλες χώρες επιβάλλοντας τις πολιτικές του Νεοφιλελευθερισμού ΕΚΤΌΣ ΑΠΌ ΈΝΑ ΒΑΣΙΚΌ ΤΟΜΈΑ: ΝΑ ΜΗΝ ΘΙΓΕΙ ΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙΚΌ ΚΡΑΤΟΣ (ΠΑΣΟΚ - Σημίτης). {Αρα, τζίφος...}

Με την κρίση του 2008 όλα τα κράτη χρειάστηκαν να δημιουργήσουν ελλείμματα προκειμένου να κρατήσουν τα τραπεζικά τους συστήματα και χρειάστηκε να πληρώσουν τα χαμένα δανεικά που διοχετεύθηκαν σε διάφορες φούσκες (βλέπε μόχλευση -leverage- Ευρωπαϊκού κεφαλαίου 20 φορές, ενώ μόχλευση Αμερικανικού ΜΌΝΟΝ 10!). 

Όπως είδαμε παραπάνω, η Ελλάδα έκανε ελλείμματα όχι λόγω τραπεζών (που έβγαζαν τα κέρδη τους με το παραπάνω) αλλά λόγω υπερτροφικού κράτους {και σπάταλου κράτους}. Όμως, όταν σφίγγουν τα "συστήματα", εγείρεται θέμα για ένα κράτος που φέρεται σαν Ανατολική μοναρχία αλλά ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν μίλαγε κανένας, διότι ο μεν πληθυσμός ζούσε το καταναλωτικό του όνειρο οι δε δανειστές ενώ είχαν δανείσει λεφτά γα την ανάπτυξη της Ελλάδος, τα λεφτά αυτά όμως ξαναγύριζαν σε αυτούς σαν καταναλωτικές δαπάνες για Ευρωπαϊκά εισαγόμενα προϊόντα.

Επομένως ΤΙ ΘΑ ΈΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΊΧΕ ΓΊΝΕΙ για την αποκατάσταση αυτών των δυσαρμονιών;

Σε επίπεδο Ευρώπης:

α. Να αναλάβουν ΌΛΟΙ οι εμπλεκόμενοι τις χασούρες τους για την επί 20 φορές μόχλευση των κεφαλαίων τους (ΕΚΤ, Τράπεζες κλπ).

β. Να εφαρμοστεί "δημιουργική" λογιστική σε επίπεδο ΕΚΤ (="δημιουργία" χρήματος, ώστε να αρχίσει και πάλι η αρμονική ροή κεφαλαίων στην Ευρώπη (βλέπε Γ. Καισάριο στο Capital για το πώς).

γ. Να γίνει η εκχώρηση της Οικονομικής Πολιτικής στην Ευρωπαϊκή ένωση, ώστε να έχει έννοια η ύπαρξη ενός ΚΟΙΝΟΎ ΝΟΜΊΣΜΑΤΟΣ.

δ. Η υιοθέτηση μιας μορφής Ευρομολόγου (ως συνέπεια των τριών παραπάνω μέτρων), ώστε να πάψουν οι "αγορές" να "την πέφτουν" σε μία - μία χώρα προκαλώντας αυτό που ζούμε σήμερα εμείς, η Ισπανία κλπ.

ΌΣΟ ΑΥΤΆ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΑΡΝΕΊΤΑΙ ΝΑ ΤΑ ΠΑΡΕΙ Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΉ ΈΝΩΣΗ Η ΚΡΊΣΗ ΧΡΈΟΥΣ ΘΑ ΣΥΝΕΧΊΖΕΤΑΙ. ΑΥΤΈΣ ΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΈΣ ΠΕΡΙΜΈΝΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΟΡΈΣ ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΉΣΟΥΝ ΤΙΣ "ΕΠΙΘΈΣΕΙΣ".

Γιατί η Ευρωπαϊκή ένωση αρνείται να πάρει αυτά τα μέτρα?

• Τον τόνο στην Ευρωπαϊκή Ένωση σήμερα δίνει η Γερμανία, την οποία συμφέρει η παρούσα δυσαρμονία (αύξηση του Γερμανικού περισσεύματος και ανάπτυξη τοκογλυφίας δια της οποίας ξαναχτίστηκε ακόμα και το Ανατολικό Βερολίνο) ενώ όλοι οι Γερμανοί έχουν αλλεργία με τον πληθωρισμό που συνεπάγεται η παραπάνω πολιτική "ομογενοποιήσεως" του χρέους.
• Εδώ θα πρέπει να τονιστεί ότι η Γερμανία ήταν ιστορικά ένας φρικτός "ιμπεριαλιστής", αφού ηρνείτο να συλλάβει μία πολιτική καλή ΓΙΑ ΌΛΗ ΤΗΝ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΊΑ και ήθελε πάντα να 'καθαρίζει" για τους "δικούς της". Αυτό έκανε και στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους που εξαπέλυσε: Ευρωπαϊκός αποκλεισμός, απομύζηση των κατακτημένων οικονομιών κλπ... Ποτέ δεν προχώρησε σε μια ανάλυση πιθανοτήτων επιτυχίας, σε αντιπαράθεση με τα μεγάλα Ναυτικά Έθνη (Αγγλία και Αμερική).
  
• Οι δορυφόροι της Γερμανίας Φινλανδία και Ολλανδία είχαν τους ίδιους λόγους να συνδράμουν την στάση αυτή εκτός βεβαίως του στοιχείου του "ιμπεριαλισμού" που ήταν εν πολλοίς ξένο στη δική τους ιδιοσυγκρασία.
• Οι χωριστικές τάσεις στα διάφορα κράτη του Νότου ΠΟΥ ΈΧΟΥΝ ΕΘΝΙΚΉ ΠΑΡΆΓΩΓΗ, η οποία "ρουφήχτηκε" από το ακριβό Ευρώ (Ιταλία και Ισπανία).

 

Σε επίπεδο Ελλάδα: γίνουν:

1) Εξαφάνιση γραφειοκρατίας.

2) Μηχανογράφηση παντού και διασύνδεση όλων των αλληλοπλεκόμενων υπηρεσιών.

3) Επιβολή απλούστατου φορολογικού νόμου.

4) Επαναστατικές αλλαγές για την γρήγορη απονομή δικαιοσύνης.
5) Εξαφάνιση των αντικινήτρων για το άνοιγμα εταιρείας (=προσέλκυση επενδύσεων) 

6) Μηδενικά Ελλείμματα (= και συμπίεση βέβαια των μισθών των Δημοσίων υπαλλήλων και του συνολικού αριθμού τους).

7) Πλήρης απελευθέρωση όλων των επαγγελμάτων (κάπου τριακόσια!!) που σημαίνει τη δυνατότητα ίδρυσης μεγάλων εταιριών που θα προσφέρουν αυτές τις υπηρεσίες ΣΕ ΠΑΝΕΛΛΉΝΙΑ ΚΛΊΜΑΚΑ.

Αυτά δέν έγιναν για τους εξής λόγους:

1. Θα σταμάταγε η τοπική εξουσία του κρατικού καρεκλοκένταυρου και θα "ξεβολεύονταν" οι δημόσιοι υπάλληλοι (βλέπε αρνήσεις να αλλάξουν κτίρια και να φύγουν από ενοικιασμένα), αλλά και η εξουσία, η οποία θέλει να αυθαιρετεί (η Ανατολική Μοναρχία που λέγαμε).
2. Θα καταλυόταν το κομματικό κράτος ΔΗΛΑΔΉ Η ΑΙΤΊΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΠΟΊΑ ΥΠΆΡΧΟΥΝ ΤΌΣΑ ΧΡΌΝΙΑ ΤΑ ΙΔΙΑ ΚΌΜΜΑΤΆ (και της Αριστεράς συμπεριλαμβανομένης)... δηλ ο ψηφοφόρος ψηφίζει κοινωνικό μέλλον και όχι ιδεολογίες***.
3. Η απελευθέρωση των επαγγελμάτων θα έσπαγε "χοντρά" στεγανά, όπως γιατρούς, δικηγόρους, ταξιτζήδες, φορτηγατζήδες που αποτελούν κλασσική "πελατεία" της Δεξιάς και ραχοκοκαλιά των Ελληνικών μεσοστρωμάτων μαζύ με τους Δημοσίους υπαλλήλους.

Αν δεν εφαρμοστούν αυτές οι αλλαγές ΘΑ "ΣΥΡΘΕΊ" ΕΚΤΌΣ ΕΥΡΏ Η ΕΛΛΗΝΙΚΉ ΚΟΙΝΩΝΊΑ: δεν συμφέρει κανένα Ευρωπαίο να έχει μία τέτοιου τύπου Ανατολική Μοναρχία στα πλαίσια της ΕΕ και να την πληρώνει. 

Η Ελλάδα είχε τιμωρηθεί κατά το παρελθόν για τις αποκλείσεις αυτές με χοντρά πρόστιμα, αλλά προτιμούσαμε να τα πληρώνουμε --αυξάνοντας εν παρόδω τα ελλείμματα-- παρά να προσαρμοστούμε.

Τώρα τελευταία λοιπόν βρέθηκε η ευκαιρία που πρόκειψε από την αναζήτηση δανεικών για να επιτύχουν αυτά που τόσα χρόνια μας ζητούσαν και τους "γράφαμε"... και τη Συνθήκη του Μάαστριχτ μαζί.

Τα διάφορα μνημόνια φτιάχτηκαν για να αναγκαστεί το Ελληνικό κράτος να εφαρμόσει ΑΥΤΆ ΠΟΥ ΈΠΡΕΠΕ ΝΑ EXEI ΗΔΗ ΚΆΝΕΙ. 

Οι Δυτικοί  δεν έχουν την αφέλεια να πιστεύουν ότι θα πάρουν τα κεφάλαιά τους πίσω, ΑΛΛΆ ΔΕΝ ΓΟΥΣΤΆΡΟΥΝ να ανεχθούν τα "κόλπα" μιας Ανατολίτικης Μοναρχίας έναντι "πεπολιτισμένων" δημοκρατικών κρατών (θυμηθείτε τα περίφημα Greek statistics). Ας θυμηθούμε επίσης και την αντιμετώπισή τους έναντι της Σουλτανικής Τουρκίας ως "Μεγάλου Ασθενούς". 

Επί πλέον υπάρχει και ΟΥΣΊΑ: Δηλαδή η εκποίηση της Ελληνικής Δημόσιας περιουσίας (βλέπε αντίστοιχες περιπτώσεις Ανατολικής Γερμανίας και Σλοβακίας) για να αντισταθμιστούν οι ζημιές από το αρχικό κεφάλαιο που αναμένεται να "καεί".  Θα έρθει μία εποχή που θα είμαστε "τουρίστες" στον τόπο μας...

Ερώτηση ουσίας: Γιατί όλη αυτή η θεώρηση δεν έχεις διαβαστεί ΠΟΥΘΕΝΆ ΟΛΌΚΛΗΡΗ? Διότι ΔΕΝ ΣΥΜΦΈΡΕΙ ΚΑΝΈΝΑ ΝΑ ΕΙΠΩΘΕΊ ΈΤΣΙ.

Και εξηγούμαι:

Οι μεν "μνημονικοί" εκφράζουν τα κυρίαρχα στρώματα (δεν λέω τάξεις επίτηδες) ΠΟΥ ΔΕΝ ΈΧΟΥΝ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΌ, δηλαδή "να μείνουμε στο Ευρώ ΚΑΙ ΟΠΩΣ ΜΕΙΝΟΥΜΕ προκειμένου να σώσουμε και να "πολλύνουμε' τα λεφτά μας". Έτσι λένε τη ΜΙΣΗ αλήθεια, (δηλαδή ψέμματα), αφού και ο πιο ηλίθιος καταλαβαίνει ότι μια χώρα σαν την Ελλάδα δεν μπορεί να βρει 300 δις Euro και να τα επιστρέψει ούτε κι άν γίνουμε όλοι οι Έλληνες σαν το Σιμεόν τον Στυλίτη από την "άσκηση" και την πενία!

Οι δε "αντιμνημονιακοί" λαϊκίζοντας, θέλουν να θωπεύσουν τα λαϊκά ελαττώματα τονίζοντας την τοκογλυφική διάσταση των Δυτικών αλλά ΌΧΙ και την Ελληνική "λεχροσύνη" που μας οδήγησε σιδηροδέσμιους στα πόδια των Δυτικών: 

δηλαδή προστατεύουν το Ελληνικό κομματικό κράτος και την μικροαστική φοροδιαφυγή (βλέπε π.χ. Τράγκας).

Συλλήβδην ο καλλιεργούμενος μύθος είναι ότι απλά κάποιοι έστησαν τη "δουλειά" της χρεωκοπίας της χώρας για να "κονομήσουν"(π.χ. ο "Γιωργάκης" και ο Παπακωνσταντίνου) χωρίς να μας διαφωτίζουν για το "πλαίσιο", ενώ φαντάζονται ότι οι "άλλοι", οι Δυτικοί θα πληρώνουν και οι ίδιοι θα εφαρμόζουν ότι τους αρέσει. Το πράγμα περιορίζεται κατ' αυτούς σε "ιστορίες συνομωσίας" και όχι στα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΆ νέα οικονομικά δεδομένα που επέτρεψαν σε δυνάμεις τύπου Μέρκελ να γίνουν πανευρωπαϊκό καθεστώς!

Η σημερινή κυβέρνηση ΔΙΆΔΟΧΟΣ των προηγουμένων και με συμμετοχή των ολετήρων του ΠΑΣΟΚ, είναι πολύ δύσκολο να κάνει κάτι προς το σωστό δρόμο, όπως τον περιγράψαμε παραπάνω παρά τις αντίθετες διακηρύξεις τους. 

Ίδωμεν...... 
______________________________________________

*** Το σημείο αυτό είναι εξαιρετικά ουσιώδες,  εκ των ουκ ανευ μάλιστα για όποιον θέλει να καταλάβει το φαινομενικό παραλογισμό και τη κοινωνική αδικία του νεο-ελληνικού πολιτικο-κοινωνικού γίγνεσθαι -- απαραίτητο π.χ. για τους Έλληνες του εξωτερικού (δηλ 50% του "Ελληνικού" πληθυσμού) ή τους έχοντες ζήσει σε Δυτική χώρα:

ο ψηφοφόρος ψηφίζει κοινωνικό μέλλον και όχι ιδεολογίες: το νόημα είναι ότι ΜΈΧΡΙ ΣΉΜΕΡΑ "ο ψηφοφόρος ψηφίζει κοινωνικό μέλλον" υπονοώντας τους διορισμούς ΕΠΊ ΨΗΦΩ που γινόταν μέχρι σήμερα σε αντίθεση με την "άδολη"(=άνευ συμφέροντος) στοίχιση γενικώς σε ιδεολογίες.

Στηρίζεται στο ιδεολόγημα ότι για την κοινωνική πρόοδο καθενός "καθαρίζει" το "ντοβλέτι".

Θυμίζει την Οθωμανική Αυτοκρατορία όπου σύμφωνα με την τιμαριωτική λογική, ευημερείς ΕΣΎ και όχι κάποιος άλλος ΔΙΌΤΙ ΈΤΣΙ ΘΈΛΕΙ Ο ΣΟΥΛΤΆΝΟΣ (ανακλητότητα των μπέηδων/τιμαριούχων κλπ). Ετσι, στην Ελλάδα η αποκλειστικότητα εισαγωγής και εμπορίας, π.χ. μπακαλιάρου, μπορεί να δοθεί σε ένα άτομο -- ΔΙΟΤΙ ΕΤΣΙ ΘΕΛΕΙ Ο έχων τη πολιτική δύναμη "αιρετός ΣΟΥΛΤΑΝΟΣ"

The clock is ticking and it's fast _________________________



Βέβαια, έχοντας ήδη δει... τίποτα, παρά τα εισελθέντα € ~150δις, μόνο να ελπίζουμε σε θαύμα μπορούμε.


Ενα εύθυμο:

Μεταξύ των πολλών της πρωτοτυπιών, η Ελλάδα έχει αυτή τη στιγμή και υπουργό του τίποτα: υπουργό Ανταγωνστικότητας, ανάπτυξης, υποδομών κλπ. Κανένα από τα συνθετικά αυτά του ονόματος του υπουργείου δεν υφίστανται στην Ελλάδα. Υπάρχει όμως το "υπουργείο".
...Στη χώρα όπου χρειάζεται να λαδώσεις για να πάρεις άδεια για να επενδύσεις σε νέα πτέρυγα του εργοστασίου σου... ή για να πάρεις άδεια να φορτώσεις με νόμιμο τρόπο τα απόβλητά σου... και όπου οι αρμόδιοι της μεγαλύτερης αντιρποσωπευτικής οργάνωσης εργαζομένων δεν ξέρουν να μπαίνουν στο διαδύκτιο και δεν μιλάν αγγλικά...



Υπάρχει και πρόγραμμα ανταγωνιστικότητας! (Το πρόγραμμα, βέβαια, υπάρχει για να βολέψουμε κάποια "τέρας μορφώσεως δικά μας παιδιά" δηλ παιδιά φίλων με πολλούς ψήφους και να διοχετεύσουμε χρήμα στους "δικούς μας" αρμοδίως. Βλέπε παραπάνω***)