Η Ελλάδα δίνει μαθήματα (κατά τον Στέφανο Forbes, του ομώνυμου περιοδικού) Πολύ θα το θέλαμε....

Άρθρο του Steve Forbes, στο έγκριτο Forbes Magazine ΤΟ παραθέτω στο αγγλικό πρωτότυπο.

Κάποια από τα πράγματα που λέει είναι σχεδόν αυτονόητα και αναρωτιέται κανείς γιατί είναι τόσο δύσκολο για τους έλληνες πολιτικούς να τσα κάνουν. Έστω να κάνουν κάτι, το οτιδήποτε, χρήσιμο για τη χώρα. Αντ'αυτού ασχολούνται με τη διαφύλαξη συμφερόντων συντεχνιών και μειοψηφιών.

Greece Can Teach The World A Needed Lesson

This story appears in the March 23, 2015 issue of Forbes. 

By Steve Forbes

 

 
DEAR PRIME MINISTER Tsipras and Finance Minister Varoufakis:
You may have won a four-month reprieve of sorts from your creditors, but your situation is desperate, and everyone knows it, most particularly Europe’s paymasters, the Germans. As you just painfully learned, your ability to blackmail your creditors is a fraction of what it once was. Businesses, banks and others have had plenty of time to prepare for the worst-case scenario: Greece’s exit from the euro zone. Your own citizens have no faith in you, as evidenced by the massive cash withdrawals from Greek banks and the exodus of capital from Greece to supposedly safer havens.
You do have something of a case in your objection to raising Greece’s already horrific 23% VAT (a form of national sales tax). And you are right when you say the present program isn’t working. But your ideas–higher taxes on the “rich,” more government bureaucrats, virtually no privatization, higher minimum wages–are worse.
If you’re serious about saving your country and rescuing its people from a more dreadful economic catastrophe, there are basic steps you should take that would promptly promote economic growth, while giving you the priceless political opportunity to tell the troika–the IMF , the ECB and the EU (i.e., the Germans)–where to get off.
After all, there’s no reason that Greece’s economy can’t expand. Look at neighboring Bulgaria, Albania and, yes, Macedonia. They have troubles aplenty, but their performances are sterling next to yours. Their economies have expanded in recent years, while yours has experienced a terrible contraction. Must Greece perpetually be the runt of the EU litter when it comes to economic growth? No.
Here’s how you can put away your beggar’s cup for good.
–Taxes. Bulgaria and Macedonia each have a flat-tax system of 10% on personal incomes. Adopt your own 10% flat tax. Then go one better and slash your corporate tax rate to 10%. While you’re at it, whack your VAT to 15%, which will demonstrate your commitment to the downtrodden. As for your ridiculously high payroll tax of 45%, knock it down to 10% as well.
Of course, the troika and everyone else will scream that you can’t afford to do this. Your answer is that you can’t afford not to. Tax evasion in Greece is endemic. Your hideous tax system is one reason that Greece has a large informal economy. To annoy the Germans, cite the example of Russia. When Putin took over in 2000, Russia’s tax system was even more convoluted and corruption-ridden than that of Greece. Putin swept it all away, instituting a 13% flat tax on personal incomes and slashing other tax rates. Revenues soared immediately because of the ease of enforcement and greater economic growth. (Alas, that was the peak of the Russian president-for-life’s statesmanship.)

Taxes are a price and a burden. When you raise the price of such good things as productive work, success and risk-taking, the burden becomes heavier and the less you’ll get of these things.
Governments don’t create resources–people do.
–Privatization. Here’s an easy source of considerable cash that would enormously lighten the pressure on your budget. Prior governments have dragged their feet and have even been unwilling to complete a census of what the government actually owns and how many people work for these entities. This is irresponsible in the extreme. And your government has drastically scaled back what its predecessors were reluctantly going to do.
In 2011 I attended a conference in Athens, the purpose of which was to discuss Greece’s economic future. Among those attending were officials from Poland who had conducted numerous sales of government assets and companies, which totaled in the billions of euros. With exasperation these officials noted that George Papandreou’s government wouldn’t even meet with them to discuss the lessons Poland had learned about the right way to privatize. Your creditors can rightfully claim that continuing to bail you out when you refuse to vigorously pursue such an obvious course of reform is ridiculous.
{Στην Ελλάδα οι καϊμένοι οι ιθύνοντες, η πολιτική ηγεσία και οι αρμόδιοι δεν έχουν ιδέα το σημαίνει ιδιωτικοποίηση, πόσο αξιολογείται ένα αγαθό και γιατί, κλπ. Ή θα το δώσουν τζάμπα ή καθόλου. Ξέχασέ το.}
–Stop trashing former Greek residents or those of Greek descent who want to help out by investing in Greece. The government should welcome such investors with open arms, not suspicion. Also, you should urge your own citizens not to regard them as unwelcome interlopers. In a book I coauthored with Elizabeth Ames, Money: How the Destruction of the Dollar Threatens the Global Economy–and What We Can Do About It, we recount this anecdote:
“When entrepreneur Demetri Politopoulos returned to his native Greece from the U.S. to start a brewery, his products were vandalized, his tires were slashed, and he received taunts and threats.”
–Make the process of setting up a business in Greece easy. Greece has made some progress in enabling people to set up legal enterprises, but the process still takes too long and offers opportunities for bureaucrats to demand that palms be greased. Use New Zealand as your model: It takes only a few keystrokes online to apply to open a new business there.
Along the same vein, and crucial to a properly functioning economy, is the enforcement of contracts. In this category the World Bank ranks Greece as one of the worst countries in the world.

–Change labor laws that kill job creation. Suffocating laws that ostensibly preserve jobs by making it expensive and difficult to fire employees end up making businesses reluctant to hire or, just as likely, encouraging businesses to hire workers off the books. Some progress had been made on this issue, which you, perversely, want to undo. Unions will howl, but a collapsed economy with soaring unemployment isn’t a pleasant prospect.
–Don’t even think of abandoning the euro. Your drachmas wouldn’t, as the cliche goes, be worth the paper they’re printed on. Greeks would shun them, which would leave the euro (and the dollar) as the de facto currency. Such a move would wreck what’s left of Greece’s banking system, and the economy would crater, making recent hard times look like paradise.

And, for goodness’ sake, don’t pull a Cyprus and confiscate bank deposits. As for capital controls, if you carry out the above true growth reforms, capital will pour into your depressed economy.

Alas, it’s not likely that you’ll undertake these economy-saving–indeed, economy-boosting–measures, especially the tax changes. Neither you nor your creditors seem to understand what enables an economy to prosper. You’re not alone–the confusion is global. When the U.S. elects a new President in two years, this will change, but it’ll be too late to spare Greece more unnecessary suffering.

Please prove us skeptics wrong by resolutely putting your country on the road to becoming the Hong Kong/Singapore/Switzerland of the Mediterranean.

Success would be your best revenge.
Sincerely,
Steve Forbes"

Τώρα, το σημαντικό είναι να βρούμε κάποιον ιθύνοντα που να ευαρεστηθεί (και όχι να βαριεστηθεί, όπω το μνημόνιο) να το διαβάσει...

Η μεγαλύτερη απειλή για το Ευρώ; οι τραμπούκοι (κλόουν) που κυβερνάνε την Ελλάδα.

Άρθρο που δημοσιεύτηκε στο έγκυρο Marketwatch, ο υπογράφων το άρθρο Matthew Lynn δείχνει να συμφωνεί με τα λεγόμενα πολλών, ακόμη και Ελλήνων (αυτών που ΔΕΝ είναι θύματα της τηλεοπτικής παραπληροφόρησης), ότι οι εκπρόσωποί μας στο εξωτερικό, Τσίπρας και Βαρουφάκης, είναι εξόχως διασκεδαστικοί -- αλλά κατά τα άλλα, επικίνδυνοι σχετοι χωρίς καμμία εργασιακή εμπειρία (Τσίπρας) ή ελάχιστη ως δάσκαλος (Βαρουφάκης).

Με άλλα λόγια, παγκόσμιοι τραμπούκοι (ο αρθρογράφος λέει κλόουν αλλά μάλλον τραμπουκο-κλόουν εννοεί.

Αυτό δεν είναι κατ'ανάγκη κακό, εάν θέλει κανείς να γνωστοποιήσει την ύπαρξη της χώρας: είναι και αυτό μια κάποια διαφήμιση.
Είναι κακό όμως όταν η χώρα έχει σταματήσει να λειτουργεί εδώ και 2 μήνες, δεν έχει λεφτά και δεν έχει ούτε πρόγραμμα ούτε σχέδιο για το μέλλον.

Ο καλός φίλος Άγης Βερούτης, μεταφράζει & αναπαράγει μέρος του άρθρου στα ελληνικά στη γνωστή εφημερίδα Capital.


«Ένας υπουργός Οικονομικών που ποζάρει για το Paris Match όταν δεν γράφει στο blog ή στο twitter. Ένας πρωθυπουργός που με οργισμένο ύφος απαιτεί αποζημιώσεις για τα εγκλήματα των Ναζί και κάνει μαθήματα στους Γερμανούς για το παρελθόν τους. Αυτό το δίδυμο που είναι επικεφαλής της ελληνικής οικονομίας, οι Γ. Βαρουφάκης και Αλ. Τσίπρας, διασκεδάζουν τα παγκόσμια ΜΜΕ», σχολιάζει σε άρθρο του στο marketwatch ο Matthew Lynn.

Όπως υποστηρίζει, όσο διασκεδαστικοί και αν είναι, δεν θα τους ήθελε κανείς να κρατούν στα χέρια τους την σταθερότητα του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Δυστυχώς, αυτό συμβαίνει. Υπάρχουν ενδείξεις ότι η οικονομία της ευρωζώνης αρχίζει να ανακάμπτει, και η έναρξη του QE από την ΕΚΤ θα δώσει κάποιο επιπλέον momentum. Αλλά το μεγάλο πρόβλημα παραμένει η Ελλάδα.

«Είναι διαρκώς σε κίνδυνο εξαιτίας των ερασιτεχνισμών της ελληνικής κυβέρνησης. Κανένας από την ανώτερη διοίκηση δεν έχει κάποια εμπειρία στη διοίκηση ή είχε κάποια στιγμή κάποιου είδους σοβαρή δουλειά», αναφέρει ο Lynn.

Ένα Grexident (έξοδος της Ελλάδας από ατύχημα), γίνεται όλο και περισσότερο πιθανό. Και θα είχε ανυπολόγιστες συνέπειες για την σταθερότητα του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος.

«Κανείς δεν μπορεί να παραπονεθεί ότι ο Αλ. Τσίπρας και ο Γ. Βαρουφάκης δεν είναι καλή ψυχαγωγία. Με τα πρότυπα των ΥΠΟΙΚ, ο Γ. Βαρουφάκης είναι πνευματώδης, και έχει μια ικανότητα να πηγαίνει στο θέμα κατευθείαν. Με το δερμάτινο σακάκι του, δεν αποτελεί έκπληξη που τον ονομάζουν ροκ σταρ. Το πρόβλημα είναι πως έχει αρχίσει να φέρεται ως τέτοιος», αναφέρεται χαρακτηριστικά.

Και ο Αλ. Τσίπρας κάθε άλλο παρά καλύτερος είναι, αναφέρει ο Matthew Lynn. Σε μια ομιλία του στις αρχές του μήνα, κατηγόρησε τη Γερμανία ότι δεν είχε ποτέ πληρώσει σωστά τις αποζημιώσεις για τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, και χρησιμοποίησε τεχνάσματα για να γλιτώσει από την πληρωμή των ζημιών που έγιναν στη χώρα από τους ναζί. «Ήταν ένα παιδικό ξέσπασμα. Τα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη έχουν περάσει πολλά από τα τελευταία 2.000 χρόνια σε πόλεμο μεταξύ τους για το ένα πράγμα ή το άλλο».

Και την ίδια στιγμή, η Ελλάδα υποχωρεί όλο και πιο βαθιά σε μπελάδες. Η είσπραξη των φόρων έχει καταρρεύσει, οι τιμές υποχωρούν ακόμη περισσότερο, οι μεταρρυθμίσεις έχουν σταματήσει και το καλύτερο που μπορεί να προτείνει η κυβέρνηση είναι σχέδια που περιλαμβάνουν τους τουρίστες να δρουν ως φορολογικοί ελεγκτές για να συλλάβουν τους bar tenders που αποφεύγουν τις πληρωμές στην κυβέρνηση.

Τέτοια ριζοσπαστικά σχέδια σκεφτεται κανείς μόλις ποστάρει το τελευταίο του tweet και πριν φύγει για την επόμενη φωτογράφηση...


Αλλά και πάλι, αυτοί δεν είναι άνθρωποι που είχαν ποτέ οποιαδήποτε εμπειρία διαχείρισης οτιδήποτε.

Ο Αλ. Τσίπρας από την φοιτητική πολιτική πέρασε στο να δουλεύει για ακροαριστερές πολιτικές ομάδες. Ποτέ δεν είχε μια πραγματική δουλειά, ποτέ δεν δούλεψε για ένα mainstream πολιτικό κόμμα. Ο Γ. Βαρουφάκης έχει υπάρξει ένας ακαδημαϊκός οικονομολόγος, ειδικευμένος στο game theory, ο οποίος έχει επίσης εργαστεί ως πολιτικός σύμβουλος. Γνωρίζει πολλά για τα διαγράμματα προσφοράς και ζήτησης, αλλά όπως ξέρει ο οποιοσδήποτε που έχει σπουδάσει οικονομικά, δεν θα ήθελε κανείς να βάλει τον παλιό του καθηγητή επικεφαλής σε οτιδήποτε εκτός από μια αίθουσα σεμιναρίου γεμάτη από μαθητές. (...)"

Πηγή:www.capital.gr

Αγγλιστί το επίγραμμα:
"Tax systems have to be made more effective, and competitiveness needs to be improved. But the radical parties are made up of clowns who don’t know how to make that happen."

Επτά αλήθειες για την Ελλάδα του σήμερα. Γεγονότα χωρίς άποψη...

Χωρίς σάλτσα:

Το 2009, η Ελλάδα δεν μπορεί πλέον να δανειστεί (παγκόσμια κρίση γαρ, αλλά και πολύ κακές επιδόσεις στο εσωτερικό) και ζητά βοήθεια από ΕΕ (&ΕΚΤ) & ΔΝΤ, για να μπορέσει να καλύψει εσωτερικές ανάγκες αλλά και εξυπηρέτηση των δανείων της. Οικονομική κρίση.

2010 - 2014 η Ελλάδα παίρνει τη μεγαλύτερη βοήθεια στην ιστορία (€~300 δισ) και δέχεται να υλοποιήσει πρόγραμμα αλλαγών στο εσωτερικό -- περιστολής κρατικών δαπανών και μεταρρυθμήσεων και εκσυγχρονισμού. Η ελπίδα είναι ότι θα μειωθεί ο Δημόσιος τομέας, θα βελτιωθεί το επενδυτικό περιβάλλον και θα βελτιωθεί η είσπραξη φόρων. Η συμφωνία ονομάζεται μνημόνιο αμοιβαίας κατανόησης (MOU) και οι εργαζόμενοι εκπρόσωποι ονομάζονται "τρόϊκα" από άγνωστο δημοσιογράφο.


2010-2015 Μεταρρυθμίσεις ΔΕΝ γίνονται (πλην ελαχίστων). Αντ'αυτών μειώνονται οι μισθοί στο Δημόσιο, οι συντάξεις, περιστέλλονται οι ιατροφαρμακευτικές δαπάνες. Οι πληρωμές προς τον ιδιωτικό τομέα παγώνουν. Η ανεργία φτάνει 27%, η γκρίζα & μαύρη εργασία 25% η χρόνια ανεργία 65%, η ανεργία νέων 55%. Δημιουργείται "ανθρωπιστικό" θέμα.

2014 Η Ελλάδα πετυχαίνει πρωτογενές πλεόνασμα -- δηλαδή θετικό cash-flow.

2014-2015 Πολλοί μιλάνε για το θέμα πάταξης της φοροδιαφυγής. Η φοροδιαφυγή θεωρείται ότι στερεί τεράστια ποσά από τα Δημόσια ταμεία.

2015 Γίνονται πρόωρες εκλογές με πρώτο μειοψηφικό το κόμμα ΣΥΡΙΖΑ που υπόσχεται άυξηση του Δημόσιου τομέα, μείωση των επενδύσεων και αποκρατικοποιήσεων και κατάργηση της δανειακής συμφωνίας αμοιβαίας κατανόησης (ΜΟU) και κατάργηση της ομάδας των εκπροσώπων ("τρόϊκα").



2015 Το MOU ονομάζεται στα ελληνικά "συμφωνία" αντί για μνημόνιο, οι εκπρόσωποι ονομάζονται θεσμοί αντί για "τρόϊκα". {Οι θεσμοί είναι πιο ωραία λέξη από τη σοβιετικής καταγωγής "τρόϊκα".} Το πρωτογενές πλεόνασμα γίνεται μηδενικό και εισπράττεται μόνο το 65% των οφειλομένων φόρων.



Κατα τα άλλα, οι ¨Ελληνες καλά κρατούν και ζουν σε ευδαιμονία με την εικονική πραγματικότητα που δέδονται από τα μέσα και τη νέα κυβέρνηση τους. Και, κυρίως, με την ανάπτυξη της κακής Γερμανίας, στο ρόλο του Βάρβαρου.
Διότι χωρίς βάρβαρο τι θα κάνουμε; θα είμαστε αντιμέτωποι με τον εαυτό μας!

Η αίσθηση του ανησυχητικού...

Ο  Στο πρόσφατο άρθρο "Η αίσθηση του γελοίου" στην άκρως ενδιαφέρουσα on-line εφημερίδα Athens Voice, ο Θάνος Τζήμερος αναφέρει με χιούμορ & γλαφυρότητα:

"...Με ελάχιστες εξαιρέσεις, η νέα κυβέρνηση συναγωνίζεται σε φάλτσα τα ιστορικά πλέον «Παρατράγουδα». Ο νέος εθνικός σταρ, με το ρηξικέλευθο ντύσιμο και την ανάλογα φιλάρεσκη τηλεοπτική περσόνα, κατάφερε να γίνει σε δύο εβδομάδες ο περίγελως της οικουμένης. Δεν το αντιλαμβάνεται και συνεχίζει αγέρωχος, καθώς δεν υπάρχει κανείς στην παρέα να του το πει. (...)
Και βρίσκουν όλοι (οι κβερνητικοί παράγοντες) μαζί απολύτως φυσιολογικό να διώχνουν την τρόικα προσκαλώντας το (τη) «τεχνικό κλιμάκιο», να σκίζουν το μνημόνιο βαφτίζοντάς το «γέφυρα» και να είναι περήφανοι στον ρόλο του τσαμπουκά-επαίτη, του... αξιοπρεπούς ζήτουλα, που καταγγέλλει τους εταίρους ως τοκογλύφους όταν του τα δίνουν με 1,5% επιτόκιο και ως εκβιαστές όταν δεν του τα δίνουν! Εκστασιάζονται μ’ αυτές τις ασύμβατες με τους φυσικούς νόμους ουρανομήκεις ηλιθιότητες που καταργούν κάθε πλαίσιο λογικής..." (...) Τώρα, αυτό το θίασο των trash (...) εκπομπών, ο... σοφός λαός τον έβαλε στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων."

Δική μου άποψη είναι ότι η έλλειψη κάθε αυτογνωσίας και αντίληψης της γελοιότητας είναι ανησυχητική.

Πιο πολύ απ'όλα όμως με ανησυχεί το ότι ένα μεγάλο μέρος του κόσμου στην Ελλάδα καταπίνει μετά χαράς τη παραπληροφόρηση και τη κατσαπλιά και θεωρεί ότι η αγένεια και η έξωθεν μπουρδολογία αποτελούν ηρωισμό.

Δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς βαρβάρους...

Ο Έλληνας ζυγό δεν δέχεται -- ειδικά τον ζυγό της αυτογνωσίας. 

Συνεπώς κατασκευάζει βαρβάρους, εχθρούς -- δηλαδή, αποδιοπομπαίους τράγους -- για να συνεχίζει τη ζωή στην αυταπάτη.

Τώρα είναι η Γερμανία στο ρόλο του κακού. 

Και επειδή όλοι οι Γερμανοί δεν μπορεί συλλήβδην να είναι κακοί, ακόμη και εμείς το καταλάβαμε αυτό, η κυβερνητική προπαγάνδα βρήκε τον όχι πολύ διπλωματικό Κο Scheuble, να αναλάβει το ρόλο. Ως εκ τούτου, αντί οι έλληνες να μιλάμε για τα ευρύτερα δεινά μας και τι μπορούμε να κάνουμε για να βελτιώσουμε τη κατάσταση, ρίχνουμε ευθύνες στον κο Scheuble που δεν συναινεί αυτός να μας δανείσει τα χρήματα γιατί έχουμε χρέη.

Όπως γινόταν με τον άσωτο υιό που ζητούσε χρήματα από το μπαμπά του για να πληρώσει τα χρέη από τη σπάταλη διασκλεδαση, από τον υπόδρομο και τα τυχερά παιχνίδια.

Όπως και ο μπαμπάς, έτσι και ο εν λόγω κύριος λέει, ΟΚ θα στα δώσω αλλά είναι τελευταία φορά. Από δω και πέρα, τέρμα η χασομέρια και η σπατάλη, να βρεις δουλειά και να γίνεις άνθρωπος.

Μόνο που ο Scheuble και σύσσομη η υπόλοιπη Ευρώπη, η Ρωσία, ΗΠΑ, και άλλοι φίλοι, λένε "κάνε μεταρρυθμίσεις και γίνε σοβαρό κράτος. Τα έχεις όλα εκτός από τη θέληση...

Και εμείς τι θέλουμε να ακούμε;

"Ο πατέρας μου φταίει που έφαγα τα λεφτά με τους φίλους μου και δεν έχω να πληρώσω το ενοίκιο μου."

Αυτά τα καταθληπτικά.

Ούτε ένας πατριώτης δεν υπάρχει στο πολιτικό στερέωμα της Ελλάδας;;;

Το 1932, εν μέσω εσωτερικής κρίσης, ο Χίτλερ ανεβάινει στην εξουσία στη καταχρεωμένη Γερμανία. Με εκλογικό ποσοστό ~37%

 Η ιστορία μιάς χώρας χρεωκόπημένης, σε οικονομική αθλιότητα, ανθρωπιστική κρίση και με δυσβάσταχτα δάνεια που αδυνατούσε να αποπληρώσει παρά την πρόσφατη ευμάρια, και η ανέλκυση ενός ριζοσπαστικού, σοσιαλ-εθνικιστικού κόμματος στην εξουσία εν μέσω πολιτικής κρίσης και μαζικής απαξίωσης της πολιτικής και της δημοκρατίας...



Είναι αληθινή ιστορία...
Μετά την ήττα του 1ου παγκόσμιου και τις πολεμικές αποζημιώσεις που επιβλήθηκαν στο μνημόνιο  συνθηκολόγησης του 1918, από ~1920 και πέρα, η Γερμανία γνωρίζει δημιουργική ευφορία και μία ζωή ευχάριστη. H βιομηχανική παραγωγή είναι στα ύψη και η γεωργία φτάνει τα προπολεμικά επίπεδα. Τα συνδικάτα σπρώχναν τους μισθούς προς τα πάνω με αποτέλεσμα απανωτές αυξήσεις στό κόστος εργασίας, στα είδη ανάγκης, στη καθημερινή διαβίωση. Για να αντιμετωπίσει την αυξημένη ανάγκη χρημάτων η Γερμανία δανείζεται ξέφρενα...

Η ευμάρεια του μεσοπολέμου της Γερμανίας στηρίζεται σε ξένα χρήματα: δάνεια, κυρίως από τις ΗΠΑ.

Το 1929 το χρηματηστήριο της Νέας Υόρκης κατακρημνίζεται και δεν υπάρχουν πλέον χρήματα πουθενά και για κανέναν. Οι αμερικανοί πιστωτές απαιτούν από τη Γερμανία την αποπληρωμή των δανείων μέσα σε 90 μέρες.

Η χώρα δεν έχει που να στραφεί για βοηθεία. Αρχίζει η ανθρωπιστική  και οικονομική καταστροφή της Γερμανίας.


Το 1930 γίνονται εκλογές. Το ριζοσπαστικό "Εθνο-σολιαστικό εργατικό κόμμα" του Χίτλερ φτάνει το 18%. Μέχρι τώρα ήταν πολιτικά αμελητέο με ποσοστά ~2% και με έναν μάλλον αστείο αρχηγό φωνακλά με παράξενο μουστάκι -- καραγκιόζη ή clown τον έλεγαν. Είχε κάνει και 18 μήνες φυλακή. Έλεγε χαριτωμένες χαζομάρες για επαχθή δάνεια, σενάρια συνομοσίας κ.α. για λαϊκή κατανάλωση και διασκέδαζε όσους κάναν το κόπο να τον ακούσουν. Εν μέσω αναπτυσσόμενης κρίσης, όμως, τα χαριτωμένα εθνο-σοσιαλιστικά λαϊκίστκα μηνύματα αρχίζουν να πιάνουν τόπο...

Την επόμενη χρονιά, 1931, καταρρέει  η Αυστριακή Creditanstalt που συμπαρασύρει το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα και μαζί του χιλιάδες επιχειρήσεις. Στη Γερμανία σχεδόν μισό εκατομμύριο γερμανικές μμ επιχειρήσεις καταστρέφονται σε λίγες ώρες.

Η ανεργία εκτινάζεται από 8% το 1927 σε ~30% το 1931 και μαζί της ανθρωπιστική καταστροφή γίνεται καθημερηνότητα, συμπαρασύροντας αγρότες, μικρο-αστούς και την αστική τάξη. Μιζέρια και πείνα για το ενα τρίτο του γερμανικού πληθυσμού που δεν είχε να φάει.
 
Στο μεταξύ ο Χίτλερ γίνεται όλο και περισσότερο αποδεκτός σαν ένα απλός, καθαρός, λαϊκός και τίμιος Γερμανός που νοιάζεται για τη χώρα του και τους ανθρώπους. Διατυμπανίζει ανοικτά ότι η Γερμανία πρέπει να σταματήσει να αποπληρώνει τα δάνεια, ότι η συνθηκολόγηση & οι όροι (μνημόνιο) του 1918 έχει φέρει τη κρίση. Λέει: "οι ασταμάτητες πτωχεύσεις εταιριών, η ηθική κρίση, η απαξίωση των δημοσίων προσώπων και πολιτικών και των θεσμών, οδηγούν τη χώρα στα χέρια ακραίων πολιτκών δυνάμεων" (στη περίπτωση Χίτλερ, ακραίοι ήταν οι "κομμουνιστές"). Τα επιβεβαιώνει και διεθνώς μιλώντας σε αμερικανό δημοσιογράφο (K Wiegang).

Η ανεργία έχει φτάσει το +30% και Γερμανία είναι η χώρα με τη χειρότερη οικονομική οικονομική κρίση στο κόσμο. Η βιομηχανική παραγωγή έχει πέσει 40-50%. Η απαξίωση της εξουσίας και των θεσμών και της ηθικής είναι έκδηλη.


Ο Πρόεδρος Hindenburg δίνει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης σε ένα κόμμα του κέντρου με 11% της ψήφου -- που δεν καταφέρνει να επιβιώσει. Γίνονται προεδρικές εκλογές όπου ο Χίτλερ χάνει από τον Hindenburg, αλλά κερδίζει σαν μοναδικός σοβαρός ηγέτης ικανός να στηρίξει τη χώρα του και να τη σώσει σπό την οικονομική και ανθρωπίστική καταστροφή. Οι άλλοι πολιτικοί αντίπαλοι φαίνεται να έχουν χάσει την αξιοπιστία τους


Κηρύσσονται εκ νέου εκλογές το 1932 όπου το προ 5 ετίας ασήμαντο ριζοσπαστικό Εθνο-σοσιαλιστικό εργατικό κόμμα, είναι πρώτο με 37.3%. Ο Χίτλερ δεν λαμβάνει την εξουσία αυτή τη φορά. Ο καγκελάριος (πρωθυπουργός) Φον Πάπεν πετυχαίνει να ακυρώσει τη πληρωμή αποζημιώσεων που είχαν επιβληθεί στη Γερμανία μετα τον 1ο παγκόσμιο.

Αλλά η κυβέρνηση δεν κρατά, η οικονομική και ανθρωπισιτκή κρίση εντείνεται και ξανακυρήσσονται εκλογές. Το αποτέλεσμα επιβαιώνει τη κυριαρχία του Εθνο-σοσιαλιστικού εργατικού κόμματος με κατά τι πιο μικρό ποσοστό.

Με την ανικανότητα της πλειοψήφίας των σοσιαλ-δημακρατικών κομμάτων της Γερμανικής βουλής,  ο Χίτλερ καλείται να σχηματίσει κυβέρνσησ και συμμαχεί με το εθνικιστικό κόμμα του Φον Πάπεν.

Το Εθνο-σοσιαλιστικό εργατικό κόμμα του Χίτλερ που ανεβαίνει στην εξουσία δεν έχει ποτέ του ξεπεράσει το εκλογικό αποτέλεσμα του 37.5%. Σε λίγους μήνες, θα αποκτήσει απόλυτη, απολυταρχική εξουσία. 

Ο Χίτλερ πείθει τον Χιντεμπουργκ να ξανακηρύξει εκλογές, για να μπορεί να υπάρξει πιο σταθερή πλειοψηφία. Ο Χιντεμπουργκ συναινεί.
Προεκλογικά τοποθετεί τον Goering στην θέση του Αρχηγού Αστυνομίας με στόχο να δημιουργήσει κλίμα ανασφάλειας και αβεβαιότητας το οποίο και πετυχαίνει μεγαλεπίβολο τρόπο. Ελέγχει τα ΜΜΕ και ενορχηστρώνει τη προβοκατορική πυρκαγιά της Γερμανικής Βουλής για την οποία ο Χίτλερ κατηγορεί τους Κομμουνιστές. Γίνονται απανωτές συλλήψεις. Πολλοί ψηφοφόροι πιστεύουν ότι η κατάσταση είναι πλέον έκκρυθμη και στις εκλογές το Εθνο-σοσιαλιστικό εργατικό κόμμα φτάνει ποσοστό 44%.


Με το δεδομένο της κρίσης και τον κίνδυνο αναταραχών(τις οποίες εθελοντές διαδηλωτές και παραστρατιωτικοί από το ίδιο του το κόμμα είχαν δημιουργήσει) ο Χίτλερ ζητά διευρημένη εξουσία. Χρειάζεται 2/3 της Βουλής. 
Το πετυχαίνει το Μάρτιο του 1933 μιλώντας στη Βουλή για τους έξωθεν και εσωτερικούς κίνδυνους που απειλούν τη Γερμανία (οι ακραίοι "κομμουνιστές"). Όλα τα κόμματα πλην ενός ψήφισαν υπέρ.

Ο Χίτλερ γίνεται, ούτε λίγο ούτε πολύ, εκλεγμένος δικτάτορας.

Τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς ο Χίτλερ μιλάει για την τιμή και αξιοπρέπεια του Γερμανικού λαού που χάθηκε με τη συνθηκολόγηση (το μνημόνιο) του 1918.

Ο Γερμανικός λαός ξαναποκτά την ελπίδα και σύντομα ο κόσμος βυθιζεται σε πόλεμο. 

Ο Χιτλερ με τον πρέσβυ του Βατικανού στο Βερολίνο, 1933. Δείγμα "σεβασμού" για να πάρει αποδοχή του ποντίφικα.

 ______________

Κρατείστε την "χαμένη αξιοπρέπεια".

Στο ρόλο του έξωθεν κίνδυνου οι πλουτοκράτες και οι ξένοι που συνομοτούν ενάντια στα ελληνικά συμφέροντα και τη κυβέρνηση. Κρατείστε το ριζοσπαστικό αλλά αλλάξτε συμμετρικά τα κόμματα μεταξύ αριστερού σοσιάλ και δεξιού.


Τι ΔΕΝ θέλετε να σας θυμίσει;



Ελλάδα 2015 κάποια στοιχεία:

* Εξωτερικό χρέος 176% του ΑΕΠ
* Συρρίκνωση της
   οικονομίας          27% (2008-2015)
* Πλυθησμός κοντά στο επίπεδο
   φτωχειας            43%

* Ανεργία:             27% (υπουργείο εργασίας: 29%)
* Ανεργία νέων     61%
* Χρόνια άνεργοι  77% (του συνόλου ανέργων)
* Συρρίκνωση
   οικονομίας         % (20

______________

Σύγχυση Ελλήνων επι επίκαιρων θεμάτων.

 Γνωστή καθηγήτρια Οικονομικών στην ΅Ελλάδα μου εκμηστηρεύτηκε ότι επικρατεί μεγάλο κονφούζιο μεταξύ φοιτητών, ανεξαρτητα κατεύθυνσης, σε θέματα οικονομικών, δημόσιας οικονομίας και εννοιών χρηματοπιστωτικής. Τόσο που είναι θέμα συζήτησης με καθηγητές σε άλλες χώρες.

Σύγχυσης μεγάλη επικρατεί στην Ελλάδ και σε άλλα θέματα της επικαιρότητας. Βέβαια, με το σκοταδισμό που επικρατεί στα ελληνικά ΜΜΕ και, πρόσφατα, με την ολοκληρωτική παραπληροφόρηση από το ελληνικό κράτος μέσα από τα ΜΜΕ, η σύγχυση είναι αναμενόμενη...

Ιδού παρακάτω κάποιες δημοφιλείς και πολυσυζητημένες πανελλαδικές συγχύσεις. Το κείμενο μου στάλθηκε από φίλο αλλά πιστεύω ότι είναι πόνημα του Αντώνη Κρούστη.
Είναι οξυδερκές και καλογραμμένο. Οι όποιες {σάλτσες} έχουν προστεθεί είναι δικές μου και βαρύνουν μόνο εμένα.
 

Τα 20 μεγαλύτερα ψέματα της ελληνικής κοινωνίας

ΨΕΜΑ 1

Όπου έχει αναλάβει το ΔΝΤ βύθισε την οικονομία στην ύφεση.
Το ΔΝΤ από τις 20 χώρες που έχει χρηματοδοτήσει οι 13 αναπτύχθηκαν και οι 2 τώρα βρίσκονται στους G20.(Τουρκία, Βραζιλία) Ο άλλες 7 απλά δεν εφάρμοσαν το σταθεροποιητικό πρόγραμμα (βλέπε Ελλάδα). Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι της Αγγλίας το 1979 που μπήκε στο ΔΝΤ και εφαρμόζοντας πολιτικές απελευθέρωσης της αγοράς , γνώρισε την μεγαλύτερη ανάπτυξη της ιστορίας της.

ΨΕΜΑ 2
Θα μπορούσαμε να χρηματοδοτηθούμε από την Ρωσία.
Όχι μόνο δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ αυτό ,αλλά πρέπει να γνωρίζουμε ότι η Ρωσία είναι από τα μέλη του ΔΝΤ που έφερε αντίρρηση για το ύψος της βοήθειας προς την Ελλάδα σαν μη συμφέρουσα επένδυση.
Η περίπτωση της Λευκορωσίας είναι χαρακτηριστική, ενώ βγήκε από τις αγκάλες του ΔΝΤ, στράφηκε σε δανεισμό στη Ρωσία , η οποία της δάνεισε λιγότερα με μεγαλύτερο επιτόκιο και με επαχθέστερους όρους όπως το ξεπούλημα όλων των υποδομών τους σ' αυτήν.
Δείγμα των προθέσεων της είναι ότι αρνείται να πουλήσει πετρέλαιο επί πιστώσει στα ελληνικά Διυλιστήρια, δηλ. σε κερδοφόρες και φερέγγυες επιχειρήσεις.
Και για να δείξουμε το ανεδαφικό του παραπάνω ισχυρισμού, η Ρωσία θα μπορούσε να αγοράσει ελληνικά ομόλογα από την ελεύθερη αγορά, απλά δεν το 'κανε.

ΨΕΜΑ 3
Θα μπορούσαμε να χρηματοδοτηθούμε από την Κίνα.
Αυτό είναι το δεύτερο σκέλος της πλάνης ότι αρνηθήκαμε να αναλάβει το χρέος μας η Κίνα και οι προδότες πολιτικοί μας μας έριξαν στην μέγγενη του ΔΝΤ.
Η Κίνα όπως και η Ρωσία ,όπως είπαμε θα μπορούσαν να αγοράσουν ελληνικά ομόλογα από την ελεύθερη αγορά ,χωρίς να υπάρχει διακρατική συμφωνία. Δεν το έκαναν γιατί απλά δεν ρισκάρουν τα λεφτά τους σε μια αναξιόπιστη οικονομία.
Πρέπει να γνωρίζουν οι μυθοπλάστες της ελληνικής πραγματικότητας ότι η Κίνα έχει δικό της οίκο αξιολόγησης ,ο οποίος υποβαθμίζει συνεχώς την πιστοληπτική ικανότητα της Ελλάδος. Με λίγα λόγια, όχι δεν θέλει να μας δανείσει, αλλά συμβουλεύει και τους άλλους να μην το κάνουν.
Είναι πράγματι αφελείς αυτοί που πιστεύουν, πως η Κίνα θα αναλάμβανε το χρέος μας για να περνούν οι έλληνες καλά, όταν από τα αποθεματικά της δεν τροφοδοτεί ανάγκες του δικού της λαού;

ΨΕΜΑ 4
Οι δανειστές μας είναι στυγνοί τοκογλύφοι.
Αυτοί που δανείζουν δανείζουν για να κερδίσουν, αυτό είναι ξεκάθαρο. Το ύψος του επιτοκίου είναι ανάλογο του ρίσκου που παίρνουν. Ας δούμε λοιπόν τι αναλογία επιτοκίου -ρίσκου υπάρχει.
Το επιτόκιο -ρίσκο που θα έβαζαν οι αγορές για να δανείσουν τη χώρα μας (spreads) κυμαίνονταν πάνω από 20%. Δηλ. απαγορευτικό. Το επιτόκιο δανεισμού που έλαβε η Ελλάδα από τον μηχανισμό στήριξης για το πρώτο μνημόνιο ήταν 4-5% και για το δεύτερο μνημόνιο 3,6%, όταν τα επιτόκια στην ελεύθερη αγορά έφταναν το 30%. Ποιος λοιπόν είναι ο στυγνός τοκογλύφος, όταν τα επιτόκια της Ιταλίας και της Ισπανίας κυμαίνονται στο 6-7%;

ΨΕΜΑ 5
Η Γερμανία δανείζει την Ελλάδα με σκοπό να ελέγξει την οικονομία της και να αγοράσει τα πάντα έναντι πινακίου φακής.
Στον ισχυρισμό αυτόν θα αντιτάξω το ερώτημα , γιατί η Γερμανία δεν άφησε την Ελλάδα να χρεοκοπήσει και να αγοράσει τα πάντα φτηνότερα και χωρίς ρίσκο;
Γιατί τα δεκάδες δις που εκταμιεύονται από τους κρατικούς προϋπολογισμούς των εταίρων μας και δη της Γερμανίας δεν επενδύονται σε ασφαλέστερα σημεία του πλανήτη(Βαλκάνια, Μεσόγειο) και επενδύονται στην Ελλάδα;
Στον μηχανισμό στήριξης συμμετέχουν όλες οι χώρες της ευρωζώνης. Γιατί αυτή η πολεμική μόνο για τους Γερμανούς και όχι για τους Ολλανδούς, Νορβηγούς, Φιλανδούς, Κύπριους κλπ;
Προφανώς όλα εντάσσονται στα συμφέροντα κάθε χώρας και της ευρωζώνης γενικότερα. Κανένας δεν χαρίζει και κανένας δεν θέλει να χάσει. Αλλά η προσπάθεια διάσωσης της χώρας μας ευνοεί πρωτίστως εμάς και κατ'επεκτασιν τους εταίρους μας.

ΨΕΜΑ 6
Η Γερμανία δανείζει την Ελλάδα για να στηρίξει τις εξαγωγές της.
Είναι τουλάχιστον αστείο να πιστεύει κάποιος ότι μια αγορά 10εκ κατοίκων μπορεί να στηρίξει την ανάπτυξη μιας χώρας 80εκ.
Στο γενικό σύνολο των εξαγωγών της Γερμανίας, η Ελλάδα κατέχει το 0,7%. Δηλ περίπου 6δις το χρόνο όταν το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών είναι 34 δις. Αντίστοιχα η Πορτογαλία εισάγει περίπου 8δις από την Γερμανία και δεν αναλώνεται σε τέτοιες ανόητες κατηγορίες, όπως και η Ιρλανδία που εξάγει, αντί να εισάγει, στη Γερμανία 11δις το χρόνο δεν σκέφτηκε κανείς να πει ότι η Γερμανία δεν πρέπει να δανείσει την Ιρλανδία;
Άρα τα προβλήματα κάθε χώρας δεν έχουν να κάνουν με τις εξαγωγές της Γερμανίας στις χώρες αυτές, αλλού είναι τα προβλήματα.

ΨΕΜΑ 7
Η Γερμανία μας δανείζει για να αγοράζουμε εξοπλιστικά προγράμματα από αυτήν.
Μετέωρος ο ισχυρισμός και ανατρέψιμος μέσω των αριθμών. Η Ελλάδα δαπανά κάθε χρόνο περίπου 2δις ευρώ για εξοπλισμούς από τους οποίους μόνο το 20% αφορά την Γερμανία δηλ. 400εκ ευρώ το χρόνο. Το ερώτημα είναι, ασχέτως αν χρειάζονται η όχι, ότι δημιουργούνται φαντάσματα και πλασματικοί εχθροί όταν οι εκροές χρημάτων από την Γερμανία στην Ελλάδα είναι πολλαπλάσια των εκροών.
Θα καταγράψω ένα νούμερο από μελέτη της EUROBANK ότι τα χρήματα που έχουν δοθεί στην Ελλάδα μόνο μέσω επιδοτήσεων τα τελευταία 30 χρόνια είναι 203 δις, τα περισσότερα από τα οποία είναι από τις καταβολές των φορολογούμενων γερμανών πολιτών.
Οι επιδοτήσεις δεν δόθηκαν στην Ελλάδα από συμπάθεια αλλά από μια διευρυμένη αντίληψη του συμφέροντος των χωρών αυτών στο πλαίσιο της ΕΕ. Το πώς αξιοποιήθηκαν οι πόροι αυτοί από την Ελλάδα είναι ζήτημα μιας άλλης συζήτησης.

ΨΕΜΑ 8
Το μνημόνιο κατέστρεψε τη χώρα.
Η χώρα ήταν κατεστραμμένη πριν το μνημόνιο. Το μνημόνιο ήταν μια διακρατική συμφωνία με όρους δανεισμού. Σε γενικές γραμμές προσανατολιζόταν στη μείωση των δημοσίων δαπανών, στις ιδιωτικοποιήσεις, στην πάταξη της φοροδιαφυγής και στην επιτάχυνση διαρθρωτικών αλλαγών τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα. (μείωση δημοσίων υπαλλήλων, άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων, κλπ)
Η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ που διαχειρίσθηκε το μνημόνιο δεν μείωσε δραστικά τις δημόσιες δαπάνες και τις σπατάλες του κράτους, δεν έκανε ούτε μια ιδιωτικοποίηση, δεν κατάφερε να πατάξει την φοροδιαφυγή, δεν μείωσε τους δημοσίους υπαλλήλους , δεν έκλεισε άχρηστους δημόσιους οργανισμούς , δεν άνοιξε τα κλειστά επαγγέλματα, και αντ αυτού μείωσε μισθούς και συντάξεις οριζόντια και έβαλε φόρους σε ότι κινείται ή δεν κινείται. Αποτέλεσμα αυτού η ύφεση να παγιωθεί και να χρειαστεί δεύτερο μνημόνιο πιο σκληρό. Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι επί δυο χρόνια αυτοί που διαμαρτύρονταν να μην εφαρμοστεί το μνημόνιο το κατάφεραν στο ακέραιο. Τώρα διαδηλώνουν ότι η εφαρμογή του έφταιγε που καταρρέει η χώρα. Είναι σε σύγχυση ή την επιδίωκαν;

{8β': Με ξαίρεση το επιτόκιο και τν διακοσμητική παρουσία της τρόϊκα τα πρώτα χρόνια, οι όροι του πρώτου μνημονίου ήταν εθνικά χρήσιμοι σε κάποια σημεία: ουσιαστικά, η Ελλάδα ζητούσε και έπαιρνε χρόνο για να υλοποιήσει μεταρρυθμίσεις που θα έφερναν (από μόνες τους) κάποια ανάπτυξη και ισονομία (βελτίωση της ψυχολογίας στην αγορά) και παγίωνε την χρηματοδότηση (=δάνειο) για  να το κάνει. Η τότε Ελληνική κυβέρνηση δεν έκανε τίποτα - ούτε ρύθμιση ούτε μεταρρύθμιση.}

ΨΕΜΑ 9
Τα λεφτά τα έφαγαν οι πολιτικοί μαζί με τα κρατικοδίαιτα λαμογια.
Σωστό! Αλλά.
Από τα 100 ευρω που δαπανά το ελληνικό κράτος το 70% πηγαίνει σε μισθούς και συντάξεις, το 20% σε τοκοχρεολύσια και ένα 10% σε δραστηριότητες δημοσίων επενδύσεων. Σ'αυτό το 10% κρύβεται η διαπλοκή και το πάρτι με τις μίζες ημετέρων. Αν όμως το αναλύσεις λογιστικά στο σύνολο των δαπανών η διαφθορά δεν ξεπερνά το 1,5% και σε καμιά περίπτωση δεν αντιστοιχεί στο δημόσιο χρέος των 360δις.
Το πρόβλημα είναι ξεκάθαρο ότι δαπανούσαμε κάθε χρόνο 30δις παραπάνω από αυτό που παράγαμε. Κάθε ευρώ που έμπαινε στη χώρα έβγαινε με την αγορά εισαγόμενων προϊόντων. Αν μας χάριζε κάποιος ολόκληρο το χρέος σε 10 χρόνια θα βρισκόμασταν στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα.

ΨΕΜΑ 10
Χρεωκοπία αντί μνημόνιο 2.
Το μνημόνιο 2 φέρνει ύφεση και εξασφαλίζει μόνο τους δανειστές μας. Ο.Κ.
Η χρεοκοπία και αυτή εξ ορισμού θα φέρει ύφεση. Άρα τι διαλέγουμε;
Με το μνημόνιο 2 η χώρα μπαίνει σε μακροχρόνια ύφεση μένοντας όμως στην Ευρώπη, στο ευρώ και με πληθωρισμό 2,5%. Αν όμως χρεοκοπήσει η χώρα βγαίνει από το ευρώ χωρίς ρευστότητα, με αλλαγή νομίσματος και με πληθωρισμό άνω του 20%.
Και ρωτώ, σε ποια από τις δυο περιπτώσεις υπάρχουν προοπτικές ανάπτυξης;
Το να κατηγορούμε κάτι δεν σημαίνει ότι η άλλη επιλογή είναι καλύτερη.

ΨΕΜΑ 11
Να πάμε στην δραχμή και να αναπτυχθούμε μόνοι μας
Η προοπτική της δραχμής δεν μας κάνει ανεξάρτητους από τους πιστωτές μας αλλά εξαρτημένους για πολλά χρόνια από την φτώχια. Φαντάζει εφιαλτικό οι καταθέσεις όλων μας να μετατραπούν σε δραχμές που με την ιλιγγιώδη αύξηση του πληθωρισμού θα εκμηδενισθούν, το δημόσιο χρέος θα πολλαπλασιασθεί, τα στεγαστικά δάνεια θα είναι αδύνατον να αποπληρωθούν, η ακρίβεια και η ανεργία, και οι ελλείψεις σε βασικά προϊόντα επιβίωσης, θα πυροδοτήσουν τεράστια κοινωνικά προβλήματα( εγκληματικότητα, πορνεία, παραοικονομία κ.α)
για το λόγο αυτό η μόνη λύση είναι η ασπίδα του ευρώ, να μας δώσει την δυνατότητα να έχουμε την απαιτούμενη οικονομική σύγκλιση με τις εύρωστες χώρες της ευρωζωνης.
{Η σύγχυση των ελληνων φοιτητών (βλέπε παραπάνω) είναι μεγάλη σε αυτό το σημείο. Αδυνατούν να κάνουν τη συσχέτηση του εγχώριου νομίσματος, της αξίας του στις αγορές και της συναλλαγματικής του συμπεριφοράς.}

ΨΕΜΑ 12
Το χρέος είναι απεχθές ,και να μην το πληρώσουμε.
Απεχθές λέγεται το χρέος που δημιουργείται από απολυταρχικά καθεστώτα, όταν ο εκάστοτε δικτάτορας λαμβάνει δάνειο για δική του πρόσοδο και δεν φθάνει ποτέ στον λαό. Στην περίπτωση μας όμως είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα, τα δάνεια χορηγήθηκαν για επιδοματική πολιτική, διορισμούς , συντάξεις και κατασπαταλήθηκαν σε διάφορες ορατές δαπάνες του κράτους. Άρα η άποψη του δεν πληρώνω χαρακτηρίζεται από λαϊκίστικη έως δολίως παραπληροφόρηση των πολιτών.

ΨΕΜΑ 13
Την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία!!!
Το υπουργείο Οικονομικών δημοσίευσε τη λίστα 6000 μεγάλων
επιχειρήσεων που χρωστάνε στο Δημόσιο περίπου 42δις.
Αν διαβάσει κανείς προσεκτικά τα ονόματα των επιχειρήσεων του «Μεγάλου Κεφαλαίου» που αν τους τα πάρουμε θα σωθεί ο τόπος, παρατηρεί τις εξής τέσσερις κατηγορίες.
Στη πρώτη κατηγορία είναι οι επιχειρήσεις του Δημοσίου με πρωταγωνιστή τον ΟΣΕ που χρωστά 1.2δις, ακολουθούν τα Ελληνικά Πετρέλαια, η ΔΕΗ, διάφοροι Κρατικοί Οργανισμοί, Δήμοι ,δημοτικές επιχειρήσεις και αγροτικοί συνεταιρισμοί.
Στη δεύτερη κατηγορία βρίσκονται επιχειρήσεις που δεν υπάρχουν πια, μεταξύ άλλων είναι , η Πειραϊκή Πατραϊκή, το Μινιόν, ο Κατράντζος, η Υβοννη, η Ανατόλια, η Τράπεζα Κρήτης, το NEW CHANNEL, οι ασφαλιστικές Φοίνιξ , ASPIS, και εκατοντάδες άλλες.
Στη τρίτη κατηγόρια βρίσκονται εταιρείες προβληματικές που βρίσκονται σε διαδικασία εκκαθάρισης ή σε καθεστώς οικονομικής επιτήρησης όπως το GLOU, το ARTISTI ITALIANI, η ΑΕΚ, ο Πανιώνιος, ο Αρης και πλήθος άλλων.
Στην τέταρτη κατηγορία βρίσκονται οι εταιρείες που χρωστάνε και αναμφισβήτητα πρέπει να πληρώσουν.
Κύκλοι του υπουργείου οικονομικών υπολογίζουν ότι θα είναι μεγάλη επιτυχία να καταφέρουν να μαζέψουν τα 6δις από τα 42δις.
Το αφιερώνω σε όσους διαδηλώνουν εναντίον φαντασμάτων, ψάχνοντας σε αραχνιασμένα σεντούκια και λαϊκίζοντας πάνω στον ανθρώπινο πόνο.

ΨΕΜΑ 14
Να ανατρέψουμε το σύστημα και να πάρουμε τα λεφτά από τους πλούσιους και να τα δώσουμε στο λαό
Ας παραθέσουμε μερικά στοιχεία που δείχνουν την ανατομία της λεγόμενης πλουτοκρατίας. Aπο το σύνολο των επιχειρήσεων στην Ελλάδα μόνο 13% είναι αυτό που λέμε <<μεγάλο κεφάλαιο>>.
Η αποτίμηση όλων των εισηγμένων εταιρειών στο χρηματιστήριο δεν ξεπερνούν τα 16 δις, η οποία μειώνεται μέρα με τη μέρα. {Έχει φτάσει σε περίπου 14δισ - (morgan stanley)}
Το ενεργητικό των τραπεζών μπορεί να είναι περίπου 600δις, όπως διακηρύσσουν διάφοροι αριστεροί πολιτικάντηδες στην τηλεόραση, το αποθεματικό τους όμως είναι πολύ πιο κάτω από τα 20δις.
Η συνολική αξία του χρηματοπιστωτικού μας συστήματος αυτή τη στιγμή είναι μόλις 4δις.

ΨΕΜΑ 15
Να φορολογηθούν οι πλούσιοι.
Από το σύνολο των φορολογουμένων, το 60% ή βρίσκεται στο αφορολόγητο ή έχει επιστροφή φόρου. {Καταργήσαμε το αφορολόγητο...} Το 50% των ετήσιων εσόδων του κράτους οφείλονται σ΄αυτό που λέμε μεγάλο κεφάλαιο και από τα υψηλόμισθα στελέχη των μεγάλων εταιρειών.
Η φοροδιαφυγή γίνεται από τις πολυδιάστατες μικροεπιχειρησεις και υπηρεσίες ( βιοτεχνίες, εμπορικά μαγαζιά, αυτοαπασχολούμενοι κ.α.) σημειωτέον ότι οι αγρότες δεν πληρώνουν καθόλου φόρους.
Τα τεράστια κεφάλαια που κατέχουν οι εφοπλιστές δεν είναι παραγόμενος πλούτος εντός Ελλάδος αλλά από δραστηριότητες του εξωτερικού .Άρα δε δικαιούμαστε ούτε μπορούμε να τα φορολογήσουμε παρά μόνο να δημιουργήσουμε τις κατάλληλες συνθήκες να τα επενδύσουν στην χώρα μας. Όλα τ'αλλα είναι λαϊκίστικες κορόνες, αφού και όλα τα χρήματα της πλουτοκρατίας να δεσμεύσουμε τα χρήματα που χρωστάμε είναι 350+110=460 δις. Δυστυχώς η επανάσταση ματαιώνεται.

ΨΕΜΑ 16
Αν πατάξουμε την φοροδιαφυγή θα έχουμε δημοσιονομικό πλεόνασμα
Θεωρητικά αν όλοι οι έλληνες αύριο το πρωί πλήρωναν τους οφειλόμενους φόρους τους και βουλώναμε όλες τις τρύπες στις δημόσιες δαπάνες θα χρειαζόμασταν ακόμα δανεισμό για τις κάλυψη των κρατικών δαπανών .
Και αν ακόμη όλοι οι έλληνες, πλούσιοι και φτωχοί, βάζαμε σ'ένα τραπέζι όλα τα λεφτά μας δεν θα συγκεντρώναμε πάνω από 150δις, όταν ήδη χρωστάμε 350δις στις τράπεζες, 110δις στην Τρόικα, 200δις χρωστάνε τα ασφαλιστικά μας ταμεία και 40δις για εγγυήσεις των δανείων που πήραμε. ΣΥΝΟΛΟ σχεδόν 1 τρις ευρω.
Το πρόβλημα είναι ότι όσα λεφτά και να συγκεντρώσουμε τα ρίχνουμε σ'ένα βαρέλι δίχως πάτο. Η φοροδιαφυγή συμβαίνει όταν η φορολογια είναι υψηλη , άρα άδικη και όταν δεν είναι ανταποδοτική.

ΨΕΜΑ 17
Η χρεοκοπία της Ελλάδος είναι χεωκοπια του καπιταλιστικού συστήματος.
Όταν σε μια οικονομία η οικονομική δραστηριότητα κατά 60% ανήκει στο κράτος, όταν η γραφειοκρατία είναι μια παγιωμένη κατάσταση, όταν 300 επαγγέλματα είναι κλειστά, όταν οι μισθοί καθορίζονται από συλλογικές συμβάσεις, όταν έχουμε 1.000.000 δημοσίους υπαλλήλους, όταν η φορολογία στις επιχειρήσεις φθάνει συνολικά το 68%, όταν ο ΦΠΑ είναι στο 23%,όταν η επιδοματική πολιτική στηρίζει τα εισοδήματα, όταν δαπανάμε περισσότερα από ότι εισπράττουμε λόγω αυξημένων αναγκών του διογκωμένου κράτους, αυτό λοιπόν μοιραία έρχεται και καταρρέει.
Δυστυχώς η αριστερά ακόμα δεν έχει καταλάβει ότι η διόγκωση της κουλτούρας της διόγκωσε και το κράτος το οποίο πτώχευσε. Καιρός είναι να το καταλάβει και ο ελληνικός λαός.

ΨΕΜΑ 18
Για την κατάσταση που έφτασε η Ελλάδα φταίνε τα δυο κόμματα εξουσίας.
Θα το έλεγα διαφορετικά, ότι για την κατάσταση που έχει φτάσει η χώρα χρεώνονται τα 2 κόμματα εξουσίας. Γιατί εξουσία δεν ασκούν μόνο οι κυβερνήσεις αλλά όλοι οι θεσμοί. Αντιπολίτευση, δημοσιογράφοι, δικαιοσύνη, γραφειοκράτες , συνδικαλιστές κ.ο.κ. συνέβαλαν στη κρατικιστικη αντίληψη της οικονομίας και την μεγέθυνση του Δημοσίου. Δυστυχώς για αυτούς που υποστηρίζουν την άποψη αυτή , η ευθύνη είναι οριζόντια και η κατάρρευση συλλογική.

ΨΕΜΑ 19
Ο λαός δεν φταίει πουθενά.
Ο λαός είναι υπεύθυνος αλλά όχι κατηγορούμενος. Είναι πολύ δύσκολο να κατανείμεις κατηγορίες σε μια συλλογική αποτυχία. Η ευθύνη όταν μοιράζεται σε πολλούς απενεχοποιειται. Ο λαός με τις επιλογές του και με την ανοχή του συμμετείχε στην διόγκωση της αποτυχίας. Θα αναφέρω σαν παράδειγμα το εξής, όταν ο Αν. Πεπονης εισήγαγε το νόμο του ΑΣΕΠ, που έβαζε φρένο στο πελατειακό κράτος , στις επόμενες εκλογές οι πολίτες τον τιμώρησαν πανηγυρικά. Επίσης, όταν κατετέθη το νομοσχέδιο Γιαννίτση για το ασφαλιστικό οι «προοδευτικές» δυνάμεις το αναχαίτισαν, τώρα η συνταξιοδότηση πήγε στα 67 .Τώρα, οι ίδιες δυνάμεις και πάλι φωνάζουν. Όταν, κάθε φορά που πήγαινε να περιοριστεί το κράτος και οι δαπάνες του πάλι ο λαός έβγαινε με συνθήματα στους δρόμους και κατηγορούσε τους «άκαρδους» πολιτικούς σαν προδότες που ξεπουλάν τα πάντα, τώρα όμως ; θα πουληθούν όλα αλλά με το πλεονέκτημα στον αγοραστή και όχι στον πωλητή. Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν χιλιάδες.

ΨΕΜΑ 20.
Δεν είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι γιατροί ,οι δικηγόροι, δημοσιογράφοι, οι υδραυλικοί, οι ταξιτζήδες , εφοριακοί, πολεοδόμοι, αγρότες, κ.α. όλοι το ίδιο.
Όλοι δεν είναι , αλλά δυστυχώς είναι οι περισσότεροι.

________________________________________

 Πότε θα μάθουμε να κ΄ρινουμετους πολιτικούς μας λογικά και όχι συναισθηματικά;

Ο αριστερός ιδεολογικός μανδύας της ακροδεξιάς

'Η, άλλως πως, η απολυταρχική πολιτική προπαγάνδα στην Ελλάδα.

Όπως και στη Ναζιστική Γερμανία, η εθνο (ανελ) - σολιαστική (συριζα) κυβέρνηση επέβαλε έλεγχο και κατεύθυνση στη πληροφόρηση μέσα από τα ΜΜΕ, έτσι και στην Ελλάδα του 2015 η παραπληροφόρηση έγινε καθεστός. Βαπτίζονται τα γεγονότα με γνώμονα επαναστατικά, διαφορετικά, ηρωικά, γενικά παραπλανητικά, για εσωτερική κατανάλωση: θεαματικά (ο Γιάννης που έφαγε το ένα ν και ντύνεται χάλια), η παραβίαση κανόνων (η αγένεια θεωρείται ηρωισμός ), οι Βάρβαροι κι'εμείς (ο ξένος είναι κακός και συνομοτεί), οι ημεδαποί κακοί είναι οι "ολιγάρχες" -- έννοια συγκεχυμένη: δεν λέμε ο Γιώργος ΧΨόπουλος ή ΑΒίδις, λέμε "ολιγάρχης". Γενικώς.

Και η Ελληνική κυβέρνηση δεν κάνει τίποτα χωρίς υπερθετικό προσδιορισμό και αγωνιστική τοποθέτηση: δεν συζητάει, μάχεται. Δεν συνεδριάζει, αλλά μαραθονοδρομεί...

π.χ.
"Αδειάσαμε το μνημόνιο" -> "το αποδεχόμαστε το μνημόνιο αλλά με άλλο όνομα"
"Μεγάλη νίκη..."α' -> εδώ συμφωνούνε όλοι. Μας επέβαλαν βέβαια οι άλλοι εταίροι τους όρους της συμφωνίας παράτασης, αλλά η παράταση του μνημονίου εμπεριέχει και πολλές μεταρρυθμίσεις που είναι χρήσιμες για τη χώρα...
"Μεγάλη νίκη" β' -> "υπόγραψε εσύ τώρα να πάρουμε το παραδάκι και τους γράφουμε μετά όπως ξέρουμε".
Όπως αναφέρει και η Αγγελική Σπανού σε γλαφυρό και πολύ σοβαρό άρθρο της στο Athens Voice: "Οι πιστωτές μας συμμετείχαν στον εμπαιγμό επιβάλλοντας ένα κακό πρόγραμμα, παριστάνοντας πως ελέγχουν την πραγματοποίηση μεταρρυθμίσεων" 
"Τρόϊκα τέλος" -> εδώ θα μείνουν οι άνθρωποι αλλά απο εδώ και πέρα θα ονομάζονται "θεσμοί"

"Ιδιωτικοποίησεις - τέλος"  ->  περίμενε να συνεννοηθούμε με τους δικούς μας για τα... τεκταινόμενα μήπως βολέψουμε κάποιον...
"Αγώνας ενάντια στους ολιγάρχες" -> τίποτε αλλά ακούγεται καλό. Στο σύριζανελ δεν κάνεις τίποτα: αγωνίζεσαι. π.χ., δεν πίνεις ποτέ ένα ποτήρι κρασί: "πίνεις ένας ποτήρι στην υγειά του εγώνα"
 "Κοινωνική πολιτική" -> αύξηση φόροι εισοδήματος, άυξηση στο χαράτσι της ΕΡΤ, αναμενόμενη αύξηση στη ΔΕΗ
"Αναμόρφωση της υγείας και επαναφορά των κεκτημένων": μείωση της πρόσβασης στη Δημόσια υγεία
"Δεν θέλω χρήματα με μνομόνιο" -> χρειάζομαι χρήματα και δεσμευόμαι με "συμβόλαιο"
"Δεν θέλω άλλο χρέος που είναι δυσβάσταχτο για τη χώρα" -> συμφωνούμε όλοι, καμμιά μεταρρύθμιση θα κάνεις;;;

Α, ναι ξεχάσαμε:
"Ο κατώτατος μισθός πίσω στα επίπεδα του 2009" ->  εύοκολο, είναι μόνο για τον ιδιωτικό τομέα και ποιός ενδιαφέρεται - ο,τι τους πούμε θα κάνουν. Βγαίνει, αν διώξουν λίγο κόσμο...
Και η ανεργία;;;; Ανεργία; -> δεν μας ενδιαφέρει και τόσο. Τώρα με το ΕΣΠΑ θα ρίξουμε κάποια λεφτά για να ησυχάσουν προς το παρόν, και βλέπουμε.


Και τον Ιούνιο;
"Λεφτά με μνημόνιο δεν θέλουμε" -> ζητάμε από το Eurogroup να μας προτείνει κάποιο σοβαρό σχέδιο και να το ονοματίσουμε "αναπτυξιακή πορεία" ή κάτι τέτοιο, πιασάρικο για εσωτερική κατανάλωση.

Μνημόνιο τέλος. Τόπαμε και το κάναμε!





Το βέβαιο: η τρέχουσα Ελληνική κυβέρνηση έχει πολύ καλό σύμβουλο επικοινωνίας. Πρέπει να έχει μάθει πολλά από τον προκάτοχό του I. Goebbels.
Υ.Γ ως αφέψημα το κουτόχορτο προσφέρει ηρεμία, γαλήνη και αίσθηση συναισθηματικής ολοκλήρωσης.