Περήφανος που είμαι, είσαι, είναι... Έλληνας

Ο νεοελληνικός πολιτισμός και η Οικολογία πάνε χέρι-χέρι. Πρσέχουμε τους συνανθρώπους μας, κυρίως όταν είναι σε ανάγκη. Π.χ. όταν έχουν δυσκολίες.



Και αναδημοσιεύω από το Antinews:
Κάπου στα Πατήσια, ανάμεσα σε πολυκατοικίες και βρομιά υπήρχε ένα οικοπεδάκι που ανήκε στην Εκκλησία. Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, ένας σοβαρός άνθρωπος της Εκκλησίας, πραγματικός ποιμένας ακόμη και γι’ αυτούς που δεν πιστεύουν σε θρησκείες, αποφάσισε, όχι να κάνει real estate αλλά να κτίσει έναν ξενώνα στον οποίο θα πήγαιναν να περάσουν καλύτερα τη ζωή τους παιδιά με αυτισμό. Από τον εγκλεισμό, καλύτερα ένας όμορφος και ζεστός χώρος, σκέφτηκε ο Ιερώνυμος και έβαλε μπροστά να το κάνει, αφού η πολιτεία γράφει στα παλιά της τα παπούτσια τα… παιδιά ενός κατώτερου θεού.

Μόλις όμως το έμαθαν κάποιοι αγανακτισμένοι… νοικοκυραίοι της περιοχής σήκωσαν πανό και άρχισαν να φωνάζουν ότι δεν δέχονται να έρθουν στην περιοχή τους τα αυτιστικά παιδιά.

Μαζί μ’ αυτούς και κάποιοι αριστερούληδες της ξεφτίλας και οικολόγοι της πλάκας που διαμαρτυρήθηκαν για τσιμεντοποίηση και ζητούσαν να γίνει το οικόπεδο χώρος πρασίνου.

Έτσι, το σχέδιο αναβλήθηκε και τα αυτιστικά παιδιά είναι κλεισμένα σε ιδρύματα ή στους τέσσερις τοίχους των σπιτιών τους. Εύγε στους κατοίκους, εύγε και στους οικολόγους.

Αν σε ένα τόσο απλό και τόσο ανθρώπινο γεγονός μια μερίδα συμπολιτών μας αντιδρά μ’ αυτό τον τρόπο, τότε μάλλον δεν υπάρχει ελπίδα. Όχι ότι μια χούφτα ανθρώπων χαρακτηρίζει έναν ολόκληρο λαό, αλλά σε πνίγει το άδικο. Λες δεν είναι δυνατόν. Και τέτοια παραδείγματα μπορεί κανείς να βρει κάθε μέρα.

Πάρα πολύ ωραία.

Μάλλον ισχύει το "εχθρός του κάθε έλληνα είναι κάθε άλλος έλληνας".

Και το μαύρο ανέκδοτο: "Ποιά η διαφορά ενός αυτιστικού από έναν οικολόγο; Ο αυτιστικός το ξέρει!"