"Η Ελλαδα δεν χρειάζεται τρομοκράτες για να καταστρέψει το κοινωνικό της ιστό"..."

Ο φίλος και φίλτατος Αγής Βερούτης έγραψε πάλι και παραθέτω (με λίγα δικά μου σχόλια) το άρθρο του πάνω στο θέμα της εκπληκτικά άστοχης πολιτικής της Ελληνικής κυβέρνησης τόσο οικονομικά όσο και πολιτικά.


Μαθήματα πολιτικής για τεχνοκράτες...  


Του Άγη Βερούτη

Πολλά ακούμε τελευταία για τον ρόλο των τεχνοκρατών στην πολιτική, και τους λόγους που θα έπρεπε να έχουμε περισσότερους τεχνοκράτες εμπλεκόμενους με τις διαδικασίες της. Αυτό δυστυχώς είναι ένα οξύμωρο σχήμα, που από πολλούς μπορεί να διαφεύγει.

Πολιτική είναι να ασχολείσαι με τα κοινά για να κάνεις καλύτερη τη ζωή των άλλων.

Είναι δυστυχής η χώρα που οι πολιτικοί της ασχολούνται με τα κοινά για λόγους άλλους από τη συμβολή στη βελτίωση της ζωής του συνόλου. Στην Ελλάδα υπάρχει πληθώρα πολιτικών με διαφορετικά κίνητρα, όπως για παράδειγμα ο βιοπορισμός ή ο προσωπικός πλουτισμός, και γι’ αυτό οι πολιτικές αποφάσεις είναι συχνά κακές ή μάλλον έχουν σκοπό διαφορετικό από την ευημερία της κοινωνίας και του ατόμου. (Μάλλον συμβαίνει παντού αυτό -- αλλά πουθενά στην ίδια έκταση, απ'ότι φαίνεται) 
Πρόβλημα είναι και το γεγονός ότι η δυνατότητα τέτοιων πολιτικών, να εφαρμόσουν τις πολιτικές αποφάσεις που λαμβάνονται είναι περιορισμένη. Γι’ αυτό στηρίζονται συχνά σε τεχνοκράτες για την υλοποίησή τους, και όχι απλά για να τους συμβουλευτούν.

Κανονικά, όταν χρησιμοποιούνται οι υπηρεσίες των τεχνοκρατών στην πολιτική, σκοπό έχουν να ενημερώσουν τους πολιτικούς για το αποτέλεσμα που θα έχουν οι εναλλακτικές αποφάσεις τους στους αριθμούς και τους δείκτες. Οι τεχνοκράτες δεν μπορούν να υποκαταστήσουν την έλλειψη πολιτικών, διότι οι υπηρεσίες τους δεν παράγουν ευημερία της κοινωνίας, αλλά ευημερία των αριθμών.

Με απλά λόγια, ένας καλός τεχνοκράτης είναι εκείνος που μπορεί να κατευθύνει το στόχαστρο με ακρίβεια ώστε να πετύχει το βόλι τον στόχο, ενώ καλός πολιτικός είναι εκείνος που θα επιλέξει το σωστό στόχο.

Ενίοτε, σε εποχές όπως η δική μας, όπου υπερτερούν οι πολιτικοί περιορισμένης ευθύνης και εμβέλειας, αρκετοί τεχνοκράτες αναδεικνύονται στην πολιτική παρεξηγώντας τις αναλυτικές και εκτελεστικές ικανότητές τους για πολιτική οξυδέρκεια. Αυτό είναι δίκοπο μαχαίρι. Ο Βίσμαρκ λέγεται ότι είχε πει: “Αν θέλεις να καταστρέψεις μια χώρα, κάνε μια επιτροπή, και ανέθεσε την σε τρεις καθηγητές.” (Σκέφτομαι ότι οι πολιτικοί μας είναι εξαιρετικά περιορισμένου βεληνεκούς -- και δεν εννοώ το βεληνεκές των συμμετεχόντων στην κυβέρνηση... π.χ. βλέπε κάποιους προσβλητικά περιορισμένους διανοητικά ανθρώπους που παίζουν (σύριζα κ.α.)

Σε εποχή υπερπληροφόρησης όπως τώρα, που συχνά επικαλούμαστε τεχνοκράτες για να διαμορφώσουμε άποψη, χάνουμε το πραγματικό νόημα των εξελίξεων, εστιάζοντας σε δηλώσεις, συναντήσεις και θεωρίες, κι’ αποπροσανατολιζόμαστε από τους πραγματικούς στόχους της πολιτικής πράξης: την ευημερία.

(Ο στόχος των ελληνων πολιτικών είναι η προσωπική τους ευημερία και των γύρω τους. Σε αυτό καλά τα έχουν πάει...)

Για παράδειγμα, με στόχο την μείωση του ελλείμματος του κρατικού προϋπολογισμού, πολιτικοί και τεχνοκράτες που ασχολούνται με την διακυβέρνηση της χώρας τα τελευταία τρία χρόνια, έχουν εξανδραποδίσει την κοινωνία κυνηγώντας τους αριθμούς χωρίς την ανάλογη μείωση των κρατικών δαπανών, δίχως να αντιλαμβάνονται ότι οι αριθμοί δεν θα πιαστούν ποτέ όταν ο κοινωνικός ιστός διαρρηγνύεται.
("...έχουν εξανδραποδίσει την κοινωνία κυνηγώντας τους αριθμούς" Εικάζω πως το φιάσκο των ελληνικών μέτρων δεν εξηγείται με το κυνήγι των αριθμών. Κάθε "γραφειοκ΄ρατης με ελάχιστη εμπειρία γνωρίζει ότι το να αυξάνεις τιμές για να φτιάξεις το ΕΒΙΤ σου σκοντάφτει στο κίνδυνο να χάσεις πωλήσεις.. άρα κινδυνεύεις να χάσεις και αυτά που έχει. Πράγμα που έγινε. Άρα, ή άσχετοι είναι, ή άλλο πράγμα κυνηγούν.)


Οι μέτριοι πολιτικοί βάζουν λανθασμένο στόχο και οι καλοί τεχνοκράτες βοηθούν να επιτευχθεί, με καταστροφικά για την κοινωνία αποτελέσματα. Ενώ πριν 4 χρόνια κατάφερναν να συλλέξουν 45 δις φόρους από μια οικονομία των (υποτίθεται) 240 δις ευρώ, σήμερα προσπαθούν να συλλέξουν 56 δις φόρους από μια οικονομία που έχει χάσει τουλάχιστον το 25% του μεγέθους της. Φυσικά, αυτή η μετάβαση έχει κοστίσει σχεδόν ένα εκατομμύριο χαμένες θέσεις εργασίας**, την εξαθλίωση τρεισήμισι εκατομμυρίων Ελλήνων, και πιθανόν τη ζωή σε τρεις χιλιάδες αυτόχειρες λόγω κρίσης και πόσους άλλους από την καταστροφή του κοινωνικού κράτους. Η ζωή εκατοντάδων χιλιάδων άλλων, που δε χωράνε στους παραπάνω αριθμούς, έχει χειροτερέψει. Αυτό δεν μπορεί να είναι σκοπός της πολιτικής.

(** Αισόδοξη άποψη: η ανεργία είναι κατά τι πάνω από 1.5 εκατ. από τα οποία, χαμένες θέσεις -- λέει το αρμόδιο Υπουργείο -- είναι πάνω από 75%.)

Η σύγκριση της ζημιάς που προκλήθηκε στον κοινωνικό ιστό της Ελλάδας, με εκείνη της τρομοκρατικής επίθεσης εναντίον των ΗΠΑ στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001 με τα 1.977 θύματα, είναι αναπόφευκτη και πιθανόν η δεύτερη ωχριά. Η δε ζημιά για τη δική μας κοινωνία είναι διαρκής και σωρευτική.

Όταν για παράδειγμα ένας τεχνοκράτης ενεργεί για να αυξήσει τις εισπράξεις του κράτους με στόχο να πιαστούν τα νούμερα μείωσης του ελλείμματος, δεν αναλογίζεται, ως θα όφειλε ένας πολιτικός, αν η αφαίρεση αυτών των πόρων από την κοινωνία θα έχει αποτέλεσμα την εξαθλίωση των ανθρώπων και τελικά τη συρρίκνωση της οικονομικής δραστηριότητας της κοινωνίας, με δευτερογενές αποτέλεσμα την πτώση της εισπραξιμότητας των φόρων μελλοντικά.

Στην προσπάθεια να αυξηθεί η εισπραξιμότητα, το κράτος περνάει σε τακτικές μαφιόζου, με προσωποκράτηση οφειλετών που αδυνατούν να πληρώσουν χρήματα που τους ζητούνται, εν μέρει λόγω της αυθαίρετης αύξησής τους που είναι αναντίστοιχη με τη φοροδοτική ικανότητα των οφειλετών, και εν μέρει διότι η οικονομία συρρικνώνεται ραγδαία, με αποτέλεσμα τη συσσώρευση ζημιών και χρεών για σχεδόν το 85% των εταιριών που λειτουργούν στη χώρα.

Ουσιαστικά η τεχνοκρατική αποτελεσματικότητα επιταχύνει την πτώση της οικονομίας σε ένα σπιράλ θανάτου, ώσπου η οικονομική δραστηριότητα να σταματήσει τελείως, ή να προκληθούν θερμά επεισόδια μεταξύ κράτους και πολιτών. Αυτό ο τεχνοκράτης δεν το βλέπει, γιατί δεν έχει την ικανότητα ή τη θέληση να το δει.

Τώρα είναι που χρειάζονται οι αληθινοί πολιτικοί. Αν ένας τεχνοκράτης θέλει να ασχοληθεί με την πολιτική καλό θα είναι να είναι πρώτα πολιτικός. Αυτό μεταφράζεται στο να ενδιαφερθεί πρώτα για την ευημερία των ανθρώπων και να μη παρασύρεται από την ευημερία των αριθμών. Κυρίως όμως πρέπει να είναι σε επαφή με την κοινωνία της οποίας επιθυμεί να γίνει υπηρέτης, και όχι αποκλειστικά με τους γραφειοκράτες που αναπόφευκτα θα συναναστρέφεται καθημερινά.

Ακόμη και αν οι πολιτικοί είναι λιγότερο ικανοί να πετύχουν το στόχο, τουλάχιστον εκείνους τους έχει εκλέξει ο λαός, οπότε είναι και συνυπεύθυνος για τις ενέργειές τους.

_______________(τελος άρθρου)

Νεο-έλληνας εκφράζοντας το δίκαιο σέβας του προς τους πολιτικούς ηγέτες της χώρας του